Ξημερωσε παλι.
Καινουργια μερα.
Η μυρωδια απο λεβαντα γιασεμι και τριανταφυλλο ερχεται μεσα απο το ανοικτο παραθυρο μου
μαζι με το δροσερο αερακι της αυγης.
Τρυπαει τα ρουθουνια μου
Και μ'αναζωογονει.

Ουρανος κοκκινος της αυγης.
Φανηκε μεσα απ το ανοικτο γυαλινο παραθυρο.
Ο ηλιος τρυπωσε μεσα απτις διαφανες ασπρες κουρτινες.
Ηρθε να φωτισει το αδειο μου δωματιο.
Να ριξει φως στην μικρη ακαταστατη ζωη μου.

Ανοιγω τα ματια μου.
Κοιταζω το ρολοι του χεριου μου.
Η ωρα 7.
Αυπνα ματια κατακοκκινα.
Δεν εκλεισα ματι τελικα.
Ειμαι μερες ετσι.
Δεν ξερω τι φταιει αλλα αντεχω.

Ξυπναω σηκωνομαι.
Αφηνω το ξεστρωτο στρωμα.
Αλλη μια νυχτα περασε.
Αλλη μια μερα ηρθε.
Χαιρομαι παραλληλα και λυπαμαι.
Χαιρομαι επειδη ειμαι καλα ,ζω και εχω ο,τι ειχα χθες.
Λυπαμαι επειδη ρουτινιασα και θυμωνω χωρις λογο.
Λυπαμαι επισης που δεν σ 'εχω.

Αισθανομαι βουτηγμενος βαθια μες στη μουντιλα, στη ρουτινα.
Επισης αισθανομαι ενθουσιασμενος καποιες φορες.
Εναλλασσονται υπεροχα η μουντιλα η ρουτινα και ο ενθουσιασμος.
Ενδιαφερον μειγμα.
Το προτεινω ανεπιφυλαχτα.
Συναισθηματα διαδεχονται το ενα ταλλο
λογω γεγονοτων.
Πληγωνομαι αλλα παραλληλα  δυναμωνω.
Σφιγγω τα δοντια και συνεχιζω
τον αγωνα σωματικης και ψυχικης μου επιβιωσης.
Εχω ακομα καποια σημαδια.
Ειναι χαραγμενα στο σωμα και στην ψυχη μου.

Δεν λυπαμαι ειμαι περηφανος.
Ειναι η μεγαλυτερη αποδειξη οτι αντισταθηκα.
Απεναντι σε οσους κιοσες με τη θεληση η αθελα τους με πληγωσαν με τον ενα η τον αλλο τροπο.
Αντεχω ακομα μερικα χτυπηματα.
Ισως και να μην ερθουν ποτε.
Ισως και να ρθουν αργα η συντομα.
Αυτος ο αγωνας ποτε δεν τελιωνει.
Εκτος κιαν φυγεις απ'το ριγκ.
Εγω δεν μπορω να εγκαταλειψω.
Ειμαι πια ετοιμος.
Μπορει να ναι τελευταια μαχη.
Μπορει και οχι.
Οπως και να χει.
Καινουρια μερα ξημερωσε.
Αλλος ενας καινουριος γυρος του ιδιου αγωνα ξεκιναει.