- Marinette ! - głos chłopaka rozległ się po całym dziedzińcu, jego zielone oczy patrzyły na oddalającą się sylwetkę dziewczyny z rozdrażnieniem i rozczarowaniem. Adrien nie miał pojęcia co się stało ale był zdeterminowany aby odkryć prawdę, a jedyną osobą która mogłaby go naprowadzić na jakąkolwiek poszlakę była właśnie oddalająca się córka piekarzy. Nie czekając ani chwili dłużej chłopak ruszył za nią najszybciej jak tylko mógł, dziękując w duchu za to że odziedziczył co nie co z zwinności Chata.

  - Zaczekaj ! - kiedy już do niej dobiegł, złapał ją za ramię i odwrócił przodem by spojrzeć jej w oczy. Nastolatka jednak uparcie odwracała wzrok. - Chcę tylko pogadać. - zapewnił ją.

  - Do gadania masz ponad 300 uczniów naszej szkoły, dlaczego wybrałeś mnie ? - burknęła zakładając dłonie na piersi. Gdyby wzrok mógł zabijać Adrien Agreste leżałby już sześć stóp pod ziemią.

  - Chciałem pogadać o twoim zachowaniu. - powiedział spokojnie, chociaż tak na prawdę miał ochotę złapać ją mocniej na za ramiona i wytrząsnąć z niej jakąkolwiek informacje. Tak, Adrien był bardzo zdesperowany by pomóc dziewczynie. - Wszyscy się o Ciebie martwimy Marinette, co się stało z tamtą słodką i energiczną dziewczyną ?

  - Nie ma jej. - odpowiedziała ozięble brunetka, po czym - po raz pierwszy od tygodnia - spojrzała chłopakowi w oczy z nieopisanym uczuciem. - I zapewniam Cię że już nie wróci. - syknęła i wyszarpała się z jego uścisku. Adrien patrzył bezradnie na to jak odchodzi, kompletnie nie zauważając zielonych oczu Kwami patrzącego na chłopaka z wnętrza jego szkolnej torby.

  - Nie masz zamiaru za nią pójść ? - zapytał Plagg wychylając nieznacznie główkę przez niewielki otwór.

  - Nie. - odparł beznamiętnie nastolatek. - Nie będzie chciała mnie słuchać. - westchnął i ruszył w stronę parkingu gdzie czekał już na niego Goryl i jak zawsze poważna Nathalie.

  - Może Ciebie nie posłucha... - zaczął koto podobny stwór - Ale Chat Noir ma z nią lepsze kontakty niż Adrien Agreste, nie mylę się co ? - na twarzy stworzonka pojawił się chytry uśmieszek. Adrien spojrzał na niego oszołomiony jego pomysłowością.

  - Plagg jesteś geniuszem. Kiedy wrócimy do domu dostaniesz solidną porcje Camemberta. - obiecał blondyn.

  - No ja myślę ! - oburzył się lekko mniejszy z partnerów. - To myślenie mnie wykańcza, chyba utnę Sobie drzemkę. - i tak jak powiedział, tak zrobił. Adrien zachichotał pod nosem i wzniósł oczy ku niebu. Może i jego Kwami był leniwym żarłokiem ale potrafił wpaść na świetny pomysł.

***

   Wiatr chłostał bezlitośnie jego policzki, oraz mierzwił jego blond włosy. Odziany w czerń bohater jednak się nie zatrzymywał i kontynuował swój parkour. Do mieszkania dziewczyny zostało mu zaledwie kilka minut, w tym czasie skupił się na tym jak ma rozpocząć z nią rozmowę na ten delikatny acz istotny temat.

  - Teraz albo nigdy. - szepnął do Siebie gdy już wylądował na dachu dziewczyny. Kucając zastukał lekko w drzwiczki prowadzące do jej pokoju i czekał cierpliwie aż mu je otworzy. Nie zmarnował dużo czasu bo już po chwili zobaczył wielkie błękitne oczy wpatrujące się w niego z niemym pytaniem.

  - Chat ?

  - Cześć, wpadłem sprawdzić co tam u Ciebie. - puścił jej oczko i posłał jej swój sławny szelmowski uśmiech. Marinette zachichotała cichutko, co dzięki wyczulonym zmysłom bohatera nie usło jego uwadze, i gestem zaprosiła go do środka.

   Kiedy już usiedli, ona na swoim łóżku, on na jej podłodze, nastała krępująca cisza. Chat skorzystał z okazji i rozejrzał się szybko po pokoju dziewczyny, nie mogąc oprzeć się wrażeniu że czegoś tutaj brakuję. Dopiero po chwili zorientował się że jej ściany zostały pozbawione projektów, a manekin stojący niegdyś w kącie pokoju zniknął.

  - Gdzie się podziały twoje projekty ? - wykrztusił bohater patrząc na siedząca na łóżku dziewczynę. Nastolatka spuściła wzrok i wbiła go w swoją różową pościel. - Mari ?

  - Pozbyłam się ich. - wyszeptała - Za bardzo bolał mnie fakt że moje marzenie ma coś wspólnego z Adrienem, wiesz tym chłopakiem o którym Ci mówiłam. - wyjaśniła spoglądając na niego nieśmiało zza zasłony gęstych rzęs.

  - Tego chłopaka w którym się podkochujesz ? - Adrien wiedział że w jakiś dziwny sposób dziewczyna wyzbyła się swoich uczuć do niego, jednak Chat nie miał o tym zielonego pojęcia więc blondyn musiał grać na zwłokę. Na pytanie kota, twarz dziewczyny wykrzywiła się w pełny bólu grymas.

  - Już nie. - wycedziła - Nie jestem w nim już zakochana, zmęczyło mnie czekanie na właściwy moment. Adrien nie był moim księciem z bajki. - Marinette wzruszyła ramionami i ponownie odwróciła wzrok.

  - Jesteś pewna ? - zapytał podenerwowany już nico bohater uważnie obserwując dziewczynę swoimi zielonymi oczyma. - Może powinnaś dać mu jeszcze jedną szansę ? - zaproponował delikatnie, nie chcąc jej jeszcze bardziej zdenerwować.

  - Nie, to będzie raczej niemożliwe. - syknęła i zeskoczyła z łóżka. - Chat wiesz że jesteś tutaj zawsze mile widziany i w ogóle, ale byłabym wdzięczna gdybyś już poszedł. Chciałabym być wyspana do szkoły. - oświadczyła uchylając mu okno by mógł wyjść na zewnątrz.

  - Okej, nie będę Cię zmuszał ale przemyśl to. - westchnął zrezygnowany i podszedł bliżej do nastolatki. Może Adrien nigdy by Sobie na to nie pozwolił, ale Chat lubił przebywać w jej ramionach więc bez skrupułów przytulił ją do Siebie i ku jego zaskoczeniu dziewczyna również go przytuliła.

  - Bonne Nuit, Chat Noir.

 - Bonne Nuit, Ma Belle.