'Laat me los, eikel!' bits ik de stem achter me toe. 'Ik heb een leven en als je me laat gaan zorg ik dat dat niks met het jouwe te maken krijgt.' 'Wil ik dat dan? Jij bent een Rogue op het territorium van de Bronze Warrior roedel. Je zal dus veroordeeld moeten worden door onze alpha.'
'Luister eens. Ik weet nog geen week dat ik een weerwolf ben en ik snap helemaal niks van wat je net zei.' 'Onze alpha, de leider van onze roedel, gaat je straffen.' 'En waarom dan?' 'Je was op ons gebied.'

Ik realiseer me nu pas dat we praten als wolven, met verschillende blaffen, tonen en bewegingen. Op een dwingende toon commandeert hij me terug te transformeren. 'Ben je even gek? Dan sta ik hier naakt.' 'Kizo, doorzoek d'r tas eens. Simpelste kleren eruit en aan haar geven.' 'Oké.'

De weerwolf genaamd Kizo transformeert terug in de kloof en komt aangekleed terug. Hij begint in mijn tas te snuffelen en haalt zo een beetje alles eruit. Lachend houdt hij een bundel eetstokjes bij elkaar. 'Wat moet ze nou weer met een arsenaal eetstokjes?! Haha.'
Mijn wakizashi, oké, die van een dode samoerai pakt hij ook uit mijn tas. Hij gooit hem op de stapel bij m'n eetstokjes en mijn sandalen. Ten slotte trekt hij mijn simpelste kleren uit de tas en werpt me die toe.
Ik vang ze makkelijk op en daarna loopt hij met mijn resttouw naar me toe. Hij bindt het redelijk strak om mijn middel en pakt het uiteinde vast.

De leider van de groep geeft me de opdracht terug te transformeren. Ik loop de kloof in en transformeer terug. De laatste weerwolf gniffelt. Ik kijk zijn richting uit en merk dat hij me duidelijk kan zien. 'Altijd die jongens weer hé?' 'Yup, altijd die jongens weer.'
Ik trek een van de stokjes die ik in mijn vacht had gestoken uit mijn haar en werp hem op zijn pols. Overbodig om te melden misschien, maar hij grijpt zijn pols kreunend van de pijn en valt daardoor van de steen waar hij op zat.
Ik steek mijn hoofd de kloof uit, doordat ik me besef dat ik geen ondergoed heb gekregen. 'Kizo! M'n ondergoed ook graag. En niet naar me kijken, anders vliegt er nog zo'n haarspeldstokje op jou af dit maal.' 'Wacht jij deed dat bij Taro?' 'Ja.' zeg ik kil. 'En nu m'n ondergoed.'

Kizo is helemaal beduusd, maar gaat toch op zoek naar mijn ondergoed. Eerst geeft hij het touw door aan de leider zodat ik toch niet weg kan. Alhoewel ik me prima uit het touw zou krijgen, het is onrealistisch om weg te komen zonder mijn spullen, dus ik zal wel gewoon meegaan.
Ik schrik op uit mijn redelijke korte dagdroom wanneer Kizo mijn ondergoed in mijn neus duwt. 'Askeblaft.' 'Dank je Kizo.' antwoord ik vriendelijk.
Ik schiet mijn ondergoed aan en vervolgens glijdt ook de rest van de kleding over me heen, waardoor ik dus classificeer als 'aangekleed'.

Ik stap de kloof uit en vraag maar gewoon meteen los. 'Waar brengen jullie me heen? Wie is jullie alpha? Moeten jullie niet een andere patrouille hier laten, voor het geval er meer 'rogues' komen? Vergeten jullie mijn tas niet?'
De leider kijkt op. 'Mooi, je bent klaar. Taro! Opstaan! Kizo! Pak haar spullen en kom beide mee. Jij...' 'Syl.' Misschien was het niet slim om wildvreemden mijn naam te vertellen. Aan de andere kant, niemand kent me dus aan een naam heb je weinig.
'Oké Syl. We brengen je naar onze alpha, Norogu. Meelopen en niet struikelen, dan komt het goed en kom je fatsoenlijk aan.'

'Syl? Ik mag die gast niet. Die Taro trouwens ook niet. Kizo gaat wel.' 'Ik dacht dat je dat alleen zei over die zogenaamde 'Mate'. Gelukkig niet.' 'Dat je erover begint, we moeten nog terug naar hem.' 'Argh... Ik moet nog zo veel doen weet je? Ik moet naar Yokohama, maar eerst loop ik hier vertraging op. Dus als je iemand de schuld wil geven, zij zijn het. Maar me niet laten veranderen.'

Ik voel nog net dat Roxy tot bedaren komt. Blijkbaar was ik bijna uit mijn kleding gescheurd.
Het pad waarover we lopen is nogal slecht zichtbaar. Het is vooral ook modderig, maar ik had toch geen sandalen aan. Wel vervelend als je op een steentje trapt, maar na vier uur met blote voeten op de Tōkaidō ben je wat gewend.

'Daar zijn we dan rogue.' Eerst zat er minachting in zijn stem, toen na het omkleden sympathie en nu toch weer minachting. Wat hebben weerwolven toch met me en waarom haten er zo veel van hen mij?

-------
Haha, cliffhanger, sort of. Eigenlijk niks over te zeggen. Geniet er maar van. Donderdag hopelijk weer een nieuwe. Lees, enjoy, stem, comment!