Merida

Siedzieliśmy tak rozmawiając i jedząc trochę podejrzane grzybki oraz jagody, czy cokolwiek to było. 

Po ostatnim ataku nie byliśmy pewni czy wychodzenie na zewnątrz jest bezpieczne, gdy szliśmy po jedzenie Toph poinformowała nas że w najbliższej okolicy niczego niema. Dzień wydawał mi się strasznie długi, jeszcze słyszałam krzyk chłopca który rozbrzmiewał dziś rano w lesie. Postanowiłam że dziś wieczorem na niebie sprawdzę kim był.Rozejrzałam się po twarzach, wszyscy byli raczej spokojni i weseli.

-Nie dziwie się dlaczego nasłali na nas zmiechy-zaczął Czkawka-zostaliśmy jedyni na tej arenie i nie będziemy walczyć między sobą, a pod ziemia możemy przesiedzieć całe tygodnie.

-Niewiarygodne jak ty to wydedukowałeś Sherlocku?!-zaczepił go Robin, wtedy brunet spiorunował go spojrzeniem. ,,Gdyby wzrok mógł zabijać''

-E tam nas nic nie pokona my jesteśmy taka...-zaczęłam, ale nie wiedziałam jak dokończyć.

-EKIPA WPIERDOL-dodała za mnie z śmiechem Toph, do tej pory siedząca cicho.

-Właśnie!-krzyknęłam klaszcząc w ręce.

-Wiecie zawsze możemy pozbyć się najsłabszego ogniwa-dodał Jack który do tej pory najlepiej dogadywał się z Robinem.

-Z...ak-udawanym kaszlem wychrypiał Robin.

Chłopak słysząc to pokazał obojgu środkowy palec i wrócił do swojej objado-kolacji. Zaśmiałam się słysząc to wszystko.

-Dobra mam dość dłużej nie wytrzymam wychodzę-powiedział sfrustrowany Zak.

-Ej nie obrażaj się myśmy tak tylko żartowali-przeprosił Robin.

-Nie obrażam się-westchną Zak, wstając- muszę szczać dłużej nie wytrzymam.

Toph dotknęła ściany rozsunęła ,,właz'' na górze i powiedziała:

-Nie niema, pośpiesz się

Chłopak wyszedł a my wróciliśmy do rozmowy.

Zaka nie było już dobre kilka minut kiedy Toph ostrzegła:

-Coś się zbliża!

W tym momencie tuż nad naszymi głowami usłyszeliśmy przerażający wrzask, przerażał bardziej bo to krzyczał Zak. Chciałam od razu biec przyjacielowi na pomoc, nakazałam Toph aby otworzyła wyjście i pozwoliła mi pomóc chłopakowi. Wzięliśmy nasze  bronie, ja wzięłam łuk który zdobyłam na początku igrzysk.

Wybiegliśmy z dziury, ale gdy się rozejrzałam zmiechów już nie było ostatni znikał na krawędzi mojego wzroku, na ziemi pozostała kupa mięsa i krwi która jeszcze parę minut temu była Zakiem, sojusznikiem, przyjacielem...

Płakałam, obok mnie stał Czkawka położyłam głowę na jego ramieniu a on mnie objął.