De snap was niet naar mij gestuurd. Dus onschuldige ik lag daar (nog steeds licht oncomfortabel) in Rowans armen toen hij een bericht kreeg. Ik kreeg ook een bericht van mijn beste vriendin.

Julia, mijn beste vriendin, had een screenshot van de snap naar mij op whatsapp gestuurd. Eronder appte ze "BEWIJS!! MOIRA!! IK ZEI HET TOCH". Ja, de capslock moet erbij. Toen liet Rowan zijn melding zien. En ik dacht: kut wat nu.

Ik had een paar opties.
- een goede reactie geven om de ongemakkelijkheid weg te laten gaan
- een slechte reactie geven om het allemaal erger te maken
- ongemakkelijk lachen

Ik ging voor de veilige optie: ongemakkelijk lachen. Het ding met ongemakkelijk lachen is alleen dat die ander niks anders kan doen dan ook ongemakkelijk te lachen. Dan zit je daar met zijn tweeën. Ongemakkelijk te lachen totdat de ander met een nieuw onderwerp komt.

Dus ik kon maar één onderwerp verzinnen: netflix. We keken dus gewoon die film verder.

Waren we nou goed met die situatie omgegaan? Ik betwijfel het, maar ik ben al lang blij dat ik het niet nóg ongemakkelijker heb gemaakt. Dat kwam later namelijk pas.

Zijn hand bewoog.

En weet je er was iets engs aan zijn hand. Alsof hij in slow motion op mij af kwam. Als een soort eng monster dat mij wilde opeten. Ik kon me niet verroeren. Mijn vingers lagen daar op de bank. Open doelwit!

Het gebeurde zo snel.
Maar ook zo langzaam. Je had er zo een jaws liedje bij kunnen afspelen.
Ik durfde hem tijdens het hele proces ook niet aan te kijken. Net alsof hij dan de angst in mijn ogen kan zien. Het was sowieso niet echt een romantische film. Een man werd vermoord door meerdere keren met een glazen bol te worden geslagen. Maar dat terzijde.

Ik slikte.
Ik voelde hem naar me kijken.
Ik slikte weer.
Ik denk niet dat ik ademde. En niet op de schattige "oeps ik schrok" manier. Nee! Meer alsof ik aan het stikken was op een aardappel.

En toen heel zacht. Als een soort ET-gedag.
Zijn vingers raken de mijne aan.

Alarmbellen in mijn hoofd! Ren, Moira, ren! Maar ik kon het niet! Ik begon (zoals de awkward persoon dat ik ben) te ratelen over de film. Elk onderwerp was beter dan zijn vingers die als vijf losse slangen tussen mijn vingers manoeuvreren. En toen ze hun positie vonden...

...rukte ik mijn hand weg, klauterde ik haastig over de bank en liep ik naar de keuken.

Ik rende letterlijk weg.

Ik weet trouwens niet of je ooit over een bankleuning hebt geklommen, maar het gaat niet soepel. Niet op de manier dat ik het doe in ieder geval. Eerst gooide ik mijn been eroverheen en dan lag ik als een soort luiaard met mijn benen over de leuning. Toen liet ik me er half glijdend overheen vallen tot ik half struikelend overeind kwam.

Gelukkig was ik wel nog slim genoeg om te bedenken dat ik een reden moet hebben om weg te rennen. Anders is het wel heel opvallend dat het een paniekaanval was. (Het was eigenlijk al lang niet meer te redden, maar het idee is leuk).

"Wil je wat drinken?" vroeg ik dus in de keuken. Vervolgens hadden we niks in huis. Dus erachteraan moest ik ook nog zeggen: "De optie is water of water." De situatie kon niet beter.

Met twee glazen water (ik was zo haastig dat ik op de weg terug naar de bank wat knoeide) kwam ik terug. Ik gaf hem het glas en bleef staan. Toen hij vroeg waarom ik niet ging zitten, ging ik tegenover hem zitten.

Ik kon gewoon echt niet nadenken! Nog nooit heeft iemand mijn hand vastgehouden. Mijn pa met oversteken vroeger nog wel, maar daar houdt het dan ook op. Mijn hand was betast. De comfort zone was binnengedrongen! Paniek!

De dagen erna hebben we er niet over gehad tot we er wel over moesten praten.