Opgedragen aan percysburrito . Ik ga zo snel nog niet met dit boek ophouden ;)

Omdat in principe het Rowan verhaal is afgelopen (al kan ik natuurlijk zo 1,2,3 niet met zekerheid zeggen dat de drama voorbij is) begin ik nu een soort deel twee van het boek. Het worden meer short stories dan echt een lang verhaal gefocust op één persoon. Over Rowan zal ik namelijk even niet meer over schrijven denk ik.

Ik vroeg me trouwens af of ik het boek nog steeds moet focussen op romantiek (nouja de ongemakkelijke versie daarvan) of ook over andere dingen moet praten. Ik wil het wel een luchtig boek houden, dus zware dingen ga ik hier niet bespreken. Denk dus eerder aan eerste ervaringen met universiteit (hoe mijn eerste zoen bijna niet Rowan was), ongemakkelijke gesprekken met je ouders en de irritaties van het hebben van een zusje. Over seks en andere taboe dingen wil ik ook best praten, al moet ik toegeven dat ik nogal een heilig boontje ben. Het traditionele seks gebeuren (vertaling: lul in kut) heb ik niet gedaan. Dus zo ver kan ik er niet over praten, maar van alles eromheen wil ik best zeggen.

In ieder geval, hier een hoofdstukje :)
(Ik had geschiedenis in mijn pakket als dat nog niet duidelijk is)
All puns intended

Het tijdvak van de Freaks en de Rowans kennen we inmiddels. Met mij als vertegenwoordiger van de freaks natuurlijk. Het Freaks-Rowaanse cultuur is door het syncretisme uitgemond tot een interessante vriendschap. De verschillende visies over onder andere uitgaan, familie en seks zijn uiteindelijk onderwerpen geworden van interessante discussies, waarin de meningen van beide partijen zijn samengevoegd tot een hechte bondgenootschap.

En daar zijn we vervolgens aangekomen in de tijd van de Monniken en Aanbidders. Met de keuze tussen de simpele, veilige en absoluut niet-seksuele aura van een Monnik of dan toch het onderzoeken naar het leven van de Aanbidders. Hoe het dus is om in plaats van vrienden, iets meer dan vrienden te worden. Je had aan de ene kant het enthousiasme voor dingen die je nooit eerder hebt gedaan, maar anderzijds ook een pesthekel aan de verwarring die het met zich meebracht. Deze lange tijd, de Drukke Ages, is dan uiteindelijk afgesloten.

Om nu te eindigen in het tijdvak van Steden en Verlaten, waarin de afstand dan toch te veel werd. Het tijdperk van de Aanbidders is de mens ontgroeid, ouderwets. En uiteindelijk wordt in een renaissance tijdens de Ontdekking en Hervorming hernieuwde interesse gevonden voor de vriendschap in de oudheid van de Freaks-Rowaanse tijd.

Maar, dit is niet het hele verhaal. Er komt ook iets voor. Vóór de Rowans ook maar in de tijdlijn zijn binnen gekomen. Een pre-Rowaans tijdperk. Ik ben niet zomaar begonnen bij hem. Er zijn jongens voor hem geweest. (Niet echt veel, laten we eerlijk zijn, ik heb niet de meest interessante relatie-historie).

Dus laten we het hebben over *tromgeroffel* het tijdvak van de Jagers en de Hoeren.

Het is namelijk zo dat bij mij op school al snel bekend werd dat je een relatie moest hebben. De basisschool al. Het is gewoon iets wat mensen deden. Je vond iemand leuk en dat moest dan ook gelijk gezegd worden. Mensen moesten bij elkaar komen. Dat was een soort overwinning.

Het tijdperk van de Jagers en de Hoeren kan worden opgedeeld in drie kenmerkende aspecten. Allereerst had je de tijd van de Jagers en de Verzamelaars waarin het aantal vriendjes en vriendinnetjes belangrijker was dan met wie je echt hebt.

De bedoeling was om als leuk-vinder (Jager) de leuk-ontvanger (Verzamelaar) in je collectie van relaties te bemachtigen. Je moest als Jager daarbij uitkijken dat de Verzamelaar in kwestie niet te veel likes in zijn zevenjarig bestaan (we hebben het over groep 4 hier) heeft ontvangen. Dan worden ze kieskeurig. Helaas kende ik als nieuweling in deze samenleving de primaire overlevingsstrategieën nog niet, toen ik voor het eerst mijn crush had. Tijn was aardig en zag er niet verkeerd uit. Meer weet ik niet over Tijn, maar echt meer had ik niet nodig om tegen mijn toentertijd Best Friend Forever te vertellen dat ik iemand leuk vond.

Wat zij (natuurlijk) gelijk tegen meneer Tijn zei.

Ik als Jager was er niet van bewust dat Tijn inmiddels al een vind-ik-leuk van Annefleur had. Echt een hiërarchie bestond nog niet in de tijd van Jagers en Verzamelaars, maar er was wel een discrepantie tussen de betere en de slechtere. Annefleur was een van de betere. Ik? Niet dus.

Dus in plaats van een "jeej laten we drie dagen verkering hebben" (tijd was een abstract begrip in de jonge jaren) kreeg ik een "o" van Tijn. Niet eens een "het ligt niet aan jou, maar aan mij", maar slechts één letter. Waarop ik diezelfde letter teruggaf op een ietwat minder lege toon. En toen was die crush over. Zo ging dat. (Random feit: na elkaar sinds groep vier niet te hebben gezien, blijkt hij nu bij mij op school te zitten. Hij is niks veranderd).

In de eerste landbouwstedelijke gemeenschappen werd een hiërarchie duidelijk met de populaire bovenaan en, tja ikzelf eigenlijk, onderaan. Het was meer een soort ovaal in plaats van de traditionele driehoek. De enige constante factor was eigenlijk dat ik niet de populaire was in mijn klas. Niet dat het me echt dwars zat, ik ging gewoon om met kinderen van andere klassen.

Relaties waren iets serieuzer nu. Zeg maar maximaal twee weken serieus. Nee, dat is overdreven, drie weken.

Ik heb deze periode geskipt. Hij was te raar. Alleen kon ik het ook weer niet echt ontlopen. Mensen wilden niet alleen langer settelen met één persoon, ze wilden vaak een soort samenzwering van stelletjes vormen. Echt een stam vormen. Er werd met onnodig veel energie gezocht naar het vuur tussen twee individuen. En zodra er ook maar een spark werd ontdekt, bleven ze pushen tot ze wel iets moesten krijgen. Zo was ik goeie vrienden met twee jongens die net zo'n uitbundige fantasie hadden als ik. We hadden een schatkaart gemaakt van het schoolplein alsof het een soort Jurassic Park was.

Weet je hoe die primitievelingen in mijn klas het noemden? Een liefdesbrief.

Nee. Ik weet niet wat voor liefdesbrieven zij krijgen, maar ik kan me niet inbeelden dat het volstaat met tekeningetjes van dino's en vulkanen. 'Het zijn hartjes,' had Tessa gezegd. Nou, nee blinde kip. Mijn tekenkunsten zijn niet geweldig, maar ik kan nog wel onderscheid maken tussen een orgaan en een uitgestorven diersoort.

Het hielp allemaal niet dat het ook het begin was van het doordenken. Het is ook de periode waar mijn zusje momenteel in zit. Heel irritant.

'Iewl, puntenslijper.'
'Kijk deze smiley met de vingers!'
Toen Rowan een keer een flesje tussen zijn benen had, moest ze ook wijzen en zeggen: 'Dat ziet er zo fout uit.'

Blij dat ik niet meer met dat soort mensen in de klas zit. Seksuele voorlichting op school was ook zo ongelooflijk raar. Het enige dat ik me kan herinneren was dat Sam (hij krijgt nog een hoofdstuk) en Tigo aan het praten waren over hoe baby's geboren worden. Specifiek over hoe het eruit zag als eerst de lul van de baby uit de vagina zou komen. Vanzelfsprekend geeft dat een zeer verontrustende beeld voor de felroze bril dragende, elfjarige, naïeve ik. Ik had ook nog een pony toen. Ugh. Ik was zo deuzig.

Het ontstaan van de eerste stedelijke samenlevingen begon bij mij de eerste klas middelbare school. Om heel exact te zijn, begon het met een brief.

Echt een liefdesbrief dit keer.
Geen dino's.