Beyaz tavan.

Küçük, kahve bir noktayla lekelenmiş.

Gözyaşlarım şakaklarımdan dökülüp başımın altındaki yastığa akıyor.

Şaka değilmiş.
Onu gömdüklerinde anladım.
Aslında ben ağlarken öylece dikilmesinden de bir şaka olmadığını anlayabilirdim ama ölmediğine o kadar inanmak istemiştim ki ölmemiş olması için ölü olmayı yeğlerim.
Ondan fazla yaşadığım senelerin, ona acı verdiğim senelerin hesabını ancak böyle ödeyebilirim.

Ben koca adam, küçük bir sevgiyi bile ona göstermek için öldüğü güne kadar sorumluluk hissetmedim.
Seni seviyorum, demedim.

Seni seviyorum.
Çok güzelsin, lafını ağzımdan hiç duymadı.

Çok güzelsin.
Bana verdiğin tüm emekler için teşekkür ederim, demeyi aklıma bile getirmedim.

Bana verdiğin tüm emekler için teşekkür ederim ve sana çektirdiğim tüm azap için özür dilerim.