Disclaimer: This is a Fanfiction only that inspired by the Story of April_Avery. Its one of task in entering to house. Ing publish ko lang dito. I hope this would not misinterpret as plagiarism.

____________________________________

I heard my phone beep at my bed repeatedly. Arghhh it's only 12:15, maaga pa sa pinag usapan naming oras. Two o'clock ang call time namin kung saan kami magkita-kita which is sa Cafe malapit sa pupuntahan namin.

Mabigat ang mga hakbang ko patungo sa direksyon ng kama para kunin ang kanina pang tumutunog kong cellphone. I swipe it to open at bumungad sa akin ang mga text nila. From Lawrence down to Rhea, para naman akong mawawala. Isa isa ko silang nireplyan para hindi na sila manggulo pa katitext sa akin.

Tahimik akong umupo sa gilid ng kama ko.Napatulala ng maalala ang mga nangyari this past year. How we accept what happen and how we continue with our life. I know whenever Gavin is he, I know he watching us with his care free grin.

Napatingin naman ako sa wrist ko na may tatoo. "Be brave" I read it, I decide to plant a tatoo to remind me of him. Napa-iling nalang ako saka nagdesisyon na magbihis na.

Maaga akong dumating sa place na pagkakakitaan namin. Mahigit one hour pa ang hihintayin ko.

Naghanap ako ng mauupuan ko, I place where I can see the people outside, para narin madali ko silang makita kapag andito na sila.

I take a order para hindi ako mabored dito. Nilabas ko naman ang isang bagay na nagpawala ng boredom ko. Ang Magazine, I still have this copy. Whenever I go dala-dala ko ito, para ko narin kasing kasama siya.

I busy re-reading it when someone catch my attention. She's seating near in front of my table. I see her scratching her notes, ruing her hair and also I heard her murmur something. "I hate this life, I want to end this"

Mas lalong niyang nakuha ang atensyon lalo na sa huling sinabi niya. Nagkaroon ako ng unting idea sa gusto niyang sabihin. She wants to end it, at isa lang ang naiisip kong maaari niyang gawin. 'Suicide' I murmur to myself. Maybe a cause of depression.

Hindi ko alam kong anong ginagawa ko dito, nakaupo sa harap niya. She look at me shock when I seat calmly at her front. I can sense she want to say something but she remain silent. Nag iwas tingin siya saka sumandal sa inuupuan niya.

I rest my arm on the table and constract a word in my heads. When I gather my thoughts I start to say it.

"Don't do it" Mahinahon kung saad sa kanya. Bigla naman siyang napatingin sa akin.

"Kung ano man ang iniisip mong gawin sa buhay mo. I warn you don't do it, you will regret it" Pagpapatuloy ko

"Why?" Mahina niyang tanong sa akin

"Cause it's wonder to live, sometimes it takes an overwhelming breakdown to have an undeniable breakthrough" I answe her

Napaiwas uli siya ng tingin sa akin. Umangat ang labi ko sa reaction niya, naalala ko ang sarili ko sa kanya. Maybe where the same but different situation.

Umayos ako ng upo at napatitig sa kanya. Bigla naman akong may naalala, isang quote 'Try to be a rainbow in someone's cloud'. And that cloud is this girl seating in front of me.

"You know what? always believe that something wonderful is about to happen" I said and sip my coffe

"How? how can I believe, kung sila na mismo ang nagsasabi" Malungkot niyang saad

"If you live for other people's acceptance, you will die from their rejection" I stop and look at her, nakatingin naman siya sa akin ng mabuti. Nakikinig siya, mabuti naman.

"You know what, I see a glimpse of me from you. The Isabelle from the past, the girl who taught by a guy with a care free grin" Saad ko sa kanya and then hindi ko namalayan na nakwento ko na sa kanya ang mga nangyari sa akin before I was.

At nakikita ko rin kung paano siya makinig sa akin. I see gusto niyang magbago not for the other's but for herself.

"You can't change what's going on around you until you start changing what's going on with you. Hindi sa iba nagsisimula ang pagbabago kundi sayo"Paliwanag ko sa kanya

"The past is your lesson. The present is your gift. The future is your motivation. Always remember that, kung ano man yan pinagdadaanan mo ngayon. Isa lang yang pagsubok na bubuo sa pagkatao mo. Walang daan na malinis, asahan mo may darating na pagsubok. May haharang sa iyo na magpapahirap sayong umusad" Pagmomotivate ko sa kanya

"Don't let the other stop your dream, win it with you heart. You know what, hindi masama ang madapa at mahulog sa buhay. Kung nabalian ka man ng pakpak para makalipad for your goals. Rest, antayin mong gumaling ka and spread again your wings like nothing happen" Nakangiti kong saad sa kanya.

"Your failure is your lesson for something that makes you braver. Hindi ibig sabihin na bumagsak ka palpak ka na, ang gusto lang iparating non. Mas pagbutihan mo pa" Saad ko sa kanya

"Why? why you telling me this?" Naguguluhan niyang tanong sa akin

Napaisip naman ako bakit nga ba? To save one soul from rejection!

"Seriuosly I don't know, I just see myself in front of you maybe to save you from the monster that claiming you" Sagot ko sa kanya. Napatitig naman siya sa akin ng mabuti. Ngumiti lang ako sa kanya.

"Thank you"Mahina ngunit nakangiti niyang sabi sa akin. I guess I save her.

"Don't mention it" Nakangiti kong sabi sa kanya.

Napatingin naman ako sa relo ko at it almost 2 pm. Tumingin ako sa labas para tignan kong andyan na sila, pero ni bakas nila wala pa kaya bumaling uli ako sa kanya.

Napabaling uli ako ng tingin sa kanya ng marinig ko ang mahina niyang tawa.

"Hindi ko alam may tao pa palang ganito. Yung tutulungan ang tao kung down ka na not until you seat there and encourage me" Nakangiti niyang saad

"Yan ang mahirap ngayon, ang makita ang taong totoo sayo. Yung kaya kang damayan at samahan. Alam mo makakakita ka din nan, katulad ko I meet them when my life almost suffocate me. But thanks to them I found myself" Saad ko sa kanya ng maalala ang una naming pagkikita.

"Sana nga" Puno ng pag asa niyang sabi

"Maniwala ka dadating din sila sa buhay mo. By the way, Isabelle and you?"Tanong ko sa kanya habang inabot sa kanya yung kamay ko

"Anisley "Pakilala niya saka inabot ang kamay ko.

"Nice meeting you, Anisley. Oh sorry I need to go, andyan na sila" Paalam ko sa kanya

"No, it's okay to be with you in a short period is so much to say thank you. Kaya ayos lang you built my half" Nakangiti niyang sagot

Inayos ko na ang gamit ko saka tumayo na. Pero bago ako magsimulang umalis. Humarap uli ako sa kanya.

"Oh I forgot" Saad ko

"What?"Takang tanong niya sa akin

"To tell you this, I wanna see you be brave. Cause someday I know magkikita tayo and I hope that day you were braver like me" Saad ko saka kumindat sa kanya, ngumiti naman siya saka tumango. Tumalikod na ko saka nagsimulang lumakad.

Sinalubong ko na sila sa pinto. Para hindi na matagal pa. Gulat sila ng makita ako palabas.

"Oh kanina ka pa?"Takang tanong ni Stephen

"Yep"Sagot ko sa kanya

"What? bago hindi ka nagtext na andito ka na para nagmadali kaming pumunta dito!"Gulat na sabi ni Pia

Napailing ako saka nagsalita. "Ayos lang no hindi naman ako nag isa eh may kasama ako sa loob" Nakangiti kong sagot

"Lalaki ba?"Malokong tanong ni Lawrence

"Sira!"Sabay batok sa kanya ni Pia. Ayan na naman sila hahaha nakakamiss yung ganito sama-sama uli kami

"Ay nako tara na nga"Yaya sa amin ni Charlie

"Mabuti pa nga, ewan na yang dalawa"Umiiling na sabi ni Stephen.

Napailing nalang din ako bago sumakap sa sasakyan. It's weekend and it's mean were visiting him. The guy with care free grin.