#04.09.21#

Pov Daniel

-Chwila... Sofia jest członkiem tej cholernej mafii z której pomogła wygrzebać się Zachowi?
- nie umiałem tego pojąć.

Znałem tą dziewczynę tak długo i nie zauważyłem że ukrywała coś tak ważnego. Widywałem ją kilka razy w tygodniu i nigdy nie zauważyłem choćby cienia jakiegokolwiek kłamstwa.

-Tak - Herron spuścił głowę a ja westchnąłem głęboko. On jak i reszta naszych przyjaciół przyjechali do szpitala chwilę po mnie i Jonah.  

-Nie mogę w to uwierzyć - Gabbie przytuliła się do Jacka a ja rozejrzałem się po niespokojnych twarzach reszty. 

Dziesięć osób czekało przed salą operacyjną gdzie walczyła o życie Sofia. Jedna z najbliższych mi osób na ziemi.

-Daniel - Clara złapała mnie za rękę - ona z tego wyjdzie, prawda?

-Oczywiście że tak - odparłem - Sofia jest silna i się nie poddaje, tym razem będzie tak samo.

-Mam nadzieję - pocałowałem dziewczynę w głowę.

-Co z nią? - podbiegł do nas zmachany Christopher. 

-Jeszcze nic nie wiadomo - mruknąłem - Derek, wytłumacz mi co ona robiła w tej cholernej szopie - zwróciłem się do bruneta który chodził po korytarzu cały zdenerwowany.

Najgorzej jednak wyglądał Jonah.  Nie mógł usiedzieć w miejscu przez pięć minut a sytuacji nie poprawiał fakt, że nie spał od kilkudziesięciu godzin.

-Chyba ma to związek z kopertą - zaczął - i jej oj...

-Jaką kopertą? - Marais poderwał się z miejsca a Derek podał mu złożoną papierową kopertę.

Brunet prawie ją rozerwał, tak bardzo spieszył z jej otwarciem. Widziałem jak oczy przyjaciela śledziły tekst i z każdą chwilą stawały się coraz większe. 

-O ja pierdole, nie wierzę... - opadł na niebieskie krzesełko i przetarł twarz dłonią.

Pov Jonah

Nie mogłem uwierzyć w to co zobaczyłem i przeczytałem w tej kopercie. 
W życiu nie spodziewałem się że ojcem Sofii mógł być szef najbardziej niebezpiecznej mafii w całym stanie.

-Co jest? O co chodzi? - Herron wyrwał mi kopertę i zaczął czytać - o kurwa - był tak samo zszokowany jak ja.

-Powie mi ktoś o co chodzi do chuja?! - Daniel się wkurzył, a ja na niego spojrzałem. 

-Postrzelił ją jej ojciec - wszystkich zatkało, a ja poczułem jak rozsadzało mi głowę.

Na chwiejnych nogach wstałem z krzesełka i podszedłem do drzwi sali operacyjnej w której leżała dziewczyna mich snów. Oparłem o nie głowę i przymknąłem oczy nie chcąc znów się rozkleić. 
Czułem się tak cholernie winny.
Gdybym nie poszedł z chłopakami na to pieprzone piwo i nie spotkał tam Jessici to wszystko nie miałoby miejsca. Wciąż nie mogłem pojąć, jakim cudem dałem jej się omotać. Nie wiedziałem jak znalazłem się z nią w taksówce a potem własnej sypialni.

Dopiero kiedy zobaczyłem w drzwiach Sofię zaczęło do ,nie wszystko dochodzić, na powrót zacząłem kontaktować. 
Zdradziłem najwspanialszą dziewczynę na ziemi. Dałem się sprowokować taniej dziwce i byłej dziewczynie. Tego jednego byłem pewien, to nie był przypadek tylko plan tych dwóch.
Stojąc z Sofią na ulicy, w deszczu i patrząc na nią czułem się tak źle jak jeszcze nigdy. W jej oczach widziałem jedynie ból i zawód. Ona mnie znienawidziła i nawet nie byłem tym zaskoczony.

Gdybym tego nie zrobił, to prawdopodobnie byłbym z nią na spotkaniu z detektywem i przekonał aby nie działała w emocjach. Pojechałbym z nią do jej ojca.
Gdybym wszystkiego nie spierdolił to Sofia stałaby tuż obok, a nie leżała na stole operacyjnym i walczyła o życie.

-Boże, błagam cię, nie odbieraj mi jej - wyszeptałem cicho i poczułem dłoń na ramieniu, przechyliłem głowę w bok żeby zobaczyć zatroskaną Gabrielę - to wszystko to moja wina - powiedziałem wypuszczając łzy, bo poczucie winy było niewyobrażalne, a dziewczyna rozłożyła ręce a ja ją przytuliłem.

-To nie jest twoja wina - czułem się jak małe dziecko które bardzo narozrabiało i za późno zdało sobie sprawę z konsekwencji.

-Jest  -mruknąłem - gdybym wszystkiego nie spierdolił to to by się nie wydarzyło.

-Dlaczego wyszedłeś z Jessicą z tego baru? - Gabbie trochę zmieniła temat a ja wzruszyłem ramionami.

-Nie wiem - wzruszyłem ramionami - przechytrzyła mnie, nie miałem pojęcia co robię.

-Nie powinieneś był tego robić - pokręciła głową w lewo i prawo.

-Wiem! - uniosłem się  - wiem że zjebałem!

-Nie krzycz tak - brunetka zasłoniła mi dłonią usta a po sekundzie obok niej znalazł się Jack.

-Ogarnij się i nie unoś głosu - syknął.

-Spokojnie, dam sobie radę - zatrzymała go i odesłała do reszty.

-Wiem że nie powinienem tego robić i strasznie żałuję - powiedziałem.

-Wiem, ale nie cofniesz czasu - spuściłem głowę a ona przez chwilę stała przede mną, po czym wróciła do Jacka.

-Ty dziwkarzu jebany! Jak ci wpierdolę że przez miesiąc palcem nie kiwniesz, a kutasa połamię ci na pięć części i nie będziesz mógł go używać do końca swojego życia - na początku miałem nadzieję że te obelgi były do kogoś innego, ale kiedy ktoś mnie popchnął na ścianę, zrozumiałem że jednak były one skierowane do mnie. Odwróciłem się i zobaczyłem przed sobą wściekłego Evana - jak mogłeś wywinąć taki numer!? - wrzasnął i przywalił mi w twarz, więc złapałem się za nos czując przy okazji drugie uderzenie w brzuch.

-Evan! - wszyscy do nas podbiegli i odciągnęli ode mnie wściekłego faceta - zostaw go - upadłem na ziemię trzymając się jedną ręką za brzuch a drugą nos z którego sączyła się krew. 

-Zwariowałeś? - Alison uspakajała swojego faceta.

-Należało mu się - warknął.

-Nie musiałeś obijać mu mordy na szpitalnym korytarzu!  - uniosła głos.

-Chwila. On ma rację. Należało mi się to - przyznałem rację Evanowi kiedy Daniel i Corbyn pomogli mi się podnieść z podłogi.

-Chcesz jeszcze raz? - podniósł jedną brew, ale zatrzymała go jego dziewczyna.

-Czy wy możecie się uspokoić do jasnej cholery? - Herron syknął - za tymi drzwiami nasza przyjaciółka walczy o życie a wy chcecie tu urządzać mordobicie i kłótnie? Wstyd mi za was.

Był najmłodszy, a jakby w tamtym momencie najdojrzalszy i zawstydził nas wszystkich. Każdy był zdenerwowany całą tą sytuacją i nie panowaliśmy nad sobą.
Zaczynaliśmy wracać na swoje miejsca, ale z sali wyszła pielęgniarka.

-Co z nią? - zapytaliśmy chórem.

-Rodzina? - upewnił się.

-Jestem bratem pacjentki - odezwał się pierwszy Evan.

Chciałem powiedzieć że byłem jej narzeczonym, ale gdyby Sofia się o tym dowiedziała, to znienawidziłaby mnie jeszcze bardziej.

-Stan dziewczyny jest ciężki - zaczął - straciła bardzo dużo krwi a kula trafiła w sam środek lewego żebra. Lekarze robią co w ich mocy, ale trudno mi powiedzieć coś więcej, bo to naprawdę trudne zadanie.

-Jak długo będzie trwała operacja? - dopytała Alison.

-Na pewno kilka, jeśli nie kilkanaście godzin - powiedział - wiecie państwo, że musimy to zgłosić na policję, prawda? 

-Zdajemy sobie z tego sprawę, ale czy moglibyśmy porozmawiać na osobności? - zapytał Evan z milutkim uśmiechem. 

-Nie ma problemu. A panu proponuję okład na nos - zwróciła się do mnie i odeszła z Evanem, to miały być najdłuższe godziny w moim życiu.

-Skoczymy po kawę. Ktoś chce? - zapytał Corbyn rozglądając się po wszystkich.

-Tak - zgłosiło się kilka osób, w tym ja.

-Chodź - usłyszałem nad sobą i podniosłem głowę.

-Po co - zmarszczyłem brwi patrząc na Alison.

-Idziemy do jakiejś piguły żeby zrobiła coś z twoim nosem. Ruchy - popędziła mnie, więc westchnąłem ale poszedłem za nią - sorry za Evana, ale Sofia jest dla nas jak siostra. I tak szczerze to sama mam ochotę ci przyjebać.

-Wiem, zdaję sobie sprawę - burknąłem idąc z dziewczyną przez korytarz.

-Dlaczego to zrobiłeś? - zapytała.

-Nie wiem, nie miałem nad sobą kontroli - pokręciłem głową i szybko zapukałem do gabinetu pielęgniarek, bo dziewczyna obok ścisnęła pięść.

###

podobają wam się rozdziały pisane z innej perspektywy?