Mała, śliczna Tari stała na szubienicy. Nie wyglądała groźnie, jak podczas rewolucji. Wyglądała raczej jak mała dziewczynka, która zgubiła rodziców na bazarze. Rozpuszczone, czarne włosy spływające lśniącą kaskadą na plecy i niesforna grzywka opadająca na oczy. Oczy Tari były tamtego dnia jakby pełne przerażenia i smutku. Cała jej postawa była taka; smutna, zagubiona, przerażona... A przecież ta kobieta o wyglądzie dziecka była winna wielu zbrodniom; od królobójstwa, poprzez zwykłe zabójstwa, aż po krwawą rewolucję...

Mała, śliczna Tari stała na szubienicy. I czekała na śmierć. Oczy pełne łez, nie tylko jej. Maleńkie rączki skrępowane z przodu tylko dodawały jej niewinności. Nikt nie zwracał uwagi na to, że jej czarna sukienka była poplamiona krwią, a z cholewy buta wystawał sztylet. Wyglądała tego dnia tak niewinnie, krucho i delikatnie... A przecież była winna...

Mała, śliczna Tari stała na szubienicy. Odczytano wyrok, odebrano szlachectwo, a jednak dalej niewinna, dalej szlachetna. Kat się zbliżył, ktoś zapłakał. Nie chciała przepaski na smutne oczęta. Kat pętle założył na szyję tak wiotką... Zadrżała od dotyku - kat poczuł się winny. Miał stracić istotę tak niewinną, że aż winną...

Mała, śliczna Tari stała na szubienicy. Miała ostatnie życzenie; ostatnia szklanka wody. Ujęła gliniany kubek w obie dłonie i piła. Piła z uwagą, namaszczeniem i... triumfem. Oddała kubek katu, a pętle ściągnęła z szyi. „Już nie będzie potrzebna..." - ostatni szept usłyszał lud. A potem...

Mała, śliczna Tari na szubienicy już... nie stała.

Leżała u stóp kata umarła. Nie kat ją zabił, lecz ona sama. Umarła leżała otruwszy się pierwej. Jak to zrobiła? Wiem tylko ja i ta, co umarła...

~*~

Rada jestem Was powitać znów!

Oto jest... sama nie wiem, co to jest. Nie krzyczcie, proszę, napisałam to w 2013 roku. I chyba odczuwałam wtedy coś na kształt dumy z tego...

Ta opowiastka miała być fragmentem większej całości, epickiej narracji, którą zaczęłam nawet tworzyć. Ale na luźnych kartkach, więc nie przetrwała do czasów współczesnych. Z tego, co pamiętam zarys, to Tari z przyjaciółmi doprowadziła do rewolucji, w wyniku której przejęli władzę w imperium i wszyscy byli szczęśliwi.

Co sądzicie o moim pełnym patetyzmu okresie pisarskim? ;)