@pronkend ik weet niet of het in de categorie Renaissance beschrijvingen valt, maar het doet me wel een beetje denken aan een documentaire van wilde dieren.

De Kleine Mens
*wilde vogelgeluiden*
Een documentaire van Moira Vonk.

Met de tonen van "ai seu te pego" in het achterhoofd en lichte nekpijn van het Bieberkapsel, druppelen de naïevelingen het klaslokaal binnen. Met buitenproportionele trots natuurlijk, aangezien ze de kinderachtige onderbouw met trots hebben aangevochten om nu de majestueuze bovenbouw binnen te treden. In die zomervakantie zijn ze wijs en volwassen geworden.

Ze smeren hun boterhammen nu zelf.

En met die zelfbedachte nieuwe levenservaringen waren deze kinders bereid een nieuw mijlpaal te bereiken. Soms verpakt in een ongemakkelijk gegiechel, maar meestal gedipt in onnodige drama. Die lui hebben niet door hoe nietig en onbestaand het zware schoolwerk en de ingewikkelde relatiestatussen waren. Ja, zelfs die hyves officials die elkaars namen met kleurrijke hartjes en stickers in hun bio zetten, hadden als grootste probleem welke kleur kneedgum ze in hun laatje wilden hebben.

En dan te bedenken dat diezelfde kinders acht jaar later zeiken op mtv over de onduidelijkheid van een durex verpakking en de toch niet zo effectieve "pull-out method".

Maar laten we niet gaan spoilen.

In de jonge jaren schepten het mannelijke deel van de Kleine Mens nog op over het lezen van enge boeken van Paul van Loon en het nutteloze vermogen om op je handen te lopen. Zie daar bij de muur hoe de zieltjes waren verstrikt in een opwindend spelletje Annemaria koekoek, terwijl ze als een klein legertje touwtje-spring liedjes memoriseerden.

En dit wereldje was al complex genoeg an sich. Weliswaar maakte je niet dezelfde lichamelijke ontdekkingstocht mee zoals in de middelbare, maar de evolutie van nieuwigheden was toch begonnen. Het was toegegeven dus minder jezelf aftrekken/ontdekken en eerder het begrijpen van anderen. Het tijdperk om verliefdheidsuitingen, of zelfs het andere geslacht in het algemeen, te verachten heeft zijn einde bereikt. En dat is prima. De Kleine Mens heeft een neiging om met nieuwe ervaringen nieuwe gevoelens op te wekken. Een fenomeen dat ook herkenbaar is in andere plekken in het dierenrijk.

*wilde vogelgeluiden*

Het zou dus allemaal wel zijn goedgekomen. Vanzelf. Maar helaas was de Kleine Mens niet het enige soort dat hun tijd op een met krijt-beverfde schoolplein spendeerde. (Overigens zag mijn achtjarig leerverblijf uit op een kerkhof. Waar een groot kruis met zijn natuurlijke charmes je met een onheilspellende sfeer je weektaakkaart dwingt af te maken. Maar dat terzijde).

Zonder dat de naïevelingen het wisten, heerste er een sterke hiërarchie in hun zogenaamde "veilige leeromgeving". Een prooi-jager verhouding waarin zij onderaan de voedselketen van mening zaten. De natuurlijke vijand van de Kleine Mens:

Basisschoolmoeders.
*wilde vogelgeluiden*

Het had niet per se voor conflicten hoeven zorgen. Misschien als het moederlijke instinct kon worden bedwongen en ze hun jong in hun natuurlijke habitat konden dwalen, was het prima geweest. Maar nee. Als een Scar tot Mufasa verraden ze hun eigen vlees en bloed om hun eigen soapserie te starten.

Je denkt toch niet dat door een samenstelling van toevalligheden je de ene klasgenoot vaker zag dan de ander? Dat een dwang van onnodige aardigheid die ene moeder je vaker begroette dan een ander? Dat uit oprechte interesse wordt gevraagd naar je dag met een specifiek persoon? Er werd bladmuziek voor je geschoteld, en zij waren de dirigenten die je erdoorheen begeleidden. De melodieën van je jeugd zijn uitgedachte reeksen Julia Roberts motieven.

Dus terwijl de Kleine Mens nog dwaalden in hun hakuna matata, werd in een stijgende lijn de jongensindoctrinatie verstevigd door hen die de Kleine Mens in het leven heeft gebracht. Het begon voor die oudelui dan wel als een kleding-beperkte vruchtbaarheidsdans om (tegen Thanos wil in) de overpopulatie te stimuleren. Uiteindelijk is het meer een achttien jaar durende film dat je vanuit je eigen huis kan meemaken. En, zoals je weer ziet in de meeste films en boeken, werd er wanhopig gegeild op de romantiek.

*wilde vogelgeluiden*

De enthousiaste pyromaan voor het vuur van chaos was in mijn achtste tot elfde levensjaar Molly. Niet dat mij, als simpel Kleine Mens, het ooit is opgevallen hoe Molly mijn relatiestatus over vier jaar heeft proberen manipuleren. (Deze kennis is mij later toegekend, toen ik bezig was om de grenzen van Rowans friendzone wat te vervagen. Het was alsof toen pas de vrouw die mij 40 weken heeft gedragen in zag, dat ik niet als een kluizenaar met een blik van Grumpy Cat wilde eindigen).

We wederkeren de verhaallijn naar de zelfbenoemde Lion King: Molly. In het perspectief van de Kleine Mens was ze slechts de moeder van mijn mede-Kleine Mens Sam. De jongen die toen de zitplaats in de friendzone voor Rowan had warm gehouden.

Sam zelf was eigenlijk wel oké.

De onderliggende kwestie van deze uitspraak was dat Molly niet wilde dat ik hem "wel oké vond"; Molly zocht passie en romantiek. Ze probeerde mij eerst via mijn eigen moeder te indoctrineren door haar PADDO's (Parents Advertise Dating Directly to Others) aan te smeren. Een van de meest gewaagde, maar toch effectieve, manier om de relatie-handel binnen te komen.

Mijn moeder had de paddo's afgekeurd en stelde dat XTC (X-tra Tricky Combination) gepaster was voor de situatie. Met andere woorden, dat ze niet inzag dat ik en Sam iets ging worden. 'Moira doet niet aan jongens,' had ze als argument gebruikt.

Niet dat deze kleine tegenslag het relatie-syndroom van Molly inperkte. En ergens ben ik ook van mening dat dit de reden was waarom Sam vier jaar in zijn valse hoop heeft kunnen wonen. Niet alleen Sam en Molly overigens. De komedie dat juist dat kind dat door natuurlijke selectie zou moeten worden weggecijferd, zo lang kon worden adoreert, integreerde anderen. Al was het eigenlijk niet de bewondering zelf per se, eerder het contrast tussen de overduidelijke hints en de onschuldige -bijna onnozele- blindheid als respons.

Ik had geen idee. Vier jaar lang, en ik had oprecht geen idee.

*dramatische krekels*

Misschien dat ik gewoon immuun was voor het relatievirus of dat een ernstige stoornis de sociale wereld blokkeert. Of gewoon dat ik niet mee heb kunnen genieten van de evolutie van het hele verliefdheid gedoe.

*hijgende leeuwen*

Wat de reden ook was, mijn kennis over Sams romantiek gerichte gedachtes voor mij was zeer beperkt. Zo ook dat iedereen, inclusief mijn zogenaamd "nietsvermoedende" ouders, er wél mee bekend waren. En bovendien dat de kinderbijslag-krijgers wisten, dat ik niet wist, dat zij het wel wisten.

*gillende nijlpaard*

Mijn informatie werd op slag bijgevuld door een envelop dat na het einde van de basisschool op de deurmat lag. (Hij was al geopend, door mijn privacy ontkennende ouders uiteraard, maar dat geheim hebben ze nog lang voor me kunnen verzwijgen).

Van wie o wie was de envelop?
*klaarkomend veevoer*

Kleine Mens Moira wantrouwde het in ieder geval. Het eerste wat me opviel was de blauwe glitterpen waarin sierlijk (en aan elkaar, want dat moest op de basisschool) Moira stond. Mijn buurmeisje had dezelfde kleur pen en zij had me een week pre-liefdesbrief verteld dat Sam mij leuk vond. Sam had me daarna stotterend en met een rode kop gewezen op de onwaarheden van dat statement. Misschien dat dat een goeie indicatie was geweest voor zijn romantische gevoelens, maar ik ben ik, en was een idioot.

Met een geschokte blik staarde ik naar de getypte letters in dezelfde tint rood als mijn hoofd. Ik zweer op de dood van JB en Selena's relatie dat ik er net zo geschokt uitzag als het eekhoorntje van Ice Age.

Meerdere malen had ik het moeten lezen. Van de "lieve Moira" en de dramatische "onze wegen zullen scheiden nu we naar andere middelbare scholen gaan" tot de anti-climax droogheid van "groetjes Sam".

En die een-na-laatste zin van de brief heb ik wel duizenden keren moeten herzien. Als een onderzoek om na te gaan of ik niet stiekem in de tussentijd dyslexie heb gekregen.

"Wil je verkering met me?"

Onderwijl zaten mijn ouders lach-niet-kunnen-inhouden gniffelend beneden. Genietend van de kleinschalige drama van de oudste dochter. Om het aan te dikken waren ze naar boven gegaan, gevraagd waarom ik zo raar keek. Of er iets was? Of ik post binnen had gehad? Een interessante brief? Misschien wat gehoord van Sam?

Waarop ik ontkennend de deur had dicht gedaan.

*hyena gegniffel van ouders*