Zoenen is leuk. Ik begreep nooit waarom klasgenoten zonder reden een ander zou zoenen, maar nu snap ik het wel. Het is een intieme gezelligheid. Ik vind het leuk om Rowan te zoenen. Ook omdat ik hem er in kan herkennen. Geen idee of dat logisch is, maar soms doet hij iets en dan denk ik: dat is écht Rowan. Hij vindt het leuk om te bijten, zachtjes, op mijn onderlip. En dat is gewoon, ik weet niet, dat is Rowan.

Het ding is, als Rowan en ik zoenen kan het ook gevaarlijk zijn. Niet "gevaarlijk" als in dat iemand gewond raakt. We zijn niet zo kinky. Het is meer dat tijdens het zoenen onze grenzen wegvagen. We hadden besproken om het langzaam aan te doen, om te kijken wat we precies voor elkaar voelen. Alleen accelereert het altijd zo erg.

En het is niet alsof ik het een verassing vindt. Nee, hoor, ik denk zelfs aan wat voor kleren ik aan moet doen. Een jumpsuit is bijvoorbeeld hartstikke onhandig. Mijn broek blijft aan. En dan heb je van die vervelende flapjes waar je straks mee in de knoop zit. Ik wilde ook geen shirt in mijn broek doen, want dan kan hij er niet onder zonder aan mijn broek te zitten. (Met mijn domme kop dacht ik niet dat je dat gewoon eruit kon trekken). Een bloes leek me perfect. Dan kan ik de knoopjes los maken. Dan kleed ik me uit, maar voelt het alsof ik nog steeds kleren aan heb.

Als ik echt niet wilde wat Rowan en ik deden, had ik het wel gezegd en had hij dat geaccepteerd. Hij respecteert mijn grenzen. Alleen betekent dat niet dat hij niet meer gaat proberen die grenzen te verleggen. Na een goeie double-check, dat wel.

Want toen hij me begon te zoenen.
Verder aan te raken door een spoor van kusjes langs mijn nek te laten gaan.
Langs mijn sleutelbeen.
Verder naar mijn borsten.
Keek hij even naar mij. Ik zei niks dat hem liet stoppen. Ik liet het allemaal gebeuren. Ik wilde ook niet dat hij stopte.

'Had je niet gezegd dat dit te snel ging?'
Dat klopt. Ik had dat inderdaad tegen hem gezegd. Het ding is, ik had er zin in. Misschien onverantwoordelijk, maar daarom boeide me de nagevolgen iets minder. Ik had nog steeds duidelijk mijn grenzen, maar ze waren zeker een stukkie opgeschoven.

'Ja dat zei ik.'
Hij fronste even tot het kwartje viel. 'Maar het is... laat me even tellen...'

Kijk, die zin klinkt niet logisch als ik het hier typ. Het is zeg maar zo dat ik mijn lichaam inmiddels aardig goed ken. En daarbij hoort ook mijn menstruatie cyclus. Ik weet wanneer ik chagrijnig wordt en wanneer ik dat niet meer ben. Alleen is het ook zo dat ik vijf dagen daarvoor sterke, laat ik het netjes houden, seksuele gevoelens heb. Rowan zei me dat het echt niet zo raar is, dat ik gewoon onnodig lang heb gedacht dat het me raar maakt.

Maar in ieder geval.
Het was zo'n dag.
En dan is zoenen al helemaal gevaarlijk.

Dus liet ik hem ook ietsjes verder gaan dan ik van tevoren tegen mezelf had gezegd. De kleren blijven aan, dat bleef een duidelijke grens. (Nouja, niet zo duidelijk, mijn bloesje was basically ook gewoon helemaal open). Maar zelfs met kleren aan kan je nog best veel doen. Ik raakte uh zijn "broekdeel" ook aan. Overigens gokte ik niet helemaal goed. Het is best moeilijk om met je ogen dicht een bobbel te vinden. Kan ook aan mij liggen. In ieder geval corrigeerde hij me wel.

Er was passie.
En gelach.
En mijn elleboog die vaak tegen de muur aan botste, omdat ik onhandig ben.
En toen belde Julia.

Ik heb serieus overwogen om niet op te nemen. Het was niet echt een geweldig moment zeg maar. Alleen belt Julia mij niet zo snel en ik wist gewoon echt niet of het nu niet iets serieus was. Dus ik nam maar op.

Weet je wat ze zei?
'Moira! Je reageert niet op mijn appjes! Gaan we morgen nog afspreken?'

En ik dacht echt. Meen je die? Heb je me hiervoor onderbroken? Nou ja, onderbroken was het niet. Althans, Rowan zag het niet als een reden om mij niet meer aan te raken. Blijkbaar wist Julia dat ook.

'Moira? Waarom hijg je?'

En ik probeerde Ro weg te duwen én tegen hem te zeggen dat ik moest focussen op Julia én tegen Julia te zeggen dat we nog steeds gingen afspreken. Op een of andere manier was dit te ingewikkeld. Om alles nog raarder te maken, wilde Rowan ineens met Julia praten.

'Hooooiiii, Juliaaaa. Hoe gaat het?'

Ik heb maar opgehangen. De sfeer werd ongemakkelijk pijnlijk. Alleen besloot Rowan toen ook helemaal te stoppen. Toen lag ik daar en moest ik ineens aan de onzekere dingen denken. Alsof het aan mij lag.

Mijn lichaam was niet echt opgeruimd. Schoon, natuurlijk wel, maar niet echt vrouwelijk zoals er in mijn hoofd wordt verwacht. Gladde, haarloze benen bijvoorbeeld. Ik ben een beetje lui en als ik weet dat het lange broeken weer is, ga ik niet mijn benen scheren. Maar ook andere plekken. Denk aan tepelhaar, rare vlekjes, ingetrokken tepels. Het laat me niet echt mooi voelen.

Hij zegt wel dat het hem niet boeit, maar soms kan ik het niet laten om te denken dat hij het niet meent. Maar anderzijds is hij zelf ook erg onzeker. Het liefst zit hij onder de dekens met het licht uit, terwijl ik het soms jammer vindt dat ik zijn gezicht niet kan zien. Hij stond toen dan ook vertwijfelend voor de spiegel, kijkend naar zijn buik die niet plat genoeg was en zijn armen die niet sterk genoeg waren. Ik ga niet zeggen dat het mij niet uitmaakt, want het ding is: ik vind het vooral belangrijk dat hij houdt van zichzelf. Dus ik hield hem gewoon even vast zonder wat te zeggen.

We zeiden even niks dus kuste ik hem weer. Hij zoende me terug, maar trok zich toen ook weer terug.

'We moeten écht stoppen.'
'Waarom?' Ik had gewoon echt even het gevoel dat ik iets verkeerd heb gedaan, maar toen ik de reden hoorde moest ik wel zachtjes lachen.

'Anders krijg ik blauwe ballen.'

En weet je, heel egoïstisch misschien, maar daar heb ik helemaal niet aan gedacht. Dat jongens daar nou eenmaal anders mee zitten dan meisjes. Ik was meer gefocust op mijn eigen, laten we het netjes houden, lustgevoelens waarbij een meer van zou opkijken.

Tja, wat kan ik zeggen.
Hij wist wat hij aan het doen was.

Dus we gingen naar beneden om wat te drinken voordat hij naar de wc ging. Ik kon het ook niet laten om naar zijn broek te kijken toen hij na een tijdje terug kwam. Alsof ik even moest checken. Zo van, zit hij er nog? Ik deed het niet expres, maar ergens ook weer wel. Alsof ik wilde weten of hij naar de wc ging om zijn behoefte te doen. Of nouja, om een behoefte te doen.

Met een afscheidsknuffel ging ik weer naar huis.
En zelfs die kut turbo zat me niet in de weg, omdat hij me  er vlak voor nog belde om te zeggen welke kant ik op moest gaan.

En nog simpeler, maar toch lief, had hij nog een whatsappje gestuurd.
'App als je thuis bent!'