Ik lig op mijn buik, met stevige koppijn. Ik zet mijn handen onder me en duw me omhoog. Stomme zet. Ik last me weer op de grond vallen. Mijn hele buik doet pijn. Hetzelfde geldt voor mijn handen. De Motroken wilden me natuurlijk neersteken. Maar, wat doe ik hier dan? 'Roxy, wat was dit?' 'Dit was twee dingen, één, je hebt Motroken overleefd, twee, kan je je die lijst met gaves nog voor de geest halen?' 'De hele lijst?' 'De overlevingsgaves zou genoeg moeten zijn.' 'En ik moet zorgen dat jij hem ook voor je kan zien?' 'Ja.' 'Daar gaat ie dan.'

Ik span me enorm in op de lijst met overlevingsgaves. Het is niet lang geleden dat ik die heb gezien, maar het is moeilijk aan iets te denken, als die brandende pijn in je buik je steeds daaraan laat denken. Na wat inspanning krijg ik hem toch in mijn hoofd geprojecteerd. Roxy zit in mijn hoofd continu het woord nee te zeggen. Zeer hinderlijk. 'Ja, daar! Dat moet het zijn!' 'Welke?' 'Wormgat. Het moet wel.' 'Wanneer de bezitter van deze gave in aanraking komt met het metaal Onyxite zal de bezitter worden verplaatst naar een locatie die om een of andere reden verbonden is met de bezitter. Dus je wilt zeggen dat die Motroken zwaarden van Onyxite hebben? En dat deze plek verbonden is met mij?'
'Is er een andere mogelijkheid?' 'Met alles wat er de laatste week gebeurd is, waarschijnlijk wel, maar ik kan niks bedenken. Waarom kon ik eigenlijk niet terugtransformeren?' 'De Alignment. Motroken zijn op hun allersterkst, en alle wezens zijn gedwongen in hun beestachtige vorm te reizen. Aan de lucht te zien, is die nog niet over.' Ik kijk op naar de lucht. Nog steeds rood, maar toch minder. Wat blauw breekt al door. Ik ben ook nog steeds een weerwolf. Waarom zijn mijn wonden nog niet genezen? Weerwolven genezen toch super snel? 'Het zal wel een hooggeplaatste Motrook zijn geweest. Net zoals wonden die door weerwolf-alpha's zijn aangericht langzamer genezen.' 'Dat zal het wel zijn.'
Nu wil ik rust. Ik kruip door de riem van de buideltas heen en leg die onder mijn hoofd. De slaap zal me goed doen.

Wanneer ik wakker word, is het al tegen de nacht. Het rood is verdwenen uit de lucht. Gras kriebelt mijn rug. Snel schiet ik mijn kleren aan.
Waarom zou deze plek verbonden met mij zijn? Het lijkt in ieder geval een doodnormale wei. Een grasvlakte op een berghelling, omringt met, wel, bomen, veel bomen en natuurlijk de rotsen van de berghelling. Over de bosrand heen zie ik de lichten van een stad. Mogelijk Edo, maar zeker ook mogelijk Kyoto. Of Osaka. Edo zou mijn reis zeker in reistijd verminderen, Osaka zou alles veel moeilijker maken, want niemand, behalve de post, komt Osaka in, dus zou ik op zoek moeten gaan naar de post in een grote stad, wat weer meer tijd gaat kosten. En Kyoto, hoe wil ik in Kyoto aan het zegel van Edo komen?

Overmorgen ga ik er naartoe, zover is het niet. Van dichtbij zal ik wel herkennen welke stad het is, de aanwezigheid van legerkampen zal dat zeker aantonen, Osaka zal die namelijk hebben, Edo niet, die wil nog twee weken wachten met de aanval.
Morgen, ga ik deze plek omtoveren in een klein paradijs, aangezien ik hier toch later terug ga komen, met de gave van wormgat.
Ik gooi mijn kurasigama over een tak van een naaldboom heen en klim daaraan omhoog. Met mijn kunai verwijder ik alle naalden en ten slotte snijd ik met mijn ninjato takken schuin boven me half los, zodat ik een primitief huisje heb gemaakt, met de, nu schuin naast me, hangende takken heb ik muren en de tak waar ik op zit is uiteraard de vloer. Mijn kunai ram ik stevig in de stam van de boom, waarna ik mijn tas daar aan hang. De enige voorwerpen die ik daar uit nodig heb nu zijn mijn futon(nou, oké, zelfgemaakte vervanging daarvan, eigenlijk is het gewoon een matje van takken) en mijn touw.

Nu ben ik niet van plan mijn futon aan "de vloer" vast te binden, als ik een beetje pech heb glijdt die er zo van af en laat hij mij de wet van de zwaartekracht (Ik hoor jullie roepen, 'Maar daar wisten ze toen nog niet van!', pech gehad) ervaren. Nee, ik maak mijn futon veilig vast aan de tak boven me, en creëer een hangmat die op de grond ligt. Eigenlijk heb ik vier uiteindes nodig, gaat moeilijk met een touw, gelukkig, daar heb je ninja-touwen voor. Het is in feite een touw, maar het bestaat uit drie aparte touwen. In niet al teveel tijd kan je die drie zo uit elkaar weven.
Alles staat klaar voor de rest van de nacht. Ik heb een veilig, redelijk verscholen, onderkomen met een futon die niet zomaar valt, ik heb in mijn slaap geen last van een tas die ik dan "per ongeluk" uit de boom trap, met ten slotte nog een prachtige hoeveelheid voedsel.
Ik eet, maar niet te veel, stel dat die stad Osaka is, ik zal geen voorraden aan kunnen schaffen en moet dan ook nog de trip naar een volgende stad maken.
Ik laat mezelf in slaap vallen.

Met de maan op een van haar laatste uren, ik gok nog zo'n vier voor zonsopgang, wordt ik wakker. Waarom ben ik wakker? 'Roxy? Ninja-instinct?'
Een reactie die alleen maar van ninja-instinct kan komen, iemand is in de buurt. En ninja-instinct zou me niet wakker maken als het niet extreem gevaar was.
Ik kan eigenlijk niet onder me kijken, dat zou betekenen dat ik misschien genoeg geluid maak voor het gevaar om iets te gebruiken om me naar beneden te halen. Wat moet ik dan? Waarschijnlijk bewapende man, of vrouw, onder me, die mogelijk iets kwaads in de zin heeft. En, verdomde blonde sporen altijd! Ik ben zo'n sukkel. Wie laat zijn of haar kurasigama nou aan de tak hangen als je weet dat je in mogelijk vijandig gebied bent?

Mijn handen gaan zo stilletjes mogelijk naar de sikkel van de kurasigama. Een ruk omhoog, wat veel zwaarder was dan gebruikelijk, toont aan dat er dus iemand aan wou gaan hangen. Gelukkig hing die persoon er nog niet volledig aan.
Voor het geval er meer zijn, een zwiep van driehonderdzestig graden om enige tegenstand tegen de vloer te meppen met het handvat van de ketting. Geen resultaat. Snel verdwijnt de kurasigama mijn onderkomen en vervolgens mijn tas in.

----------------
Mijn hemel....
Sorry voor deze belachelijke wachttijd voor dit hoofdstuk, ik weet dat er een aantal mensen is dat het vorige hoofdstuk las toen het uitkwam, en vooral voor deze mensen vind ik het vervelend dat het zo lang duurde, aangezien zij het langst van iedereen hebben moeten wachten.
Er kwam veel tussendoor, maar gelukkig is er weer een hoofdstuk. Laten we hopen dat het weer wat regelmatiger kan worden.