Je klok tikt verder, je kin ligt al in je handen. Je ogen worden zwaar. De nacht is een koninkrijk voor je, een moment van je dag waarin je de vrijheid hebt om de kasteelmuren te versterken en je troepen ten strijde te laten trekken.

Zonder de andere tekst weg te halen, schrijf je:

Onbekend, dat ben ik

Jij bent het

Ik ben het

Samen onbekend

Ken ons zo

Ken ons anders

Maar waarheid is

We zijn allemaal onbekend

En dat was waar. Kwart voor twee en je begrijpt eindelijk waarom je eerste gedicht niet werkte. Je keek te veel naar jezelf, alsof de wereld enkel drukt op jouw schouders. Maar de held zou een zeer eenzaam bestaan hebben als hij niet mensen zou ontmoeten op zijn queeste, zijn weg naar het einddoel. Die mensen waren even onbekend en schuw als hij, hoe extra- of introvert ze ook waren. Losse tong, verlegen, een zwijger, zelfs de meest bekende en open persoon kent zijn geheimen.