Bu bölüme "Ön Söz" yerine "Ön Yargı" ismini vermek istedim çünkü ön sözler bende hep ön yargılar oluşturmuştur. Bazen olumlu, bazen olumsuz. Pek sevmem ben ön sözleri ve teşekkür kısımlarını. Bu yüzden okumaya hep "Ilık bir sonbahar günü..."nden başlarım. Esen rüzgârlar ancak öyle içime esip yapraklarını ciğerlerime döker.

Bu hikâyeyi kendim için yazdım. Pişman olmamak için. Bir yerde okumuştum, cenazelerde ölüme değil ölene karşı duyduğumuz pişmanlıklara ağlarmışız. Ben sevdiklerimin mezarının başına geçip ağlamak istemiyorum. Sen de ağlama. Ağlayacağın şeyler yapma.

Buraya kadar okuduğun için...

(Doğru, teşekkürleri sevmem.)

(artık seviyorum (: teşekkür ederim.)