P.o.v Niall
Ik sta nog steeds op de plek waar de ambulance weg reed. Ik voel een hand op mijn schouder. 'Zullen we naar het ziekenhuis?' Vraagt Louis. Nu pas besef ik wat er is gebeurd. De woorden van dat meisje Evelien raakte me. De tranen rollen over mijn wangen. Dan voel ik meerdere armen om me heen. Zonder te beseffen wat er gebeurd word ik in de auto gezet. Op weg naar het ziekenhuis. Als we er zijn vraagt Liam naar Caroline. Kamer 665. Op de derde verdieping. We gaan er heen. Ik zie Caroline in bed. Evelien zit naast haar. 'Caro er is iemand voor je.' Caroline draait zich naar de deur waar ik sta. Haar ogen worden groot. Ze draait ze weer om. 'Ga weg.' Ik wil me omdraaien en weg lopen als ik de jongens me in de kamer duwen. Louis gaat naar Caroline. 'Jij bent Caroline toch?' Ze knikt langzaam. 'Wees niet boos op Niall. Hij kan er...' Ze kijkt nijdig naar Louis. 'GA WEG EN LAAT ME MET RUST!' Schreeuwd ze. Louis geeft zich niet gewonnen. 'Hij mocht geen afscheid nemen. Alleen van zijn familie.' 'IK WIL HET NIET HOREN!' Evelien probeerd haar rustig te krijgen. Ze ziet heel mager. Waar is die lieve, schattige, zorgzame Caroline gebleven. Ik trek het niet en draai me om en loop de kamer uit. Ik ren naar buiten met tranen in mijn ogen. Ik ren naar mijn oude school. Alles is hier begonnen.

~Flashback~
Ik zie een meisje huilen. Het is mijn eerste dag en ik zie al gelijk iemand huilen. Een groepje van vier komen naar gaat toe gelopen. Het meisje duikt weg. Ik ren naar haar toe en duw het groepje weg. Ik ga beschermend voor haar staan. 'LEUK HE IEMAND PESTEN. HEBBEN JULLIE NIKS BETERS TE DOEN DAN IEMAND DE GROND IN BOREN OM JE EIGEN ONZEKERHEID TE VERBERGEN!?' Schreeuw ik. Ze schrikken en lopen weg. Ik kniel bij het meisje. Haar ogen zijn groen. En haar bruine haren hangen voor haar gezicht. Ik veeg de pluk achter haar oor. 'Hey. Gaat het?' Ze knikt en wil opstaan. Ik hou haar tegen. 'Mijn naam is Niall.' Ze kijkt me aan. 'Caroline of zoals ik vaak genoemt word Varkentje.' Ik schud mijn hoofd. 'Je bent geen varkentje. Vrienden?' Ze kijkt me ongeloofwaardig aan. 'Niemand wil vrienden met me zijn.' Ik knik. 'Dan ben ik niemand.' Ik geef haar een knuffel. Ze verstijft, maar ontspant zich. 'Ik zorg dat ze je niks kunnen doen. En ik blijf je vriend voor altijd. Dat beloof ik.'

~Einde Flashback~

Ik brak de belofte. Ze was toen ook zo mager. Later kwam ik er achter dat ze zich sneed. Ze kreeg steeds appjes van hun. Ik stuurde appjes terug met haar telefoon. Het ging steeds beter. Ze was ervan af. Tot ik weg ging. Het is mijn schuld. En ze wil me niet meer zien. Snap ik ook wel. Evelien is een veel betere vriend dan ik ooit zal zijn.