P.o.v Louis
Emily zit nog steeds op mijn schoot te slapen als er een dokter aan komt. 'Familie van Caroline?' Ik maak Emily wakker. 'Hm?' Ik wenk naar de dokter en ze springt gelijk op. 'En?' Hij kijk haar aan. 'Ze heeft het overleefd en is wakker geweest. Ze slaapt. Je kan naar haar toe.' Ze knikt en trekt me mee naar de kamer waar ze ligt. De rest komt ook mee. Zayn kwam er later ook bij. Hij is er lang niet geweest, maar dat maakt niet uit. Hij is uit de band gestapt, maar we zijn vrienden gebleven. Ze ligt daar. Bruine haren. Ze heeft de verf ontdaan. Het bruin staat haar veel beter. Emily begint te huilen. Ik trek haar naar me toe. 'Het komt goed.' Mijn shirt word helemaal nat, maar dat maakt me niet uit. 'Ik heb mijn moeder al verloren door mijn vader. Ik wil nu niet ook haar verliezen.' Snikt ze. Emily begint weer te hyperventileren en zakt door haar benen. Ik zak met haar mee. 'Rustig adem halen. In. Uit. In. Uit. Volg mijn ademhaling.' Weer werkt het niet. 'Go for it Lou.' Ik knik en duw haar hoofd omhoog. Ze kijkt me niet begrijpend aan, maar blijft hyperventileren. Ik kijk haar recht aan en druk mijn lippen weer op die van haar. Ze schrikt, maar stopt met hyperventileren. Ze herstelt zich en gaat erin mee. Als ik trug trek bloosd ze. Ze kijkt sip weg. 'Dat deed je alleen zodat ik normaal zou ademen.' Ik lach en zoen haar weer. 'Denk je dat nu nog steeds?' Haar ogen worden groot. 'Maar je kent me niet eens.' Ik glimlach. 'Je lijkt heel veel op Caro. Qua uitelijk misschien niet, maar wel qua karakter.' Dan hoor ik iemand grinneken. Emily hoort het ook. Ze schiet omhoog. 'Caroline?' Ik sta ook op en zie Caroline lachen. 'Lou als je haar iets aan doet ben je fucked. Ik heb lang op dat kamp gezeten en kan goed vechten.' Ik lach. Ik sla mijn arm om Emily heen, maar ze haalt hem weg en geeft Caro een knuffel. 'Doe zoiets nooit meer! Ik schrok me rot.' Caro kijkt weg. 'Het is mijn schuld van Niall.' Ze draait zich om en sluit haar ogen.