Zuchtend, bijna zwijmelend, keek ik het raam uit. Ze zat er weer. Deze keer met een boek tussen haar handen geklemd. Ze had een knalgeel shirt aan. De meeste mensen stond geel niet, maar haar wel, haar stond alles. Mijn kladblok had ik op mijn schoot en ik tekende snel haar contouren. Eerst begon ik met een kleine opzet van haar lichaam en begon haar langzaam uit te werken. Ze zat daar onbewogen en ging helemaal op in haar boek. Het was zeker spannend en ik wilde weten welk boek het was zodat ik het ook zou kunnen lezen. Al was dat alleen omdat ik me dan dichterbij haar zou voelen. Onverwacht bewoog ze en ik draaide me snel met mijn bureaustoel om. Angst overviel me en ik drukte mijn schetsblok dicht tegen mij aan. Had ze me gezien? Aan de ene kant hoopte ik van wel, maar aan de andere kant... Ik draaide langzaam terug en zag dat ze verdwenen was. Ik zuchtte verdrietig en keek naar de tekening waar ze nog wel steeds was met haar been dat buiten het raam bungelde. Ze had mooie benen, benen die ik goed als voorbeeld kon gebruiken, zelfs van zo'n afstand. Mijn ogen gingen naar de klimop en vroeg me zoals wel vaker weer eens af of ik die ook zou moeten tekenen. Maar net toen ik aan de plant wilde beginnen, kwam ze weer terug. Alleen had ze deze keer iemand bij zich. Een ander meisje stak haar hoofd naar buiten. Mijn tekenvoorbeeld wees het andere meisje dingen op de straat aan en ze lachte beide. Haar lach was mooi en diep vanbinnen hoopte ik daar te staan in plaats van die vriendin. Ik merkte door haar lach ook niet dat ik staarde waardoor ik opeens oogcontact maakte en voelde dat ik rood aan liep. Abrupt stond ik op en liep snel van het raam weg om met een bonkend hart op mijn bed te gaan zitten. Ze had me gezien! Ik legde mijn schetsblok naast me neer en haalde mijn handen door mijn haren. Wat nu? Ik zuchtte en liep langs het raam naar het bureau toe. Ik hoopte haar nog te zien, maar ze was uit het raam verdwenen. Ik zuchtte en voelde weer een steek in mijn borstkas. Maar ondanks dat opende ik mijn raam en liet mijn kamer luchten. Ik leunde op de vensterbank en keek naar beneden. Mijn ogen volgden de mensen die er liepen op weg naar hun werk of misschien wel naar huis. Tussen die mensen zag ik opeens een bekend geel shirt dat erg opviel en mijn hart een slag liet overslaan. Op dat moment wist ik dat ik niet wilde dat ze ooit uit het raamkozijn zou verdwijnen en daardoor wist ik ook dat ik een kleurpotlodendoos moest aanschaffen.

-------------
Laatste hoofdstuk voor de jonge lezers onder ons #sadlife

Al kunnen die hoofdstuk 11 eventueel ook nog lezen zonder schade op te lopen :P (en natuurlijk het nawoord waar ik ze een veilige samenvatting van de andere drie hoofdstukken zou kunnen geven)