Je hebt ouders die je mogen.
Je hebt ouders die je haten.

En dan heb je Rowans ouders.

Aangezien we al langere tijd vrienden zijn, heb ik het meet-the-parents punt al gehad. Toch houdt dat niet weg dat het, nouja, nogal ongemakkelijk is. Ik denk, maar geen idee of ik gelijk heb, dat ze mij wel accepteren. Het is niet alsof er een reeks van judgende blikken naar mij worden afgevuurd.

Maar gezellig?
Ik vind het niet gezellig.

Het avondeten is dan ook altijd best ongemakkelijk. Ik ben het gewoon niet gewend dat er zo weinig wordt gepraat. In mijn gezin wordt er veel gelachen en wordt er ook geprobeerd om de gasten erbij te betrekken. Sociaal doen enzo. Zijn ouders zijn daar niet zo van. Al moet ik zeggen dat Rowan er ook geen kei in is. Ze waren aan het praten over familieleden en dat is niet echt iets waar je makkelijk kan meepraten. Hij kijkt me af en toe aan, maar dat geeft mij niet echt meer inzicht in het gesprek over de baby van je nicht. Meer dan een "aw wat leuk" of "ach wat lief" kan ik niet uitkramen en heel inhoudelijk zijn die meisjesachtige kreetjes niet. Aan zijn zusje had ik meer. Die had het erover dat ze een bij wilde zijn. Kijk dát is een onderwerp waar ik op in kan gaan.

Het einde van het eten is ook altijd ongemakkelijk. Ik ben met hetzelfde geloof als Rowan opgevoed wat ik altijd heb kunnen waarderen. Niet dat we allebei heel streng gelovig zijn, maar het is toch makkelijker praten soms als je in dezelfde god gelooft. Als hij een atheïst was of een ander geloof had, had het denk ik niet veel uitgemaakt, maar dit is wel fijner. Het ding is alleen dat zijn ouders echt veel geloviger zijn dan hij en daarmee ook dan ik. Dat vergeet ik soms. En ze geven me ook niet echt een heads-up.

Bidden voor het eten herken ik, ik doe het niet altijd, maar ik zie het aankomen. Na het eten? Ik vergeet dat hij dat doet. En het is niet alsof zij zeggen "oké, we gaan even bidden". Ineens sluit iedereen de ogen en dan ben ik zo van fuck, ow nee fudge gedoopt in heilig water, wacht op mij! Een knikje was oké geweest. Of hey Rowan, kan je me niet even aantikken of zo.

Maarja in ieder geval... ik kon niet wachten totdat het eetmoment voorbij is.

Na het eten neemt Ro de laatste tijd ook kauwgom. De eerste keer toen we bijna zoenden, de tweede keer toen we echt zoenden en de derde keer maandag. En elke keer voel ik me een beetje schuldig als ik nee zeg. Het is niet dat ik wil dat een stinkadem heb. Ik kan niet zo goed tegen kauwgom. Dan gaat mijn keel rare jankgeluiden maken. Als ik een frisse adem wil neem ik eerder een pepermuntje, maar om nou met een rol pepermuntjes te komen... Dus ja, sorry Ro.

We gingen naar zijn kamer, lekker privacy, en keken natuurlijk weer Jurassic Park. Ik bedoel, die film had de laatste keer goed uitgepakt *smirk*, deel twee vast ook. Daarnaast let ik sowieso niet echt op de film. Ik was gefocust op hoe ik hem op een subtiele manier kon zoenen. Ik wilde een opbouw maken, maar hij werkte niet bepaald mee.

De vorige keren leunde ik wat meer richting hem en dan kwam hij al dichterbij. Als ik hem zachtjes aantikte tegen zijn hand, opende hij het al op de mijne vast te pakken. Ik hoefde alleen aanstalten te maken en hij snapte wat ik bedoelde.

Dit keer?
Dit keer was zijn subtiele hints monitor kapot. Hij maakte het me in ieder geval niet makkelijk.

Dus ik leunde zijn richting in. Niks. Daarom liet ik onze armen tegen elkaar komen. Niks. Ik bedoel bij alle aanrakingen die ik deed, bewoog hij niet weg. Dus hij wees niet af, maar hij reageerde ook niet. Ik aaide over zijn arm in de hoop dat hij het om me heen zou slaan, maar nada. Noppes. Niks. Ik heb nog een paar keer tegen zijn hand aangetikt in de hoop de machine aan te krijgen, maar niks werkte!

Op een gegeven moment was ik moe. Oké dan Rowan. Als dit strelen van een half uur geen effect heeft, dan maar niet hè. Zoek het maar uit! Flikker maar op! Dus ik verwijderde mezelf wel een hele decimeter van hem af. Afstand! Mozes rode zee tussen ons!

En raad eens?
Toen kwam hij natuurlijk wél in actie. Twee seconden erna! Alsof hij me gewoon expres al die tijd heeft laten wachten. Ja fuck you Rowan. Als ik dat wist, had ik het een half uur geleden al gedaan. Echt boos was ik natuurlijk niet. Operatie val-Rowan-aan-met-mijn-mond kon van start gaan.

In ieder geval pakte hij mijn hand vast. En toen pakte hij ook mijn andere hand vast. Alleen dingetje.
Het is helemaal niet handig als je twee handen van iemand vastpakt.

Picture this. Ik lig op mijn buik en hij ligt op zijn zij. Hij heeft allebei mijn handen vast. Ja, Rowan heel leuk, maar ik zit nu een beetje in de knoop. Een aantal problemen:

- met twee handen vast, kon ik hem niet aanraken
- ik lag helemaal niet lekker
- we lagen op zo'n manier dat ik hem niet kon zoenen

Allereerst besloot ik op mijn arm te leunen, maar dat was raar. Geen idee wat ik daarbij dacht. Dus toen draaide ik me om en deed ik onze handen boven mijn hoofd, maar dat werkte ook niet. Het is een beetje raar om je handen boven je hoofd te doen. Beetje 50 shades of grey wanhopige versie aangezien ik het bij mezelf deed. Ik zat echt te strugglen hoe en wat. Ken je zo'n spel? Dat je elkaars handen moet pakken en als groep uit de knoop moest gaan? Zo voelde het.

Tussen mijn gefriemel door vroeg hij me ook iets over de film. Kom op Rowan! Lijkt het alsof ik iets van de film heb gezien? Blijkbaar was ene vent dood. Toen weer niet dood. Geen idee, niet boeiend. Wat ik wél wist, was hoe ik me uit de rare situatie kon frutselen. Ik ging in een soort mummie-houding met de rug naar hem toe liggen. Weet je, dat is gewoon spooning bedenk ik me nu. Ik doe echt alsof ik een heel gave positie heb bedacht. Al zijn de mummie-armen wel mijn aandeel. Of misschien ook niet. Misschien noem je dat gewoon een knuffel.

Ugh whatever. Ik voelde me genius op dat moment. Alleen kon ik nu echt helemaal niks zien van de film, maar nog vervelender, ook niks van zijn hoofd. Moeilijk te zoenen met mijn achterhoofd naar hem gericht. Dan is het meer een soort kopstoot.

Ro had mijn hand inmiddels los gelaten (waarom ik zelf niet gewoon had bedacht om één hand los te laten weet ik ook niet) en begon rondjes op mijn buik te draaien. Ik kon alleen maar denken: van alle plekken die je kan aanraken, kies je mijn buik? Ondertussen spande ik mijn buik aan. Dan is hij toch iets strakker.

Mummie-houding hand was inmiddels ook naar mijn buik verplaatst. Maar daar wilde ik hem helemaal niet. Ik ben geen zwangere vrouw ofzo. Blijf van mijn foodbaby af. Dus ik verplaatste zijn hand steeds verder naar boven, tot nou ja, een wenselijkere plek. Gelukkig dat hij die hint wel beter opving en iets deed met de tip.

Ik wist vervolgens zelf niet meer wat te doen, dus ging ik met mijn voeten langs zijn been. Zag ik in een film. Dusja, worth a shot. 'Je hebt koude voeten,' zegt hij dan. Nou, sorry hoor, je kan niet alles hebben hè. Ik stopte wel. Niet door zijn opmerking, maar omdat ik actie wilde. Meer actie. Mijn hele plan moest nog gebeuren. Ik moest en zou meneer zoenen. Ik draaide me dus om. Iets té enthousiast denk ik, want hij zei "voorzichtig" toen ik bij de draai hem bijna in zijn juwelen een knietje gaf. Dat zou wel een mood-killer zijn geweest.

Na een zachte sorry drukte ik mijn lippen tegen de zijne. Of hij op de mijne? We dachten op het moment precies hetzelfde, waardoor het een soort botsing van emoties was waarbij hij me dichter tegen zich aan trok.

Ik hoorde geen vuurwerk. Ik voelde geen vlinders. Ik voelde mijn hart niet te keer gaan in mijn lijf.

Maar er was passie.
En het liet me glimlachen.