'Dat kunnen we niet zeggen.' 'Dan zullen jullie de gevolgen ondervinden.'
Ik ram de punten van mijn pantser in de keel van een van de twee. Ik wil mijn ninjato ook al door de ander heen steken. 'Zo simpel is het niet.' Weet hij uit te brengen terwijl hij weg weet te springen. 'We weten het gewoon niet. Daarom kunnen we het niet zeggen.' 'Dan zeg je dat in plaats van zeggen dat je het niet kan. Vertel me alles wat je over de informant weet.'
'Volledig in het zwart kwam hij bij ons aan. Een man, te horen aan zijn stem. Hij had een kap over zijn hoofd en felblauwe ogen. En één enkele lange lok donkerbruin haar.' 'Dan ben je voor mij niet meer nuttig. Je rent twee uren die kant op voordat je ergens anders naartoe mag gaan. Begrepen?' Ik wees ondertussen van Edo weg.

Ik verzamel alle metalen wapens van de samurai. Als ik ergens een smidse vind, smelt ik die dingen om en verkoop het metaal. In de andere vorm trekt de verkoop te veel aandacht. Een yumi hang ik over mijn schouder. Een pijlenkoker hang ik aan mijn riem. Als ik daarvandaan een pijl wil pakken, gooi ik niet mijn hele lichaam open voor een aanval. Zeker een stuk of dertig pijlen worden in de pijlenkoker opgeborgen.

Edo is mijn nieuw doel. Ik verwacht dat het zeker een dagreis is. Ik moet nog zoveel doen. Deze plek moet een fatsoenlijk ninja-onderkomen worden, ik moet Edo bereiken, een zegel jatten en de gegevens op de post doen. En de gegevens moeten weer origineel worden. Pohatu, die, zoals velen, donkerbruin haar en blauwe ogen heeft, kan het lek zijn. De intenties van iedereen bij de Shiverthorn zijn onbekend. Er is niemand die ik kan vertrouwen en ik moet dus ook geen orders van een van hen opvolgen.

Vlug herschrijf ik de gegevens naar wat ze eerst waren. Ik noteer de nieuwe datum, een week vanaf nu, er bij. Op naar Edo. Ik maak snelle passen. Mijn oren zijn continu gespitst. Ik draag werpsterren in beide handen en mijn ninjato aan mij zij. Door alle wapens maak ik nogal wat lawaai. Als ik geen smidse vind voordat ik Edo bereik moet ik de wapens achterlaten. Uren ben ik aan het lopen. Er lijkt geen eind aan het bos te komen. Ik rust even op een steen en inventariseer even wat ik bij me heb. Ik heb een groot arsenaal wapens en een aantal vermommingen. Daarnaast natuurlijk wat voorwerpen waarmee ik in plaatsen binnen kan dringen. En dan de overige wapens en mijn voedsel.
'Wat jij Roxy? 's Nachts de stad binnendringen of met een vermomming naar binnen terwijl ik de opvallende dingen als yumi, ninjato en gigantische buideltas buiten verstop?' 'Met een vermomming. En neem enkel het broodnodige mee.' 'Duidelijk antwoord. Maar voor een vermomming heb ik een beter idee.'

Ik vermom me alvast als een reiziger. Iets ruigere haarstijl, niet al te nette kleding. Vaarwel stokjes in mijn haar. Wakizashi onder mijn kleding. Werpsterren idem dito. Kurasigama idem dito. Enterhaak idem dito. Geldzakje aan mijn riem. Voorlopig nog mijn ninjato en yumi in het open zicht. Groot pakket met de rest van alle spullen op mijn rug.

Ik ren verder. Roxy vindt het prachtig, ook al is ze niet volledig vrij. Ik ren nog voor een uur door het bos terwijl ik over omgevallen bomen heen spring, onder laaghangende takken door duik en op mijn passen na geniet van de rust van het bos voordat het bos stopt. Ik ben een beetje van de rechte lijn richting Edo af geraakt, maar dat doet er niet toe. Ik heb kunnen rennen en daarbij genoten. Dat ik nu wat om moet lopen is absoluut geen probleem.
Ik loop richting de weg naar Edo. Er is niemand op de weg om mij te zien. Ik loop de weg af richting Edo. Zo'n tweehonderd meter van de poort begint er een samurai op me af te lopen. Ik zal waarschijnlijk of moeten vechten of hem om moeten praten me met rust te laten.

'Op order van de shogun. Houd halt!' Ik stop. 'Goedemorgen, heer wacht van de machtige stad Edo.' Hij kijkt me apart aan. 'Is dit niet Edo dan, heer?' 'Eh, nee, nee, nee. Natuurlijk wel, maar u heeft dit hele pakket wapens van onze samurai bij u.' Hij wijst op de katana die mijn rug sieren. 'Ik ben een reiziger weet u. Ik trok door de bossen en vond een groep afgeslachte samurai. Ik wilde de wapens terugbrengen naar waar ze vandaan komen.' Ik wijs richting de plek waar ik de samurai af heb geslacht. 'Die kant was het ongeveer op.' 'Ik zal het controleren. U mag Edo binnen, laat dit papier maar zien. Daarmee mag iedereen de stad binnen, zonder vragen gesteld te worden.' Hij geeft me een officieel uitziend document. 'Meld je bij het hoofd van de wacht. Hij geeft je wel een kamer. Nadat ik je verhaal heb gecontroleerd heb je toestemming Edo weer te verlaten.' 'Begrepen.'

'En we zijn binnen.' 'Correct.' 'Moet je die boog dan ook niet terug gaan geven?'
De samurai loopt richting het bos. Ik haal mijn wakizashi onder mijn kleding vandaan en kerf de yumi vlak. Geen uitsteeksels, geen symbolen. Het lijkt nu een gewone klassieke yumi.
Ik loop door naar de poort. 'Op orders van de shogun. Houd halt!'
'Alweer?' 'Yup.'
Ik houd het document omhoog. De man houdt zich even stil. 'Loop maar door.'
Ik duw de grote poort open. Ik doe een stap naar voren en daar sta ik. In Edo. Er is nog veel te doen.

---------------------
Eindelijk weer meerdere updates in korte tijd :)