- Ciężko pomyśleć, że to już rok. - mruknął Kieran, wpatrując się w czarny nagrobek brata. - Rok, od kiedy go nie ma...

Nie mógł do tego przywyknąć. Co dzień rano myślał, że Sean zaraz wbiegnie do jego pokoju, obleje wodą w ramach pobudki i ucieknie. Lecz tak nie było. Budziła go cisza.

- Kieran... idziemy. Chyba, że zostajesz? - powiedziała Megan, kładąc dłoń na jego ramieniu.

Powolnym krokiem opuścili cmentarz. Kieran co chwilę odruchowo patrzył za siebie, jakby na kogoś czekał. Tylko, że nikogo tam nie było.

- Jesteście wreszcie! - krzyknął Dean. - Mieliśmy jechać bez was!

Wszyscy wsiedli do samochodu i zostawili cmentarz daleko za sobą.

Przepraszam za spóźnienie!
Musiałam jechać do kościoła.
Razem z tymi słowami obwieszczam wam koniec książki...
Chyba będę płakać.