Met een arm om haar middel geslagen staan ze daar. In de ruimte van zeker twintig vierkante meter, waarin elke meter opgevuld is met glazen kasten. Glazen kasten waarin tientallen horloges tentoongesteld liggen. Rachel kan het haast niet geloven. Als ze èèn zo'n kast meeneemt, heeft ze al genoeg om haar hele leven van te leven.

'E-excuseert u mij voor een moment', zegt ze stotterend. 'Ik zou graag even gebruik maken van het toilet.' Ze kijkt hem zelfverzekerd aan, ookal voelt ze zich niet zo.

'Jij mag alles señorita', zegt Toirva op een slijmerige toon. Ze perst er een glimlach uit. Je zou maar verboden worden naar het toilet te gaan.

Toirva loopt richting de grote loden deur waar ze zonet doorheen zijn gekomen. Hij draait aan het wiel en opent de deur. 'Dames eerst', zegt hij met een handgebaar richting de gang. Rachel geeft hem een knikje en stapt door de deur. Ze kijkt scannend de gang rond, op zoek naar beveiligers.

'Einde van de gang en dan de rechter deur', zegt Toirva, wijzend naar de juiste richting. Ze draait zich naar hem om en legt haar handen op zijn borst.

'Dank u...', ze slikt hoorbaar en opent haar mond een stukje. 'En wanneer krijg ik uw privé vertrekken te zien?' vraagt ze waarna ze zachtjes over haar lippen likt. Een ondeugende twinkeling ontstaat in Toirva's ogen. Hij buigt zich dichter naar haar toe. 'Maar natuurlijk, na uw toiletbezoek', fluistert hij. 'Als u uzelf nu vast klaarmaakt, kom ik er zo aan.'

Rachel geeft hem een knipoog en maakt zich dan los uit zijn greep. Ze loopt heupwiegend naar het einde van de gang en gaat het toilet in. Vlug draait ze het slot dicht en drukt op haar oor.

'Raoul, raoul, hoor je mij?' vraagt ze in het oortje dat verstopt zit. 'Yesyes!' antwoordt Raoul enthousiast. Een scheutje van blijdschap en opluchting stroomt door haar lichaam.

'Oke, luister: de code van de deur is 15781308. We gaan niet naar de kasten, maar richten ons op èèn horloge met een waarde van 30.000 euro. Naast kast veertien staat een kleiner tafeltje, daar ligt het horloge nog zonder verdere bescherming. Je hoeft hem er alleen maar uit te pakken. Het erfstuk gaan we niet wagen, geloof me, deze man doet er alles voor om die te beschermen. We gaan voor de 30.000. Er staan twee bewakers in de gang, eentje daarvan zal ik afleiden en naar beneden krijgen, de ander zul je zelf moeten regelen. Toirva is druk bezig in zijn slaapkamer, dus we hebben zo'n tien minuten voordat hij door gaat hebben dat er iets niet pluis is. Er zijn vier camera's verspreidt in de gang en één op de trap die leidt naar de gang. Houdt je hoofd op de trap naar beneden, in de gang bij de eerste twee deuren naar links en alle andere deuren naar rechtsonder. Mis ik nog iets?' Ik adem diep in om weer wat lucht te krijgen.

Raoul blijft stil en ze kan al voor zich zien hoe hij met gesloten ogen knikt om alles in zich op te nemen. Na een paar seconden antwoordt hij.

'Yes, got it captain. Nog één vraag... Welke man is er nou zo dom om een vrouw mee te nemen en mee te laten kijken naar de code van zijn méést waardevolle ruimte?' vraagt hij vol ongeloof. Ze grinnikt en tuit nonchalant haar lippen.

'Broertje, een man met lust is het simpelste en meest domme vosje in de wereld. Je fluistert één woordje in zijn oor en de knieën beginnen al te knikken', zegt ze met een grote grijns op haar gezicht.

'Ik heb alles gehoord via je oortje zusje', hij laat een dramatische zucht horen, 'alles...'
Ze grinnikt om zijn opmerking en schakelt snel weer om.

'Succes broertje, see you outside.'

Met die woorden laat ze het oortje los en spoelt de wc door. Ze richt een blik in de spiegel en bind haar haar in haar nek. Ze knikt naar haarzelf en haalt diep adem voordat ze het toilet uitstapt. Ze kijkt voorzichtig naar de bewaker in het midden van de hal. Hij kijkt emotieloos voor zich uit. Ze stapt in zijn richting en net als ze voor hem is, laat ze haar tasje vallen. Zonder hem een blik waardig te gunnen buigt ze voorover. Er zijn geen woorden nodig om aandacht te trekken. Geforceerd raapt ze het tasje op en draait zich dan naar hem om. Hij slikt en doet moeite zijn blik naar voren te houden. Ze glimlacht naar hem en knippert langzaam met haar ogen.

'Goedenavond heer...' ze steekt haar hand naar hem uit. Twijfelend kijkt hij haar aan maar besluit dan toch haar hand te schudden. 'Sir Quoll', mompelt hij. Zijn kaakspieren staan strak van de spanning en zijn ogen stralen ongemakkelijkheid uit. Rachel bijt zachtjes op haar lip - haar lip gaat het nog eens begeven dezer dagen - en legt haar hand op zijn schouder.

'Rustig maar Quoll. Ik probeer u niet te verleiden. Waarschijnlijk krijgt u dat al genoeg.'

Ze voelt zijn lichaam ontspannen na die woorden. Hij schraapt zijn keel. 'Hoe bedoelt u, genoeg?' vraagt hij bescheiden. Ze kijkt hem aan alsof hetgeen wat ze gaat zeggen heel logisch is. 'In zo'n pak, met zo'n lichaam, het lijkt me dat u de aandacht wel krijgt', legt ze hem uit. Een kleine twinkeling ontstaat in zijn blauwe ogen.

'Oh!' zegt hij enthousiast. Dan lijkt hij te beseffen dat hij hier aan het werk is en kucht zachtjes. 'Dat is mooi', herstelt hij zichzelf op lagere toon.

Ze laat hem los en kijkt de gang rond. Hoe gaat ze hem hier lang genoeg weg krijgen?

Ze zucht en kijkt beschaamd naar de grond. 'Ehm...', begint ze haar zin. Hij kijkt haar vragend aan. 'Ik ehm... monsieur Toirva zei dat ik u moest waarschuwen', mompelt ze voorzichtig. Ze frummelt met haar handen en kijkt hem weer aan. Zijn ogen staan bezorgd. 'Voor wat?' vraagt hij.

'Hij... wilde niet dat je hoorde wat er straks gaat gebeuren. Hij wacht in een kamer in deze gang op me en je weet wel... hij wilt niet dat u ons hoort dus adviseert u om voor een kwartiertje naar beneden te gaan. U mag eventjes pauze nemen. Ik zal het zo snel mogelijk doen', zegt Rachel met een knipoog. Zijn ogen worden groot en het ongemak komt terug. Hij kijkt niet wetend om zich heen en stapt dan haastig vooruit.

'J-ja is goed.' Na een schamele gedag gemompeld te hebben loopt hij vlug weg. Ze kijkt na hoe hij verdwijnt en adem opgelucht uit. Nu ligt alle hoop op Raoul, haar taak is gedaan.

Ze loopt de brede rode trap af en maakt haar weg naar een onopvallend hoekje. Eenmaal daar pakt ze haar telefoon om niet op te vallen. Ze staart verdiept naar het apparaat, alsof ze iets heel interessants aan het lezen is.

De minuten tikken voorbij maar voor Rachel's gevoel duurt het uren. Ze voelt de zenuwen onder in haar buik kriebelen en bijt op de binnenkant van haar wang. Als de tien minuten dan eindelijk voorbij zijn kijkt ze onrustig om zich heen. 'Raoul, waar ben je...' mompelt ze zachtjes. Ze zucht en houdt haar ogen gefixeerd op de trap. Ze ziet een man in pak tevoorschijn komen en wil net naar hem toe stappen als ze merkt dat het Raoul niet is. Een steek gaat door haar hart en geschrokken houdt ze haar adem in.

'Alarm!' roept de man met luide stem. 'Alarm!'

~~~

'Iemand, bel het alarmnummer!' prevelt een meisje op paniekerige toon. Ze hangt boven me en haar haren hangen in mijn gezicht. Ze zwaait om zich heen en legt dan haar hand op mijn voorhoofd. Met gespleten ogen kijk ik haar aan. Het felle licht dringt mijn hoofd binnen en door een kleine kreun draait ze haar gezicht met een ruk naar me om. Vol opluchting leunt ze achterover en ademt diep uit.

'Jeetje zeg. Ik dacht echt dat je op sterven lag', zegt ze terwijl ze haar haren uit haar gezicht veegt. Een waterige glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik beweeg mijn vingers èèn voor èèn. Ik hou mijn adem in en zet kracht om omhoog te komen. Het meisje pakt mijn schouders vast en helpt me rechtop te zitten. Ik wrijf vermoeid in mijn ogen.

Dan besef ik opeens wat er gebeurd is. Mijn hart begint sneller te kloppen en mijn ademhaling wordt zwaarder. Met grote ogen kijk ik om me heen en ongecontroleerd begin ik over de stenen te voelen. Iets in me zegt dat ik die ketting moet vinden. De ruwe stenen laten pijnlijke plekken achter op mijn vingertoppen, maar verwoed blijf ik de stoep aftasten.

Als ik het koude metaal tegen mijn hand voel blaas ik opgelucht uit. Ik schuif de ketting in mijn zak en glimlach naar het meisje tegenover me.

'H-het gaat wel weer. Bedankt.'

'M...maar', stamelt ze verbluft.

'Laag ijzergehalte.'

Met die woorden sta ik voorzichtig op, mompel nog een vaag bedankje en loop met vlugge passen richting huis.

Wat gebeurt er toch met me?