Het warme water van de douche viel op mijn gezicht en ik voelde me als herboren. Al helemaal toen ik de douche uit stapte en mijn voeten de zachte badmat raakte. Ik zuchtte gelukzalig en wreef mijn lichaam droog. Daarna kamde ik mijn haar en poetste ik mijn tanden. Eenmaal aangekleed en wel stapte ik naar buiten en voelde de zon op mijn gezicht. Het was mooi weer, waardoor ik nog meer van mijn dag genoot. Wat is het leven toch mooi, dacht ik tot mezelf. Ik was zo bevangen door de zon dat ik niet goed oplette waar ik liep. Hierdoor botste ik plots tegen iemand op en hoorde ik boeken op de grond vallen. Ik bood meteen mijn excuses aan en hielp met de voorwerpen van de grond halen. Dankbaar keek ze me aan en ik keek verbaasd terug. Ik vroeg of ze tegenover mij woonde en zij vroeg of ik die jongen met dat kladblok was. We knikten beide. Mijn hart maakte een fladderende beweging en ik voelde dat mijn geluk niet op kon. Ze had tegen mij gepraat, een hele zin nog wel. Daarna drong het tot me door dat ik nog naar mijn kunst les moest en ik keek op mijn horloge. Ze keek me vragend aan en vroeg waar ik heen moest. Ik antwoordde eerlijk en zij wenste me lachend succes waardoor mijn hart niet meer te houden was en een enorme glimlach mijn gezicht overnam. Met die glimlach zei ik haar gedacht en zwaaide. Ze zwaaide glimlachend terug. Ik was nog nooit zo vrolijk op de academie gekomen.

Fluitend liep ik weer terug naar huis en voelde hoe alles meer kleur leek te hebben. Alles was plots mooier geworden en ik kon niet wachten om in mijn kamer te zijn. Mijn kamer waar mijn tekenblok lag, wachtend om gebruikt te worden. Zuchtend van geluk deed ik de deur van het slot en werd verwelkomt door het kleine hok waarin ik vele dagen door wist te brengen. Mijn ogen gingen al snel naar het raam, maar ik zag haar niet. Even voelde ik me teleurgesteld, maar dat gevoel dacht ik snel weg door me te bedenken dat ze er best een dagje op uit zou kunnen zijn. Ik liep naar mijn bureau toe en pakte mijn schetsblok. Een potlood bevond zich daarna al snel in mijn hand en ik begon met tekenen. Voor het eerst gebruikte ik ook mijn nieuw gekochte kleurpotloden. Het duurde even voordat ik door had hoe ik ze het best kon gebruiken, maar uiteindelijk was ik erg tevreden over hoe ik de schaduwen van de objecten die ik natekende in beeld kon krijgen. De objecten waren overal in mijn kamer te vinden, maar niet bij elkaar en dat maakte het natekenen van ze een stuk leuker... Leuk... Dat woord had ik lang niet meer voor het werkwoord tekenen gebruikt... Ik glimlachte en merkte dat ik toch wel een beetje pijn in mijn pols begon te krijgen. Mijn voeten zetten zich tegen de muur af en mijn bureaustoel reed naar achter en boste tegen mijn bed aan waardoor ik naast het raam kwam te zitten. Ik keek naar buiten naar het raam tegenover die van mij, maar wat ik zag brak mijn hart in duizend stukken.

--------------
Als je gevoelig bent voor depressie, raad ik af de laatste/volgende twee hoofdstukken te lezen, want die kunnen aanstootgevende scènes bevatten... ╮(─▽─)╭

Voor degene waar het verhaal dus hierbij stopt, hoop ik die terug te zien in het nawoord over twee weken :3