Ik liep met mijn zusje over straat, Pauline liep wat achter mij. Ik hoorde gegil, keek achterom en zag mijn zusje aangereden worden. Ik rende naar Pauline: "Pauline zeg iets, word alsjeblieft wakker!" met een traan op mijn wang belde ik 112. We werden met de ambulance opgehaald. In de ambulance schenen ze met een lampje in haar oog, maar er gebeurde niks, haar pupil werd niet kleiner. In het ziekenhuis kwamen pap en mam langs haar bed staan. Ze lag in coma. Een paar dagen later kregen we midden in de nacht een telefoon van het ziekenhuis, ze zeiden dat ze was overleden. Pap en mam barste in huilen uit, maar ik niet, ik trok mijn jas aan en rende naar buiten. Even alleen, in de natuur. Een uur later kwam ik thuis. Maar niemand zei van: "waar ben je geweest, waarom ga je weg zonder het te vragen." het enige wat ze zeiden was Pauline. Het draaide niet meer om mij, het leek net of ze mij vergeten waren.
Ik ging naar bed, want de volgende dag was ik jarig. Ik dacht aan Pauline. Hoe had ik het kunnen voorkomen. Het is mijn schuld, voordat ik het wist was het al weer 7 uur, maar waar bleef pap om me wakker te maken? Ik ging naar beneden. Geen cadeau's of versiering te zien, mam zat op de bank, "waarom is niks versierd, denk je wel aan mij?" Ik kreeg geen antwoord. "hou je nog wel van mij, je denkt alleen aan Pauline, ik besta niet meer voor je!"
Boos ging ik weg, maar diep vanbinnen ben ik verdrietig. Ik ging naar oma, daar kreeg ik wel een cadeau, een mooi boek. "Mam en pap houden niet meer van mij," "Ze zullen altijd van je houden." Zei oma.
Bij oma schreef ik in mijn nieuwe boek, het was een dagboek.
Lief dagboek,
Sinds Pauline weg is, denken pap en mam niet meer aan me. Ze hebben me geen cadeau gegeven voor mijn verjaardag, ze hebben zelfs geen gefeliciteerd gezegd. Ik wil weg, weg van deze stad, weg van deze hele wereld. Als ik ooit weg ga, ga ik naar de mooiste plek op aarde, een plek omringt met witte bloemen, witte wolven die bij je komen zitten. Een plek waar rust en vrede is. Waar ik met Pauline kan praten.
Later die dag ging ik weer naar huis. Pap en mam zaten op de computer, ze zeiden geen hoi of hallo. "Waarom zeg je geen hallo! Hoor je mij wel, als ik weg ga merk je het geen eens. Weet je wel dat ik vandaag jarig ben."
Mam zei: "Laura, het draait even niet om jouw, we hebben wel meer aan ons hoofd." Er liep een traan over me wang. "Ga je nou ook al zitten janken!" Schreeuwde pap. Ik rende maar boven en pakte zo veel mogelijk van mijn spullen, deed ze in een tas en liep naar beneden. "Ik ga," zei ik vol zelfvertrouwen. "Nee, jij blijft hier, Laura je bent de enige dochter die we nog hebben. We willen niet nog een dochter kwijt," zei mam. "Dan had je dat wel eerder kunnen bedenken!" Pap rende naar mij toe en sloeg me.