Elke week schrijft een gastauteur een kort verhaal in het thema van die week. Deze week is het de beurt aan Laura_lll!

Ik zit in het park, samen met mijn vriendin. We komen vieren dat we vandaag een maand samen zijn. Maar nu we hier zo zitten, en raar aangekeken worden heb ik al spijt van mijn beslissing. We hadden beter gekozen voor een discretere plaats.

'Alles oké Mila?' Vraagt Amber die er gelukkig niets van in de gaten heeft. Ik knik met een glimlach. Ik wil deze dag niet verpesten voor haar. Ze leunt naar me toe om me een kus te geven en zonder dat ik het zelf besef draai ik mijn hoofd zodat haar lippen op mijn wang terechtkomen. 'Wat is er aan de hand?' Fronst ze en knijpt eens in mijn hand die ze al de hele tijd vast heeft. 'Merk je dan niets van al die mensen dat ons aankijken?' Zucht ik zachtjes. Ik wil het écht niet verpesten voor haar, maar ik voel me niet op mijn gemak onder al die starende blikken. Amber grinnikt zachtjes waardoor ik haar verbaasd aankijk. 'Je moet je daar toch niets van aantrekken. Zolang wij maar gelukkig zijn.' Fluistert ze in mijn oor en ik knik voorzichtig. Ze heeft gelijk, maar dan nog heeft ze makkelijk praten. Zij heeft al een vriendin gehad voor mij, terwijl ik een vriendje heb gehad. Voor mij was het al een hele stap om te beseffen en toe te geven dat ik gevoelens had ontwikkeld voor een meisje. Het hoort niet, maar het voelt o zo goed wanneer ik met haar ben. 'Je zit er nog steeds mee he.' Mompelt ze en ik kijk haar aan zonder iets te zeggen, maar ze heeft geen antwoord nodig. Ze weet het antwoord al. Het is trouwens één van de eerste keren dat we echt naar buiten komen als een koppel. Op onze eerste date bijvoorbeeld, zijn we naar de film geweest. Maar toen dachten mensen gewoon dat we twee vriendinnen waren die afspraken, en dachten ze niet meteen aan een opkomende relatie. Toen voelde ik me beter, ik voelde me normaler. 'Mila, wij zijn normaal. Het is niet omdat we durven doen wat we willen dat we raar zijn.' Probeert ze me duidelijk te maken en ik zie het verdriet in haar ogen, ik doe haar pijn door me zo te gedragen. Maar ik kan er niets aan doen.

Een eindje verderop zie ik een klein jongetje naar ons wijzen, ik schat hem vier jaar. Ik kijk Amber terug aan en meteen drukt ze haar lippen op die van mij. Een kleine glimlach siert haar lippen als ze terugtrekt. 'Mama, waarom kussen die twee meisjes?' Hoor ik het jongetje zeggen dat nu al een stuk korter is dan voordien. De moeder kijkt ons geïrriteerd aan en keert zich dan naar haar zoontje. 'Niet op letten. Normaal kussen meisjes en jongens. Jij mag later kussen met een meisje.' Vertelt ze hem waarna ze zijn hand vastneemt en verder wandelt. Tranen wellen op in mijn ogen en ik bijt op mijn lip om niet te beginnen snikken. Is het zo? Ben ik vreemd? Hoort het niet dat ik verliefd wordt op een meisje? Mijn hart klopt sneller dan normaal, veel sneller. Een slecht gevoel neemt me over en de eerste traan verlaat mijn ooghoek. 'Liefje, luister daar alsjeblieft niet naar. We zijn wel normaal. We kunnen toch niet kiezen op wie we verliefd worden.' Amber veegt mijn tranen weg en ik probeer haar woorden binnen te laten dringen. Maar het lukt niet. Als we normaal zijn, waarom kijken mensen ons dan zo aan? Waarom vertelt die moeder dan aan haar zoon dat we net niet normaal zijn? 'Ik hou van je.' Zeg ik zachtjes en probeer de nare gedachten aan kant te zetten. Ik ga haar niet kwijtraken, dat kan niet. Ik hou van haar, hoe ze me behandelt en hoe ze tegen me spreekt. Hoe ze me gelukkig kan maken en altijd de juiste woorden zegt. Ik ben verliefd op haar, en niemand neemt dat gevoel van me weg.