Dagen gingen voorbij waarin ik geen voet meer buiten zette. Ze probeerde me te stoppen, maar ook zij moesten slapen, net als ik. Maar in mijn slaap gingen geen van mijn pijnen weg, dus koos ik degene die ik kon voelen. Hoe meer pijn, hoe levendiger ik me voelde. Alsof het mijn redding was. Icarus' redding was de zon, een gloeiend hete bol die hem opbrandde en in de zee liet storten. Mijn redding was pijn die mijn liet voelen dat ik nog leefde, die mijn liet begrijpen wat pijn was, want wat ik het meest verafschuwde was mentale pijn. Elk moment dat ik die voelde, kneep ik mezelf, beet ik mezelf, verwondde ik mezelf. Ik drukte op blauwe plekken die ik eerder gemaakt had, ik krabde de wonden die ik eerder gesneden had weer open.

Ze wilde me stoppen, maar ik wilde dat ze er een eind aan maakten...

Als ik nu vleugels had? dacht ik na een tijd, vergetend waar mijn pijn vandaan kwam en waardoor die veroorzaakt was. Wat als ik vleugels had? De vraag galmde door mijn hoofd als bevrijding. Met vleugels kon je vliegen, ver weg, naar de hemel zelfs, als een engel. Die nacht droomde ik dat ik vleugels had, vleugels gemaakt van witte veren die langzaam in brand vlogen en mij langzaam verteerde. Het voelde zalig, het voelde geweldig en ik opende mijn ogen om door het echte leven teleurgesteld te worden. De pijn in mijn hart kwam terug en ik boordde mijn nagels in mijn huid hopend dat ik nog sliep en wetend dat ik zo de andere pijn kon verdragen. De bloeddruppels vielen weer op de lakens en ik kreeg opeens een idee terwijl het bloed langs mijn arm liep. Een glimlach die met die van een gek vergeleken kon worden stond op mijn lippen en ik stapte mijn bed uit. Ik grinnikte en liep naar de deur toe waar mijn bebloede hand de deurklink vastpakte. Mijn deur mocht niet meer op slot, ze waren te bang dat ik mezelf opsloot. Ze dachten dat ik mezelf zou verhongeren, omdat ik zo weinig at. Ik grinnikte weer zacht en deed geen moeite de deur weer te sluiten toen ik de gang op liep. Ik nam de trappen naar beneden die ik in geen tijden meer had genomen en haalde de sleutels tevoorschijn die eigenlijk achter slot en grendel moesten zitten, maar waarvan ik zelfs in mijn staat nog steeds de code wist. Met de sleutels in mijn hand klom ik de trap weer op en nog een en nog een en nog een en nog een en nog een en... ik kwam bij een deur. De sleutel paste precies en de wind woei mijn gezicht in toen de deur voor mij open ging. Ik glimlachte weer als een gek en stapte met mijn blote voeten het dak op, de sleutels vielen uit mijn bloederige handen op de grond samen met de bloeddruppels die uit mijn lichaam over mijn arm liepen. Ik voelde de kou niet meer en liep in trance naar voren. De lucht trok aan me en het leek alsof ik vleugels op mijn rug had. Nee! Ik had vleugels! Ik stapte lachend naar voren en voelde de lucht langs me suisde. Ik vloog! Het voelde geweldig, gelukzalig en ik lachte zo hard als ik nooit had gedaan. Mijn lach werd meegevoerd met de wind en verdween pas toen de grond in zich kwam. Ik glimlachte vol genot, dit was gew-

--------------

Ik was zo bang dat het meer dan 600 woorden zou worden, maar hier is het dan in 580 woorden :D xD