Igraine

Bölüm 4-Dilsiz,Sessiz,Sensiz

''Abla böyle konuşmadan daha ne kadar duracaksın ? ''

''....''

''Annemleri düşünmüyorsan bile beni düşün.Bu halin beni çok üzüyor.Hem böyle bir şey yemeden,odandan çıkmadan durursan hasta olacaksın.''

Ben yine cevap vermemiştim.O günden beri kimseyle konuşmuyordum.İki haftadır.Sadece arada yanıma gelip halimi soran babama lafın gelişi ''iyiyim.'' diyordum.O kadar.

Konuşmak istemiyordum.Kelimeler dilime ağırlık gibi geliyordu.Hem kendi içimde o kadar fazla konuşuyordum ki,başka kimseyle konuşmaya halim kalmıyordu.Oswaldın beni bırakıp gittiği anı kafamda milyonlarca kez canlandırmıştım.Ve hala inanamıyordum.Beni terkettiğine inanamıyordum.

Alexis diz çöküp,kucağıma kapandı.İçini çeke çeke ağlıyordu.İlkten ne tepki vereceğimi bilemedim.Kımıldamak zor geliyordu.Odamın balkonunda oturuyordum.Gece rüzgarı dağınık saçlarımı uçuşturuyordu.

Elimi yavaşça kımıldadıp Alexis saçlarını okşadım.Bu dünyada beni en çok seven varlık oydu.Ben de onu çok seviyordum.Sonunda zor olanı yaptım.Konuştum.Sesim çatlak ve pürüzlüydü.

''Alexis,beni yalnız bırak lütfen.''

''Sen nasıl istersen kardeşim.''

Gülümseyerek,gözlerindeki yaşları silerek odamdan çıktı.Konuşmuş olmam onun için yeterliydi.Ne söylediğimin önemi yoktu.

Bende rüzgarın beni biraz daha üşütmesine izin verdikten sonra balkondan çıkıp yatağıma uzandım.Elimde olmadan o an yine kafamda canlandı.Oswald'ın sesinin kulağımda çınladığını hissettim.

Ağlamaya başladım.Son günlerde yaptığım en iyi iş buydu.Oswald beni mahvetmişti,yakmıştı,yok etmişti.Bana ne yaptığını bilmiyordu.Ruhumu çekip almıştı,taptığım şeyi,aşkını benden çekip almıştı.2 haftadır konuşamazken,birden dilimden şu dizeler döküldü.

Bir daha asla konuşmadım.

Çocuk,beni dilsiz bıraktın...

Beni dilsiz bıraktın, çok sessiz.

Bir daha asla sevmeyeceğim.

Arkadaşım, beni sessiz bıraktın.

Beni dilsiz bıraktın, çok sessiz.

2 hafta sonra ;

Bu gün bir ay olmuştu.Oswald'dan hala ses yoktu.Kendimi ölü gibi hissediyordum.Aslında ölü gibi görünüyordum.Gözlerim çökmüş,etrafında kocaman halkalar oluşmuştu.Her zaman beyaz olan tenim şimdi kese kağıdı gibi sertleşmiş,daha da beyazlaşmıştı.

Herkes benim için endişeleniyordu.Oswald dışında...Benden bu kadar mı bıkmıştı ? Ben bu kadar çekilmez biri miydim ? O an kendimden de nefret ettim.Tabi öyleydim.Kibirli,egoist,bencil sürtüğün tekiydim.Ve sonunda Oswald'ı kaçırmayı başarmıştım.

Ben odamdaki koltukta otururken,Alexis birden içeriye daldı.Heycanlı görünüyordu.Hızla yanıma gelip çömeldi.

''Bu gün ne oldu tahmin edemezsin ! ''

Benden cevap yoktu.

''Bay Wilde gördüm ! Ve sana bunu yolladı ! ''

Kafamı aniden ona çevirdim.İnanamıyorum ! Oswald bana mektup yollamıştı.Hışımla Alexis'in eline uzanıp kağıdı aldım.Bu Oswald'ın el yazısıydı.Kağıdı yüzüme götürüp öptüm,yüzüme sürdüm.Göz yaşlarım akmaya başlayınca geri çektim.Titreyen ellerim okumama izin vermiyordu.Çatlak sesimle Alexis'ten rica ettim.

''Benim için okur musun Alexis ? ''

Alexis dediğime uyup kağıttakileri okumaya başladı.

''Sevgili Igraine,

Haberlerini Bayan Dormanth'dan -Alexis oluyor- aldım.Yaptığının akıllıca olmadığını biliyorsun.Böyle davranarak sadece kendine zarar veriyorsun,bunun kimseye bir getirisi yok.Dünyada ilk ayrılan sevgililer değiliz,sonuncusu da biz olmayacağız.Kendini toplamaya çalış.

Oswald ''

Mektup bitince daha şiddetli ağlamaya başladım.Ben,Igraine Dormanth acınacak hale düşümüştüm.Bu mektupta sevgiye dair hiçbir şey yoktu.Acıma duygusu,belki de suçluluk duygusu ile yazılmıştı.

''Nasıl öğrendi ? Sen mi söyledin,o mu sordu ? ''

''Ben Bayan Jullance'ye derse giderken yolda karşılaştık.Bana senin nasıl olduğunu sordu.Ben de lafı hiç dolandırmadan aynen ne halde olduğunu söyledim.Yemek yemediğini,odandan çıkmadığını,kimseyle konuşmadığını...Belli etmemeye çalıştı ama duyunca üzüldü.Ben eve dönerken yine karşılaştık.Bana bunu verdi ve sana getirmemi istedi.''

O kadar çok ağlıyordum ve hıçkırıyordum ki bir ara nefesim kesildi.Alexis dizlerinin üzerinde doğrulup bana sarıldı.

''Alexis,ben ne yapacağım şimdi ? Ben ne yapacağım ? Beni tamamen bırakmış,ben ne yapacağım ? ''

Alexis'ten cevap yoktu.Onu kendimden uzaklaştırdım.

''Beni yalnız bırak,yalnız kalmak istiyorum.''

Dediğime uyup sessizce odadan çıktı.Kendini suçlu hissettiği yüzünden okunuyordu.Mektupta iyi haberler olduğunu düşünüp getirmişti.Getirdiği için pişmandı.

Oturduğum koltuktan kalkmaya çalıştım.Başım dönüyordu,ama umursamıyordum.Hıçkırıklarım zaten dengemi bozuyordu.

Hava almak için balkona çıktım.Trabzanlar kasığıma ancak geliyordu.Kendimi iyice dayadım ve temiz havayı içime çektim.Derken başım şiddetli bir biçimde döndü.Kendimi tutmaya çalıştım ama olmadı.Balkondan aşağı düşüyordum.Beynimin içi çığlık çığlıktı.Bunun kabus olduğunu düşünmek istiyordum ama gerçekti.Yere düştüğümde başım ve sol bacağım çok acımıştı.Acının etkisiyle deyim yerindeyse feryat etmiştim.Ve gözlerim kapanmadan önce gördüğüm en son şey ise kocaman,parlak dolunaydı...

Yazar: İlknur Duman

''Abla böyle konuşmadan daha ne kadar duracaksın ? ''

''....''

''Annemleri düşünmüyorsan bile beni düşün.Bu halin beni çok üzüyor.Hem böyle bir şey yemeden,odandan çıkmadan durursan hasta olacaksın.''

Ben yine cevap vermemiştim.O günden beri kimseyle konuşmuyordum.İki haftadır.Sadece arada yanıma gelip halimi soran babama lafın gelişi ''iyiyim.'' diyordum.O kadar.

Konuşmak istemiyordum.Kelimeler dilime ağırlık gibi geliyordu.Hem kendi içimde o kadar fazla konuşuyordum ki,başka kimseyle konuşmaya halim kalmıyordu.Oswaldın beni bırakıp gittiği anı kafamda milyonlarca kez canlandırmıştım.Ve hala inanamıyordum.Beni terkettiğine inanamıyordum.

Alexis diz çöküp,kucağıma kapandı.İçini çeke çeke ağlıyordu.İlkten ne tepki vereceğimi bilemedim.Kımıldamak zor geliyordu.Odamın balkonunda oturuyordum.Gece rüzgarı dağınık saçlarımı uçuşturuyordu.

Elimi yavaşça kımıldadıp Alexis saçlarını okşadım.Bu dünyada beni en çok seven varlık oydu.Ben de onu çok seviyordum.Sonunda zor olanı yaptım.Konuştum.Sesim çatlak ve pürüzlüydü.

''Alexis,beni yalnız bırak lütfen.''

''Sen nasıl istersen kardeşim.''

Gülümseyerek,gözlerindeki yaşları silerek odamdan çıktı.Konuşmuş olmam onun için yeterliydi.Ne söylediğimin önemi yoktu.

Bende rüzgarın beni biraz daha üşütmesine izin verdikten sonra balkondan çıkıp yatağıma uzandım.Elimde olmadan o an yine kafamda canlandı.Oswald'ın sesinin kulağımda çınladığını hissettim.

Ağlamaya başladım.Son günlerde yaptığım en iyi iş buydu.Oswald beni mahvetmişti,yakmıştı,yok etmişti.Bana ne yaptığını bilmiyordu.Ruhumu çekip almıştı,taptığım şeyi,aşkını benden çekip almıştı.2 haftadır konuşamazken,birden dilimden şu dizeler döküldü.

Bir daha asla konuşmadım.

Çocuk,beni dilsiz bıraktın...

Beni dilsiz bıraktın, çok sessiz.

Bir daha asla sevmeyeceğim.

Arkadaşım, beni sessiz bıraktın.

Beni dilsiz bıraktın, çok sessiz.

2 hafta sonra ;

Bu gün bir ay olmuştu.Oswald'dan hala ses yoktu.Kendimi ölü gibi hissediyordum.Aslında ölü gibi görünüyordum.Gözlerim çökmüş,etrafında kocaman halkalar oluşmuştu.Her zaman beyaz olan tenim şimdi kese kağıdı gibi sertleşmiş,daha da beyazlaşmıştı.

Herkes benim için endişeleniyordu.Oswald dışında...Benden bu kadar mı bıkmıştı ? Ben bu kadar çekilmez biri miydim ? O an kendimden de nefret ettim.Tabi öyleydim.Kibirli,egoist,bencil sürtüğün tekiydim.Ve sonunda Oswald'ı kaçırmayı başarmıştım.

Ben odamdaki koltukta otururken,Alexis birden içeriye daldı.Heycanlı görünüyordu.Hızla yanıma gelip çömeldi.

''Bu gün ne oldu tahmin edemezsin ! ''

Benden cevap yoktu.

''Bay Wilde gördüm ! Ve sana bunu yolladı ! ''

Kafamı aniden ona çevirdim.İnanamıyorum ! Oswald bana mektup yollamıştı.Hışımla Alexis'in eline uzanıp kağıdı aldım.Bu Oswald'ın el yazısıydı.Kağıdı yüzüme götürüp öptüm,yüzüme sürdüm.Göz yaşlarım akmaya başlayınca geri çektim.Titreyen ellerim okumama izin vermiyordu.Çatlak sesimle Alexis'ten rica ettim.

''Benim için okur musun Alexis ? ''

Alexis dediğime uyup kağıttakileri okumaya başladı.

''Sevgili Igraine,

Haberlerini Bayan Dormanth'dan -Alexis oluyor- aldım.Yaptığının akıllıca olmadığını biliyorsun.Böyle davranarak sadece kendine zarar veriyorsun,bunun kimseye bir getirisi yok.Dünyada ilk ayrılan sevgililer değiliz,sonuncusu da biz olmayacağız.Kendini toplamaya çalış.

Oswald ''

Mektup bitince daha şiddetli ağlamaya başladım.Ben,Igraine Dormanth acınacak hale düşümüştüm.Bu mektupta sevgiye dair hiçbir şey yoktu.Acıma duygusu,belki de suçluluk duygusu ile yazılmıştı.

''Nasıl öğrendi ? Sen mi söyledin,o mu sordu ? ''

''Ben Bayan Jullance'ye derse giderken yolda karşılaştık.Bana senin nasıl olduğunu sordu.Ben de lafı hiç dolandırmadan aynen ne halde olduğunu söyledim.Yemek yemediğini,odandan çıkmadığını,kimseyle konuşmadığını...Belli etmemeye çalıştı ama duyunca üzüldü.Ben eve dönerken yine karşılaştık.Bana bunu verdi ve sana getirmemi istedi.''

O kadar çok ağlıyordum ve hıçkırıyordum ki bir ara nefesim kesildi.Alexis dizlerinin üzerinde doğrulup bana sarıldı.

''Alexis,ben ne yapacağım şimdi ? Ben ne yapacağım ? Beni tamamen bırakmış,ben ne yapacağım ? ''

Alexis'ten cevap yoktu.Onu kendimden uzaklaştırdım.

''Beni yalnız bırak,yalnız kalmak istiyorum.''

Dediğime uyup sessizce odadan çıktı.Kendini suçlu hissettiği yüzünden okunuyordu.Mektupta iyi haberler olduğunu düşünüp getirmişti.Getirdiği için pişmandı.

Oturduğum koltuktan kalkmaya çalıştım.Başım dönüyordu,ama umursamıyordum.Hıçkırıklarım zaten dengemi bozuyordu.

Hava almak için balkona çıktım.Trabzanlar kasığıma ancak geliyordu.Kendimi iyice dayadım ve temiz havayı içime çektim.Derken başım şiddetli bir biçimde döndü.Kendimi tutmaya çalıştım ama olmadı.Balkondan aşağı düşüyordum.Beynimin içi çığlık çığlıktı.Bunun kabus olduğunu düşünmek istiyordum ama gerçekti.Yere düştüğümde başım ve sol bacağım çok acımıştı.Acının etkisiyle deyim yerindeyse feryat etmiştim.Ve gözlerim kapanmadan önce gördüğüm en son şey ise kocaman,parlak dolunaydı...

Yazar: İlknur Duman