Er komen in dit hoofdstuk wat momenten voor die wat aanstootgevend zijn. Als je niet tegen extreem geweld kan of misselijk wordt van bloed/organen uit het lichaam, kan je dit hoofdstuk misschien beter overslaan.

Het metaal van de naginata wringt zich een weg mijn schouder in.

'Zilver. Brandend zilver.'
Roxy heeft gelijk. Het blad brandt in mijn schouder. Mijn rechterarm had er nog beter af kunnen liggen dan dit ondergaan.

'Breek die staf dan, trek het blad er uit.' 'Dat, argh, zou voor een erg bloedende schouder zorgen en, egh, een staf met een venijnige punt van splinters. 'Breek die staf, dan, hele-, argh, -maal. Trek hem uit zijn handen.'

Ik kan niet helder denken met deze pijn.
Met een ruk en een stap naar achteren probeer ik de naginata uit de handen van de samourai te trekken. Het lukt net. Wat gerommel in de groep samourai. Er valt er een tegen een ander.

'Zilver remt zeker ook de genezende krachten van weerwolven?' 'Denk van wel, hoop van niet. Wil graag nog leven. Om bij mate te zijn.'
'Ik moet het maar zo proberen. Als weerwolf zou ik beide klauwen nodig hebben.

Ik trek het blad van de naginata uit mijn schouder.

'Oh dankjewel maangodin. Argh...'
'Het bloedt. Weinig aan te doen.'

Ik transformeer terug. Geen ninjapak, dat was verscheurd. De wond is kleiner nu. Menselijk ben ik kleiner dan in mijn wolfsvorm.
Naginata in mijn linkerhand.

Samourai duidelijk verrast. Een aantal staan net zo te kijken als die jongen waar Roxy me tegen aan liet lopen.
Heb je als je naakt bent en er verzwakt uit ziet. Denken vast dat ze van alles met me kunnen doen. Ik denk van niet.
'Niet mijn fout trouwens.' 'Jawel, jij liep tegen hem aan.'

Hoewel de eerste steek met de naginata mis is, is de eerste volledige aanval dat niet. Ik zwaai het blad naar links, in het gezicht van de ongelukkige samourai die eerst nog triomfantelijk bezig was omdat hij de steek ontweek.

Uitdagend blijf ik staan. Dreigend prik ik naar de samourai. Enkelen deinzen terug. De rest blijft staan.
Ik wenk ze met de naginata te komen.
Een stormt op me af.
Ik laat de naginata ronddraaien.
Ik zwaai de naginata naar beneden.
Hij ketst het blad af.
Ik herstel en zwaai van links.
Hij pareert.

Een ander komt op ons af.

Ik trek de naginata terug.
Hij steekt.
Ik kan net op tijd pareren.
Hij kan veel harder duwen, aangezien hij twee vrije handen heeft.
Ik moet terugstappen.

De tweede samourai komt gevaarlijk dichtbij.
Ik steek met de naginata door het pantser van de samourai heen. Hij zakt ineen.
Tijd om de naginata terug te trekken heb ik niet.
Ik laat de naginata in het levenloze lichaam van de samourai zitten.

Helse kou scheert door mijn lichaam. Ik verander, maar heb er duidelijk geen controle over. Mijn tanden klemmen de katana die op me af kwam stevig vast en trekken die uit de handen van de samourai.
'Sorry meid, een intern gevoel liet me als een reflex veranderen en je lichaam overnemen.' 'Geeft niet al te veel. Het heeft me van die katana gered.'

Roxy huilt pure terreur, zo gevaarlijk, eng en vol van moordlust klinkt het. Zes samourai rennen pardoes weg, zonder enige twijfel.
De samourai waarvan Roxy de katana uit de handen had getrokken doet een onhandige poging zijn naginata, puur voor reservegebruik, van zijn rug te trekken.
Mijn schouder voelt al beter.

Roxy springt op de samourai, trekt de helm van zijn hoofd en doorboort met mijn tanden de nek van eerder genoemde samourai.
Ze doet zich tegoed aan het vlees aan zijn nek. Ik vind het een vreselijke gedachte, maar Roxy denkt er niet twee keer over na. Ook niet vaker trouwens.

De laatste twee samourai die er staan overwegen waarschijnlijk nu hun kansen. Een van hen zet het op een lopen. De ander is te lang bezig zijn kansen opnieuw te overwegen nu de ander weg is, aangezien Roxy hem al heeft besprongen.
Ze scheurt zijn borstpantser open en gaat nog door.
Ze rijt de hele borstkas open.

'Minder bloed en kannibalisme graag de volgende keer.' 'Voedt de ziel. Is goed voor je.' 'Dat weet ik nog niet hoor.' 'Daarbij, het is geen kannibalisme. Ik ben een wolf. Hij een mens.' *zucht*

Met veel geweld stopt Roxy mijn klauw in de borst van de samourai. Met evenveel geweld trekt ze zijn hart uit zijn lichaam.

'Je bent niet van plan dat op te eten, toch?' 'Zeker wel. Ik was van plan alle harten van de dode samourai te verorberen. Versterkt mijn en jouw alles. Weerstand, kracht, snelheid. Gaves.'
'Ik wil het niet zien. Ook niet proeven. Ik slaap wel even. Je wekt me wanneer je terug bent bij onze spullen. Als je Iken nog ziet, neem hem even mee.

Roxy maakt me wakker.
'Syl, je hebt de controle terug.' 'Wat? O, ja, dank je.'
Ik open mijn ogen. Ik ben nog steeds een wolf.

Iken staat voor me.
Ik verander mijn hoofd.
'Geef me een paar seconden.'
'Prima.'
Iken kijkt weg en meteen verander ik.
Berkenhouten sandalen, geel shirtje en beige rok.

'Zo. Ik hoop dat Roxy je niet al te ruw hier heeft gebracht?'
'Wilde alleen net richting mijn spullen gaan toen ik over de schouder werd gegooid.'
'Oh Roxy, lekker handig.'
'Wie is Roxy precies?'
'Valt uit te leggen met een volledige introductie. Syl Reshen, zeventien, master ninja van de Feral Ravens. Daarnaast een weerwolf. Roxy is mijn innerlijke wolf.'
'Sinds wanneer was mevrouw zeventien? Je zou toch bijna zestien zijn?' 'Bijna een jaar geleden, toen ik jou nog niet kende. Zestien is een soort van heilig getal als het om bovennatuurlijke wezens gaat. Ik wilde de gok wagen dat je even een tijd stil zou blijven.'
'Indrukwekkend was je wel hoor. Ik kon je bovenop het paleis horen.'
'Dat was Roxy vooral. Waarom ik eigenlijk met je wilde praten, ik wil je op zich wel helpen met je broertje bevrijden van waar hij is, wanneer ik mijn huidige missie af heb.'
'En dat is?'
'Ik zou zeggen, drie dagen reizen. Naar het zuiden, Yokohama.'
'Dat is licht van mijn route af. We zouden samen kunnen reizen, als je dat zou willen. Deze krijg je trouwens van me terug. Bedankt voor het uitlenen.'
Iken overhandigt me mijn enterhaak.
'Geen probleem. Het zag er eerlijk gezegd naar uit dat je hem nodig had voor een uitweg.'
'Eh ja, ja. Hele vervelende locatie om die documenten te verstoppen. Ontmoeten we elkaar straks bij de zuidpoort? Ik moet mijn spullen nog ophalen.'
'Doen we. Tot zo.'

Iken klimt van het dak af en rent weg. Ik doe mijn buideltas om. Ninjato aan mijn heup. Yumi op mijn rug. Pijlen aan mijn heup. Wakizashi naast de ninjato.
Ik heb geen trek.

'Gaan we direct naar die poort, of wil je een veiligere weg nemen?'
Ik doe mijn haar weer anders.
'We kunnen er direct naar toe gaan, maar ik moet ook nog wat ophalen.' 'Wat dan?' 'Een sandaal.'
'Lekker anticlimactisch.' 'Daar doen we het voor.'

Last minute update voordat we verder Oostenrijk in gaan, naar een punt zonder wifi. Tot over twee weken.