Er heerst deze week een vloek op me. Ik kom overal te laat. En raad eens? Ook bij Rowan. Ik werd namelijk geteisterd door een samenzwering van rotondes.

Gisteren was de magische dag dat ik een plan had. Ik, Moira, ging voor de verandering eens het initiatief nemen. Het liep alleen niet helemaal zoals gepland.

Maarja.
Dat doet het toch nooit.

Rowan zou eerst naar mij toe gaan alleen had hij een projectweek waarin hij dus in groepsverband een project moest maken. Dit liep uit waardoor hij pas echt laat bij mij zou zijn en dan vervolgens weer snel terug moest om de laatste trein te halen. Dus we bespraken een aantal opties over whatsapp:

- we houden het oude plan, maar dan zie ik hem kort
- we gaan naar een stad tussen ons in zodat ik hem toch wat zou kunnen zien, maar het openbaar is toch niet zo chill als bij iemand thuis
- ik zou naar hem toe kunnen gaan, maar uiteindelijk zou ik dan ook hetzelfde probleem hebben met de tijden van de trein

En er was nog een vierde optie die we allebei dachten, maar niet uitspraken. Het is namelijk zo dat ik sinds december mijn rijbewijs heb. Hoera voor mij, maar nog heel veel gebruik ik het niet. Alleen korte afstanden van max een half uur. Rowan? Hij woont iets verder. Zeg maar, het dubbele verder, en dan moet ik ook nog in de drukte van Rotterdam rijden. Vandaar dat ik nooit met de auto naar hem toe ben geweest. Hij wil zoiets ook niet van me vragen dus dan doen we alsof die optie niet bestaat.

Het ding is.
De auto nemen zou zo veel mogelijkheden openbaren.
Maar ik ben een lafaard die liever niet met de auto van haar ouders in haar uppie in een randstad avontuur wilt vastzitten. Ik kan denk ik prima rijden, maar ik weet niet of ik goed genoeg kan rijden om 60 kilometer afstand te overleven. Ik zie mezelf wel ergens stranden in the middle of nowhere, omdat ik zijn huis niet kan vinden.

Maar weet je. Na hét gesprek te hebben gehad, heeft hij subtiel (nouja niet echt) aangegeven dat afspreken met de auto veel makkelijker zou zijn. En hij heeft eigenlijk wel gelijk. Eigenlijk moet ik minder zeiken. Dus dat deed ik dan ook. Ik zette mijn zeiken een leveltje terug.

Dus dit allemaal in overweging genomen (en met een aarzelende toestemming van de ouders) ging ik op avontuur!

Het eerste deel was prima. Van het zuiden naar ons Rotterdam was, op de file na natuurlijk, prima te doen. Al heb ik volgens mij te hard gereden. Als je die 130 gewend bent, is het een beetje raar om plots 100 te moeten rijden. Sowieso als iedereen om je heen gewoon 120 blijft rijden. Ik had op een gegeven wel het gevoel dat ik een flits zag en ik hoop, hoop, smeek dat ik geen boete heb.

Alsjeblieft.
Ik ben een arme student.

Maar dat was toen niet het grootste probleem. Er kwam weer een file aan dus besloot mijn navigatie een andere route te berekenen.  Manmanman. Wat een kutroute.

Daar was ik. Onschuldig kuikentje. Met mijn roadtrip muziek mee te blèren tot ik richting drie turbo rotondes werd gestuurd. En wtf. Ik snapte er niks van.

De eerste keer nam ik de verkeerde afslag. De naam van de plek waar ik heen moest stond op het bord naar links, maar de navi leidde me naar rechts. Dus de kneus in mij ging rechtdoor. En weet je, in beginsel had dit geen probleem hoeven te zien als mevrouw Navi me een alternatieve route had uitgestippeld.

Maar guess what?
Die weg kende de navigator natuurlijk niet.
Hij bestond niet.
Ik dwaalde in niks. Een verdwaald pijltje in een woestijn van nothing. Daar reed ik. Half gillend, half scheldend. Letterlijk in de middle of nowhere naar fucking nowhere tot ik me op magische wijze kon omkeren.

Dus ik probeerde het opnieuw. De navi volgend; naar rechts. En toen kwam er nog een rotonde aan. Dus ik wacht op instructies. Ik wacht. Ik wacht. Er waren geen instructies.

Er waren geen instructies!

Dus ik ging maar rechtdoor. Geen gehoor, rechtdoor hè. Nou, niet dus. Ik eindigde weer in een no man's territory. Op een gegeven moment belde Rowan me ook, om te vragen waar ik was.

'Maar dan ben je toch al heel dichtbij?'
'Ja als ik uit deze samenzwering van rotondes kom wel!'

Toen ik weer op hetzelfde punt was teruggekomen, besloot ik niet meer te vertrouwen op de navi. Dus ik pakte mijn telefoon (terwijl ik met 80 op een rotonde af reed) om dan eindelijk de juiste afslag te nemen.

'Twee keer rechts,' zei google maps.
Twee keer rechts en ik was gered!

Or so I thought. Wat dacht het lot mij op het pad te brengen? Echt drie minuten van zijn huis vandaan. Het maanlicht glinsterde tussen de grassprietjes van zijn kern alsof zelfs mevrouw Luna haar nachtelijke magie op onze rendez-vous van een oude vijand wilde laten rusten.

Turborotonde. Turbo, kan ik het nu wel noemen, nu we elkaar zo goed kennen.

Liefste Turbo,
We kennen elkaar nog niet zo lang. Waar ik woon heb ik nog niet veel familieleden van je ontmoet. Nog nooit heb ik, tot vandaag dan, de eer gehad om langs je te rijden. En weet je T? Ik heb nu al sterke gevoelens voor je.
Ik haat je.

Maar daar was hij dan weer hoor.
Drie minuten voor Rowans huis.
En raad eens?
Ik nam weer de verkeerde afslag.