Net als de film valt de endgame van mij en Rowan misschien een beetje tegen. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het ergens wel jammer vind dat het zo geëindigd is tussen ons. Het is namelijk zo dat ik diep van binnen eigenlijk wel wil weten hoe het is. Om iemand je vriendje te noemen. Om Valentijnsdag te vieren. Om een relatie te hebben. Natuurlijk is er niks mis met single zijn, maar toch heeft een relatie toch wel bepaalde soort sparkles die je dan moet missen. Daarmee doel ik voornamelijk op een groeiend ego. Ik bedoel, ik kan niet ontkennen dat de complimentjes mijn ego niet gevoed hebben.

Hoe het eigenlijk ging vandaag? Niet zo soepel eerlijk gezegd. Het begon namelijk met een ruzie.

Kijk. Het was eerder een emotionele discussie dan echt een ruzie, maar omdat ik nog nooit boos op hem ben geweest kwam het toch heftig over. Hij had de avond van tevoren ge-whatsappt dat de tijd die we hadden afgesproken toch niet goed uitkwam. In mijn slaperige hoofd vertaalde ik dat naar "jij moet maar gaatjes in je agenda maken voor mij, want ik geloof niet dat jij iets beters te doen hebt met je leven".
In andere woorden zag ik het aan als een belediging en liet ik als reactie dan ook weten dat ik het niet bepaald apprecieer. De term "eikel" en eventuele grove synoniemen werkten niet echt mee in het aardigheidsgehalte. Was het lullig wat hij deed? Ja, sowieso, dat ga ik niet ontkennen. Ik had het gewoon echt anders kunnen en moeten verwoorden. Als je moe bent zeg je domme dingen.

Gelukkig dat Rowan altijd Rowan is en heel kalm bleef zodat we het rustig konden uitpraten. Met een "sorry" en een knuffel was dat dan gelukkig ook opgelost. Ik wilde niet dat het invloed ging hebben op het gesprek. Niet dat ik dat verwachtte. Rowan kennende kan hij de twee onderwerpen wel uit elkaar halen. Zelfs al was het niet helemaal uitgepraat.

En diezelfde rustige Rowan had ik gelukkig ook voor me toen ik dan toch het gesprek ging houden die ik wilde hebben.

Ik had thuis helemaal uitgedacht wat ik wilde zeggen. Zelf ben ik niet echt een kei in het beschrijven van mijn gevoelens. Bij een poging daartoe wordt het altijd cryptisch of verpakt in sarcasme en zelfspot. Gewoon een duidelijke "dit ben ik en dit voel ik" staat niet aangeschreven in mijn persoonlijke capaciteiten. De speech die ik vervolgens houden was dan ook een mislukte mengelmoes van verschillende dingen die ik had kunnen zeggen. Daarom eindigde ik maar met een "in ieder geval, ik wil gewoon vrienden blijven".

'Dat is oké,' zei hij. Gewoon kort en luchtig zoals hij altijd doet. En zoals altijd kan de veilige, rustige Rowan die ik al jaren als beste vriend heb mij ook kalm maken.

Daarna hadden we nog gepraat over dat hij het zag aankomen. We praatten en zien elkaar te weinig. 'Dus misschien is het beter zo,' had hij schouderophalend gezegd. 'Ik heb het te druk met school om veel tijd voor je vrij te maken, die je hartstikke verdiend' (Niet zijn letterlijke woorden moet ik toegeven. Hij zei meer iets in de richting van "dan ben ik helemaal aangekomen, kan ik eigenlijk gelijk alweer terug". Alleen dat klonk minder lief en dramatisch. Ik geef het verhaal soms graag een romantische kik).

Het enige dat ik nog wilde toevoegen aan het gesprek was dat ik echt vrienden met hem wilde blijven. Niet de "uit medelijden zeg ik dat we vrienden blijven, maar ik wil niet écht vrienden zijn" versie. Dus wat mensen vaak zeggen voordat ze gaan ghosten. Meer dat ik écht gewoon vrienden wil zijn. Alleen toen ik begon met 'maar ik vind het wel nog steeds chill om met je te praten...' keek hij me zo verward aan. Alsof het hem helemaal niet op was gekomen dat we minder zouden praten. 'Wow, ja, dit verandert dat niet. We spreken ook gewoon af.'

Zijn verontwaardiging liet me glimlachen. Ik wist dat ik mijn beste vriend terug had.

Weet je? Het maakte me blij. Niet het soort "eindelijk die drama voorbij" opluchting, maar eerder alsof dingen weer op hun plek vallen. Wie weet. Misschien was het anders gelopen als we buren waren en bij een kort tussenuur elkaar al konden ontmoeten. Misschien was het anders als we het niet zo druk hadden met school zodat we gewoon konden reizen. Maarja, met de situatie die ik heb gekregen, ben ik gelukkig met de uitkomst. Je kan het ook zo interpreteren dat als er echt iets was tussen ons, een beetje afstand dat niet zou kunnen tegenhouden. Dus dat het niet uitmaakt in welk scenario we waren gestopt, het had toch niet gewerkt. Al maken uiteindelijk al die "wat als" vragen toch helemaal niet uit.

We hadden daarna nog wat gepraat. Nog wat gelachen toen een watersproeier ons bijna aanviel, omdat Rowan wilde kijken "wat dit knopje zou doen". (Kneus). Nog wat geshopt, omdat hij een jas nodig had en ik dacht dat het wel gezellig was. Nadat Rowan een onuitputtelijke lading jassen (maar drie, amateur) had uitgeprobeerd, eindigde hij met de meest basic van alle drie: een zwarte windbreaker. Het stond hem verder wel, daar niet van, maar het was gewoon zo normaal. Waarop hij zei: "Ik wil gewoon niet zo opvallen." Precies wat een saaie, basic vent zou zeggen. Deze gedachte zei ik overigens ook gewoon hardop tegen hem.

Trouwens, de mannenafdeling van winkels is echt raar. Ik moest echt wennen aan de vreemde aura. Het was alsof de zara een gespleten persoonlijkheid had. Alles hangt er nog netjes en er was geen composthoop van bloesjes met een rood sale bordje. Niemand die met tien kledingstukken tegelijk loopt of überhaupt aanstalten maakt naar de kleedkamer te gaan. Het leeft er niet. Het is net de c&a waar tuimelkruid voorbij rolt en krekels zingen. Sowieso mis ik de Bank. Je weet wel, de plek waar een paar gozers bij elkaar zitten terwijl ze wachten op hun vriendin of vrouw. Die vorm van comedy mis ik wel.

In ieder geval, het was gewoon gezellig.
Gezellig als gewoon vrienden.
En er is niks mis met de friendzone.