This will be the epilogue of the story. Thank you for the love and support in this story. As much as I wanted to prolong this, it have to end this way. So, enjoy and godbless everyone.
And use the hashtag for the wakas. #Imlostandnowfound. And mention me on your thoughs about this story.

Be founded

Devina's POV

After all this go under my side. I started at my real plan. It was plan before I got hospitalized because of the accident. Napahaba lang pero at least marami ang nacrossout sa Death Bucket list ko.

Paunti ng paunti ito. Sasapat na ang Taon na ito na ibinigay sa akin. I still have five months to do whats on the list. I glance at it once before thinking what next.

While seating on my hospital bed. I was wandering all. Andami ng nangyari sa akin. Good or bad things, I can't still believe. Hindi ako makapaniwala na nakarating ako sa ganitong punto. I though I can't make it, because of my rare condition.

But what universe gave me a chance. Sa dami ng nangyari sa akin na halos na ikinamatay ko na. I've been kidnap several times, got hospitalized, and Almost killed. Sa dami ng iyon hindi ko na iniisip na aabot ako sa ganitong edad.

The universe gave me a chance to see things in this world. That even the world crash you into pieces, there a good thing that realized you living in this world is a beautiful lie.

Sa dami ng iniisip ko hindi ko na namalayan na napaluha na pala ako. What is it tears for? Joy or not?

Nagiging emotional ka na self. Or I just being a crying baby again. Mahigpit akong napahawak sa white envelop na binigay sa akin ni Doc. Xab.

*

After they visit me, when they need to go. A few minute Doc. Xab enter my room. Wearing his usually look, but their something about it. He look at my eyes directly. Giving me chill and goosebump. Nagsitayuan ang mga balahibo ko sa paraan niya ng titig. Hindi siya ganito before why?

He let a long sign before stating me why he looking me like that.

Isang white envelop ang inabot niya sa akin. Now, his eyes are worried. Kinabahan naman ako sa inasta niya.

Small smile I gave him. I hand it to me.My hand is trembling, I got an guess about it.

"That envelop-" Napahinto siya saka huminga muli ng malalim."Contain medical result about the last check up we did. And I'm sorry. We did our most better treatment for you but. To tell you honestly. Your body can't make it any longer. I'm afraid that your life ends this year. I'm sorry, pero wala na kaming magagawa. Even my friend from Europe. He told me, they not yet find something can cure your cancer. Pero mayroon silang ginagawang test para pahupain kahit papaano ang sakit mo. Pero hindi na ako pumayag. Hindi sa ayaw ko pero, it will take your life in a fast time. Its contain high content of chemical. Ako na mismo ang nagdesisyon. Kapag pinagayan ko yun, hindi na talaga kakayanin ng katawan mo. Its a high dosage of drug. At ikaw ang magiging first human drive test nila. I can't risk your life in that test. Kaya sana maintindihan mo ako. Marami ka ng nasakripisyo, malayo na ang narating mo, marami ka ng napatunay. At kami mga nag aalaga sayo dito, proud sa pinakita mong tapang. Tapang na harapin ang buhay na ito na punong puno ng pagdudusa. You did a great job. You fullfil your life. I guess its time for you to take a rest. Do something that make your heart and mind peaceful. Its time to make your self happy. Its your decision now." Mahaba at madamdamin ng saad sa akin. Napatingin ako sa envelop na hawak ko. So this is a sign?

I look at him with tears in my eyes. Smiling big, while telling him.

"Thank you, you don't have to say sorry. Taking care of me, start from the beginning is a huge help for me. Sa araw-araw na ginawa niyo para maghanap ng gamot sa sakit ko napakalaking bagay na. Dapat nga ako ang magsorry sa inyo eh. I gave you all so much problem because of my unknown case of cancer. Thank you dahil sa inyo humaba pa ang buhay ko. Kung hindi dahil sa inyo, I never met this people who around me now. This people that I ignored because I'm finding something for me to cut being I'm lost. But those people I ignored is the people whose I finding for a long time. I'm just too focus on finding in the wrong way. The right path in beside on me in the longest time. Kaya kung sa tingin niyo hindi kayo nagtagumpay sa akin. I'n telling you this Doc. Xab. You and your team has a great part of my life. Without your team maybe I longer a cold body inside a cuffin buried in the ground. Kasama kayo sa journey ng buhay ko. And I so much thankful dahil sa inyo. And about your advice, don't worry I will do that surely. I live my life in the fullest in the rest of the year, promise" Nakangiti kong saad sa kanya. Malungkot siya nakatingin sa akin kaya mas nilakihan ko ang ngiti ko. Ipinakikita sa kanya na ayos lang, tanggap ko na. Na hanggang dito na lang talaga ako. Hindi ko rin kasi iisipin na darating ako sa punto ng buhay kong ito eh.

He excuse his self when one nurse call out his name in the emergency room. May aksidente atang nangyari. Naiwan akong mag isa sa kwarto nag iisip ng pwedeng gawin this remaining months.

Napatingin ako sa may table sa gilid ng kama ko. I remember my Death bucket list. May hindi pa pala ako nagagawa dito. Ito na lang ang tatapusin ko. I hope before another year will come. Tapos ko na ito.

31, so all I need to fulfill is Nine. Napangiti naman ako ng mabasa ko ito. Yung mga gusto ko talagang gawin. Matapos kong magawa yung iba this fast few months, ito na lang ang gagawin ko. And then I remember what happened sa mga nagawa ko na.

*

Pagkagising, nakausap ko na si Dad. We have now a Father and daughter relationship, na matagal ko ng hinihintay. Nalaman ko na rin ang dahilan bakit niya ako trinato ng ganoon. After that three days has passed. Ang mga bestfriend ko naman ang nakausap ko.

I was resting after Lara check my vital signs. Few minute they enter my room. I was a little bit suprise they get together. Whats happenning?

Nangmakita akong gising kaagad akong sinunggaban ni Airelle.

"Devina!" Mangiyak-ngiyak niyang saad saka ako niyakap ng mahigpit. Napangiwi naman ako dahil yung part ng katawan ko na masakit pa rin. Naiipit niya.

"Airelle, distance your self. She still in healing process!" Firm na suway sa kanya ni Lulline. Still a boss like.

Napaiwas ako ng tingin sa kanila. Although I know they reason from avoiding me. I still can't believed from them.

"Hey, Eve" Mahinang tawag sa akin ni Vannamei. Napatingin naman ako sa kanya. Nakatayo lang siya sa tapat ng pinto. Giving a slight distance from us. Her eyes is now fill with tears. I smile at her before call her with what I usually called her.

"Moon" Mahinang tawag ko sa kanya. Unting-unti nanlaki ang mata niya sa pangalan na tinawag ko sa kanya. Nagsimula naman ng rumasaga ang masaganang luha sa mata niya. Sa isang iglap lang nakayakap na siya sa akin, While crying.

"I remember you know. I know why you always like that to me. Sorry, I forgot you My Moon!" Mahinang bulong ko sa kanya. Mas lalo naman lumakas ang pag iyak niya. Nakatingin lang naman sa amin sila Lulline. Maluha-luha na rin sila.

"Sorry, Eve! Sorry!" Paulit-ulit niyang paghingi ng tawad sa akin. Umiling naman ako kahit hindi niya nakikita.

"You don't have to. Natural lang na magalit ka sa akin dahil I promise with you na walang iwanan. Hindi nga kita iniwan pero nakalimutan naman kita. Mas masakit yun kisa sa iniwan kita. Kaya please get your self. Sige ka magmumukha ka ng mangkukulam" Pananakot ko sa kanya. Kaagad naman siyang kumalas sa akin. Mabilis na pinunasan lahat ng luhang tumakas sa mata niya.

Pabiro niya akong hinampas.

"Kainis ka, bakit ang bait bait mo. Buang ka, hindi lang ikaw ang may kasalanan, share mo naman baliw. Parehas tayong may kasalanan." Pranka niyang saad sa akin habang patuloy na pinupunasan ang mga luha na patuloy pang tumatakas.

"Kami rin Devs, were very sorry for leaving you behind your battle. Dapat lumaban kami kasama mo pero iniwan ka namin, sorry again!" Malungkot na paghingi nila sa akin ng tawad. Napangiti naman ako sa nangyayari.

"Were all both forgiven. Lets leave it behind our past and start a new one without a pain cause of the past." Masigla kung saad sa kanila. Napangiti naman sila sa sinabi ko. Pinalibutan nila ako sa kama. Vannamei, my Moon told me that she now know what happened why I forgot her. Lulline told her. And I was very thankful na okay na kaming lahat.

The next day bumalik sila with things that we commonly do in our past life. High school days pa and elementary days. We did a bonding, probably a friends bonding. Bawal pa kasi akong ilabas dahil kagigising ko lang nitong lunes. Wala pa daw akong ilang linggo na gising. And they still monitoring my health.

*
Luckily, pinagbigyan ako ng mga teacher kung humabol sa mga klase namin. Halos five weeks na lang ang ipinasok ko kaya nagsummer class ako. Habang nag aaral ako ginagawa ko naman ang ilang bagay na kailangan kong gawin na nakasulat sa death bucket list ko. Like finish my artwork, Collect book, and other more that I can do.

After my summer class. One of my teacher told me that I pass my subject. I was so happy, kaya niyaya ko silang magcelebrate. Sila Kuya Land and Jasthin. At first ayaw nila pero kalaunan ay pinayagan din nila ako.

"Sige na please, just now! I will not repeat it. Just allow me now!" Nagmamakaawa ko sa kanila. Nagkatitigan pa sila muna bago kinuha ni Kuya Jasthin ang phone niya. Akala ko kung anong gagawin may tatawagan lang pala. Mabilis akong napalingon sa gawi niya ng marinig ang boses ni Papa. Why he calling my Father?

"Okay, ngayon lang ha!" Madiin niyang saad. I think pumayag si Dad. Kaya nilubos-lubos ko na dahil once in a blue moon lang ito. And now, I'm totally wasted.

A week after that, Kuya Jasthin date me. We did a picnic them date. Pumunta kami sa mataas na lugar kung saan natatanaw ang buong lugar ng City.

It was relaxing, kasama ng fresh na hangin. My mind and heart are in peaceful. This is what I need right now. We been silent for a while before a longer chichat. Hanggang sa namalayan namin na gabi na. That was a great part of our date. The City light. My eyes filled with many colors of light coming from the different establishment in the City.

I can't help but to smile genuine. Kakaibang feeling pala kapag kalmado ka. Yung walang masyadong iniisip. Hay, sana ganito na lang palagi ang sitwasyon ko.

Bago mag 10 o'clock nakabalik na kami sa hospital. Pinabalik ako ni Doc. Xab para mabantayan ang kalusugan ko. One day after we date, nag come up ako sa isang desisyon. Bago pa sabihin sa akin ni Doc. Xab ang tunay kong kondisyon. Buo na ang desisyon ko.

At ngayon gagawin ko na. I plan everything before ako umalis. Its settled, I'm sorry but I need to do it. Malungkot kung saad saka iniwan ang sulat para kay Jasthin. Masakit pero kailangan kung gawin. Not just for me, but for my peace.

Sa letter na yun may clue kung anong pagkakasunod-sunod ang gagawin ko. Alam kung hindi niya iyon kaagad babasahin kaya kampanti ako na hindi nila ako masusundan. I don't leave any traces kung saan ako matatagpuan. Sa letter lang nakasaad kung paano. At malalaman ko yun kapag natagpuan nila ako.

Sorry guys I need to leave you, para masanay na ako pati kayo. Dahil in the end of this year, mawawala din ako. Hinahanda ko lang kayo.

Right now, Nasa Zambales ako, Sa San Antonio. Tapos ko ng gawin yung 16 at 18. I'm doing right now the Food trip and movie marathon.

I watch yesterday night the complete series of Narnia. Matagal ko na kasi napanood yun. I just the vibes. Luckily natapos ko siya bago mag alas kwatro. And now I having a food trip. Ginala ko na ang lahat ng kainan dito.sa San Antonio. And ang sasarap ng mga pagkain. Matapos yun pagod akong bumalik sa hotel na pinag tutuluyan ko.

I was in the Zambawood. Its kind of place that satisfy your craving for peace of mind. The surrounding with nature, silent place, perfect for soul searching.

Pwede din mag surfing dito. Isa sa mga gusto kong gawin dati pa pero dahil sa kondisyon ko, hindi ko magawa-gawa pero gaya ng sabi ni Doc. Xab live at the fullest. Kaya pagbukang liwayway. Nasa may sea side na ako. Holding my rental surfing board. With my tutor a surfing member dito ng isang grupo.

We first do is to have a little stretching. Then he teach me some basic moves. How to paddle, stand up and balance my weight during the activity. Pero nang nag actual na kami. Sa gilid lang muna kami. Pinagawa niya sa akin kung paano ang tamang pagsakay sa board.

Sa una, bumagsak kaagad ako hindi pa ganoon nakasampa. Tumayo muli ako saka nagtry. Sa pangalawa, sumemplang ako. Sa pangatlo, napaupo ako. My tutor just telling me to try and try. Until I got the right technique. And the real actual surfing are coming. Sinabihan niya akong magsusurfing na kami with the big wave.

I look at the wave a long way from where we standing. Medyo malalaki, hindi naman ganon kagalit ang alon tama lang for surfing place.

He look at me and sign na go. Naglakad muna kami hanggang sa may baywang saka kami sumakay para magpaddle palapit sa alon na parating sa harap namin. Nang malapit na ito nag okay sign siya. Nagready na akong tumayo. Hanggang sa sumalubong na ito sa amin. At una pa lang, tumba kaagad. Umahon muli ako para sa next na alon. We did it mutiple times until I get to ride at the roar of wave.

I can't help but to smile. Syempre success, after the long teaching process I made it with a several times of failure.

Tuwang tuwa sa akin ang nagturo sa akin. He told me that I one of a kind of a person who doesn't give up until I make it. Nagpaalam ito na babalik na sa lugar nila. Bumalik na rin ako sa hotel kung saan ako nanunuluyan. Bagsak ako sa kama pagkapasok ko sa kwarto. Nakakapagod pala ang pagsusurfing.

Tumagilid ako saka natanaw ang gray notebook ko. Tamad akong tumayo saka inabot ito. I scan again my list. 35 na ang nagawa ko. 5 more to go. Nakapagpapicture na rin ako sa limang tao at kanina dalawa. Sa bali pito na. Tatlo na lang at magagawa ko na yung number 25. Yung 24, hindi pa isa pa lang sa mga extreme sport na gawin ko. Kailangan ko pang mag sky diving, cliff diving and scuba diving. Puro diving ang gagawin ko kaya kailangan kung magpahinga.

The next day una kung ginawa ang Cliff dving dahil medyo malapit lang sa hotel na pinagtutuluyan ko. Fear consume me while looking down where I jump from this cliff. It was like scary but I need to do it so. May nakabantay naman sa ibaba eh, saka may tour guide kami dito.

Matapos tumalon ng mga kasamahan ko. Ako ang huling tumalon. Mula sa malakas kung tili hanggang sa umabot ako sa tubig. Nagtagal mo na ako sa ilalim bago kalmadong lumangoy paakyat.

"Hoahhh, that was awesome." Mangha kung saan saka lumapit na sa pangpang. Nakalimang beses ako bago magtanghalian. Dahil magiscuba diving ako. At lastly ang ginawa ko ay nagsky diving. Halos hindi ako makahinga ng maayos nong time na yun. Pero I did it. 24 check . So number 25 and 26 na lang ang gagawin ko dito sa Zambales bago bumalik sa lugar kung saan ako namalagi.

I take a ride to Mt. Tapulao. The Famous mountain here. Madami ng nakarating sa may tuktok non. At gusto ko rin matry kaya ito ako nagbabyahe papunta doon.

Ramdam ko naman ang unti unting panghihina ng katawan ko sa araw-araw na dumaan. Almost a two months na And mag o-october na. Palapit ng palapit ang oras ko!

I can't help but to let out a deep sign.

"Lalim naman non, hindi ko masisid" Singit ng isang muscular na bosss ang narinig ko sa gilid ko. I see a pair of blue eyes looking at me intimately. Kaya napalayo ako ng kunti sa kanya. Nahalata naman niya kaagad yun.

"Woah, I'm a good man don't worry. I just catch the attention of your deep sign" Paliwanag niya habang nakataas ang dalawang kamay.

Napairap lang ako saka pinanuod ang mga bahay, puno, building na nilalagpasan namin.

"Alone?" Kausap niya akin.

"Obvious!" Medyo pikon kung saad sa kanya. He chuckle at my reaction.

"Chunk Hunterd" Pakilala niya sa akin. Napatingin lang naman ako sa kamay niya. Nag aabang lang naman siya sa gagawin ko. Sa halip na kamayan. Kinuha ko ang camera saka tinapat sa mukha namin.

I catch him off guard, but he looks fine. 8, I murmur. 2 people to go. After that I remain silent in the whole trip. Nagtaka naman ako dahil parehas kami ng binabaan.

Nagkatinginan kaming dalawa saka sabay na.

"Mag mo-mounting climbing?" Sabay namin tanong sa isat-isa. Saka napangiti.

"Sabay na tayo!" Yaya niya will hindi naman na ako tumangi. Magkakasama din naman kami kasama ng iba oang turista. Kunti briefing ang ginawa saka nag umpisa sa pag akyat sa bundok. Sa first one hour medyo napapagod na ako pero go parin. Nagbibigay naman ng kaunting kaalaman ang tour guide sa amin tungkol sa ilang puno na andito.

Kaya kahit medyo mahabang ang lalakarin sulit ng nakaabot kami sa tuktok nito. The view was solve all the efforts we did. Napatingin naman ako sa paligid. It was calming view.

Nagtawag naman ang ilang mga kasamahan ko for group picture. Ilang pose ang ginawa namin. Saka ako humirit ng solo pic with other.

I did a two today. 25 and 26, 38 na dalawa na lang. I glance once more sa lugar bago nagsimulang mag byahe muli. Mapait akong napangiti dahil sa katotohanan hindi pa niya binabasa ang letter na iniwan ko.

Siguro hindi pa siya handa. Hindi naman kasi goodbye letter yun. It was a simple clue from my plan pero hindi pa rin niya binabasa.

Theirs 3 months left. I guess I can wait him in that span of months. Hindi ako lilisan sa mundong ito ng hindi ko siya nakikita hanggang sa huling sandali ng buhay ko.

Kahit yun man lang ang mabaon ko bago ako bumalik kila Kuya Eurion. I will wait for you, Babs.

*
3 months later.

It was the last month I've been staying here. And wala pa siya I guess sumuko na siya. Hindi na nila ako hinanap pa. Kasalan mo din self eh. Pero masaya ako sa naachieve ko sa nakaraang araw at buwan. It was christmas eve. I was alone here were my family left me after Kuya Eurion's death.

Nasa veranda ako ngayon nakatanaw sa langit na nag iiba ng kulay kada may sumasabog na firecrakers. Medyo nag improve na ang lugar dito. Marami ng nakatira unlike before. Sa tagal na nga naman ng panahon na huling punta ko dito. Marami ng nagbago.

A loud noise of trumpet made but a group of childre catch my attention. I wish nagawa ko yan noong bata pa ako pero pinagkait nila sa akin iyon. Every Christmas Eve nasa loob lang ako ng kwarto ko. Marami kasing bisita sa bahay kaya bawal akong lumabas sa kwarto ko. I just watching from my window whats happening outside. Ngayon ko lang naranasan kung saan lilisanin ko na ang mundong ito.

Malapit na ilang araw na lang ang ilalabi ko. Mas tumindi ang paghihina ng katawan ko. Kasabay ng pagsakit ng mga kasu-kasuan ko. Halos gumapang na ako para makalibot sa bahay. Hindi ko na kasi kayang tumayo pa ng tuwid ng matagal. Kusa akong natutumba. Sinyales na malapit na akong mawala.

But I still waiting for them, for him also. But wala ni anino nila ang nakikita ko. Nakalimutan na ata nila ako. Sabagay dapat lang para hindi ganon kasakit kapag nalaman nilang wala na ako.

Ilang oras lang ay pumasok na ako sa loob ng bahay. Lumalamig na kasi ang simoy ng hangin. Hindi ko na kinakaya ang ganitong lamig. Tamang hawak lang sa pader ang ginagawa ko para kumuha ng pang supporta.

Hanggang sa nakarating ako sa kwarto ko. Hinayaan kong bumagsak ang katawan ko sa higaan. Malunod sa mga What if. Bago natulog, the same.day. Walang pinagbago muli na naman akong maghihintay sa pagdating nila.

Napaubo naman ako ng malakas. Kasabay nito ang paglabas ng kunting dugo. Senyales na malala na ang lagay ko. Hanggang sa dulo aantayin ko sila. Nagtyaga akong naglakad hanggang sa may paborito kong lugar sa itaas.

Ang veranda sa may taas kung saan tanaw ko ang buong nasasakupan ko. Halos kapusin na ako ng hininga ng makarating dito. Mukhang dito ko na lang sila aantayin. Hindi ko na kayang magpabalik-balik pa.

Days has passed and the new years comes. Hindi ko na magalaw ang mga paa at kamay ko. Nanlalabo na rin ang kaliwang mata ko. Ito na ang huling araw ko. Pero hindi sila dumating. Hanggang ngayon umaasa akong mahahanap nila ako. Tears fallen from my eyes. I just can't believe na hindi ko man lang sila masisilayan sa huling sandali ng buhay ko.

Pabagi na kaunting oras na lang ang hinihintay ko. Hanggang dito na lang talaga ako. Habang papalapit ng papalapit ang oras. Nagfaflashback sa akin ang lahat.

My life was full of struggles and challenge but full of beautiful memories I' ve been never forgotten. My long journey has been end. I'm founded myself through them even they out of my side right now. A least they find me when I'm lost my track finding where I belong.

Matagal akong nabulag sa katotohanang nasa paligid ko lang pala sila. How I wish I realized it before my life has time to end. I guess it my kind of karma?

I, Devina Mazikeen Garcilla has been long founded for being I'm lost.

Naririnig ko na ang hudyat ng pagtatapos ang taon. Kinakapos na rin ako ng hininga. Nanlalabo na ang kanang mata ko. Malakas na countdown ang narinig ko habang patuloy akong kinakapos ng hininga.

"Happy new year!"And I closed my eyes forever. With a smile on my lips as I wrote in my death bucket list. I complete it. Good job self.

*

"Bilisan niyo malapit ng mag new year!" Nagmamadali nilang sigaw habang nagmamaneho papunta sa isang barrio malapit sa may poblacion.

They were look worried, afraid and sad. Even if new years eve. Malakas na preno ang ginawa nila saka lumabas sa Minivan na sinakyan nila. Nagtaka ang mga taong nasa labas ng kani-kanilang bahay sa mabilis nilang pagpasok sa isang lumang mansion.

Sing bilis ni Flash ang gawalan nila. Nakapasok na sila sa loob ng biglang nagsiingay na. Tanda na ng pagpapalit ng taon. Imbis na tunay, luha ang lumabas sa kanilang mga mata. Alam nila ang ibig sabihin non.

"Huli na tayo!" Malungkot niyang saad. "Dapat matagal ko ng binasa yung letter, kasalanan ko ito!" Naghihinagpis niyang saad.

"Ano ka ba hindi ito ang oras para magsisihan. Mabuti pa hanapin na lang natin siya!" Inis na saad ng isa sa kanila. Nilibot nila ang lahat ng sulok pwera lang ang veranda sa taas. Sabay sabay silang umakyat doon.

Bumungad sa kanila ang nakatalikod na si Devina. Ang babaeng matagal na nilang hinahanap. Hindi kumikilos tila wala ng buhay. Nang nilapitan nila ito doon nila napagtanto na talagang huli na sila.

Maputla na ito saka hindi na humihinga. Pero isang bagay ang nakita nila.

"Nagawa niya ang lahat!" Umiiyak na saad ng isa sa kanila. Nang makitang nakapikit ngunit may ngiti sa labi niya. Ang huling nakalista sa bucket list niya. Ang ngumiti hanggang sa huling hininga niya.

"You made it! You made it babs. Proud ako sa iyo. Sorry din dahil naging duwag ako. Noong nakaraang araw ko lang nabasa ang sulat mo.Natakot ako akala ko goodbye letter mo na sa akin. Pero clue pala yun kung saan ka matatagpuan. Sorry, kung pinanghinaan ako ng loob. Sorry, mahal kita. Mahal na mahal kita. Babs, May you rest in peace now. You did a great job. Hindi ko makakalimutan you been has a large part of my life. Thank you for the love you gave to me. I always remember that." Madamdamin niyang saad saka hinalikan ito sa noo pababa sa ilong hanggang sa labi nitong malamig.

Sa kabilang banda ng ingay, galak at tuwa. Ay mayroon nagdadalamhati. Bagama't nahuli sila ng dating alam niya na darating sila kahit matagal.

They found the Lost girl, Named Devina Mazikeen Garcilla. The lost is now be founded. And she will be contented after life.