Κτηρια φθαρμενα οικεια μα παραλληλα και ξενα.
Φωτισμενα κατω απο το φως του φθινοπωρινου ηλιολουστου πρωινου.
Μοιαζει να στεκονται με οση δυναμη τους απομενει.
Συμβολα μιας αλλης εποχης.
Παλευουν να διωξουν το σημαδι των αρκετων αναρχα η μη δομημενων συγχρονων πολυκατοικιων.

Απο το μυαλο των ανθρωπων που ζουνε σαυτες.
Απο το μυαλο των οσων τις χτισανε χωρις να νοιαστουν για την συντηρηση των ηδη υπαρχοντων κτηριων.
Aπο το μυαλο ολων αυτων που  ζητουν την επιστροφη τους   ειτε επειδη τους αρεσουν ειτε επειδη ειχαν ζησει σαυτες και εχουν αναμνησεις.

Δεν ξερω αν ηρθε η ωρα τους να αποκτησουν τη παλια τους αιγλη.
Ισως κατι τετοιο να μην επιτευχθει ποτε.
Υπαρχουν πιο φλεγοντα ζητηματα απο την ομορφια της πολης.
Αλυτα ζητηματα μεχρι στιγμης.
Τα οποια προσπαθουν να επιλυθουν με πολλους καλους η κακους τροπους.

Κατεληξε η συντηρηση των κτηριων να ειναι εφικτη μεσω της εκμεταλλευσης τους απο εταιριες.
Κατεληξαν ορισμενα απαυτα να χρησιμοποιουνται ως συμβολα μονο.
Εκπροσωποντας ιστορικους τουριστικους σκοπους.
Αλλα παλι κατεληξαν να μην εξυπηρετουν κανενα λογο υπαρξης και απλα μενουν ετσι επειδη δεν γκρεμιζονται.

Ισως και τα συγχρονα κτηρια να καταληξουν ετσι.
Ερειπια μιας αλλης εποχης.
Κιαυτα παρατημενα η με καποιο τροπο χρησιμοποιημενα.
Ισως φυσικα.
Μπορει και οχι.