Ja: Jakieś dwa miesiące temu twoja mama dała mi list od ciebie. Znalazła go gdzieś ukrytego w twojej szafie. Nadal nie mam odwagi, by go otworzyć. Pewnie chciałeś, abym go przeczytał od razu. Przepraszam Ni, ale za bardzo się boję. Jest dużo opcji czego, najbardziej chyba tego, że utwierdzisz mnie jeszcze bardziej w przekonaniu, iż twoja śmierć jest przeze mnie i, że zniszczyłem Ci życie, ale jak będę gotowy, to obiecuję, otworzę. Jutro znowu do ciebie napiszę Niall, trudno w to uwierzyć, ale to pomaga. Czuję się jakbyś nadal tu był i ze mną rozmawiał.