Drift apart

Sound of people chattering, a sound of clock, monitor and water. Sumasakit ang ulo ko sa mga naririnig ko. I slowly open ng eyes. Blur sight I scan where I am.

Until I catch one's atention. And they Messy. Unti-unti naman bumabalik ang linaw ng paningin ko. Puro puti ang mga nakikita ko.

Familiar scent of room that I always smell since. Hospital room, I confine again. Lagi na lang. Kailan ba ako makakaalis dito. Minsan ko na ito naging tahanan noon.

Noong panahon na madalas umatake ang akin sakit. Sakit na wala pang lunas. Sakit na hindi pangkaraniwan. Natatanging pinagkalooban para ano?
Hanggang ngayon hindi pa ito matukoy ng mga Doctor. They still finding what kind of cancer case is it. They said, it was a bone cancer. The other it was a blood cancer. But the other can't identify what really is it.

This cancer strike my bone together with my muscle. Hanggang ngayon nagsasaliksik pa sila dito. They giving me hope that I lost a grip for a long time ago.

Hindi naman masama na umasa pero matagal na akong umaasa na malalagpasan ko ito. Pero nawala lahat ng iyon ng bigyan ako ng taning.
All hope that I save for my self. Was gone, I feel like living to enjoy the moment of my life extant here. Then, as I promise to them. I will finish all my list before I will gone in this beautiful yet chaotic world.

I wait a few minute before my vision back. Doon ko na nakita my malinaw nasa hospital nga ako. I scan the surrounding and I find them.

The people whose been beside with my while I'm finding my self. A tears fall in my eyes. Matagal akong naghahanap andito lang pala sila sa tabi ko.

I was wrong finding someone who can give me what I am searching for. I was wrong for finding them in a wrong road. Kaya pala kahit sa hinaba-haba na ng lakbay ko tila ba walang katapos na daan ang nakikita ko. Yun pala matagal ko na silang nalagpasan. Hindi ko sila pinansin ng pinakita nila sa akin na sila pa lang sapat na.

Pero I was angry with my self. Hindi ko sila pinansin ng ipakita nila sa akin kung gaano ako kahalaga. Pero sila hindi ko man lang sila pinahalagahan.
Binuka ko ang bibig ko para mag sorry sa kanila. Pero walang lumalabas ni isang salita. Nanunuyo ang lalamunan ko. Ilan araw na naman ba akong tulog?

"Devina!" Isang malakas na sigaw ng pangalan ko ang nakakuha ng atensyon ko. Kapapasok lang niya ng mapansin kaagad ako.

Nagsilingunan naman silang lahat ako akin. Isang kisap mata lang nasa harap ko na sila. Pinapaulanan ako ng mga tanong. Hindi ko na alam kung sino ang uunahin ko.

Kung hindi pa siya dumating. Baka hindi na ako makahinga sa dami ng tanong nila.

"Leave her alone. Hindi na siya makahinga sa dami ng tanong niyo. Kagigising lang niya. Give her time to rest first." Isang malalim niyang suway sa mga kasamahan namin. Malamlam na tingin ang pinakita niya sa akin. He look stress for the past days. Black circle around his eyes made me realized that he was exhausted for me. But his posture never change, how I miss to see his feature.

"Ahemmm, matunaw yan!" Umuubong singit ng isang mapang asar na boses. Hanggang ngayon hindi pa rin siya nagbabago. Kahit na hindi pa ako ganoon nakakarecover. Masamang tingin ang pinukol ko sa kanya. Nag acting naman siya na wala siyang ginagawang kalokohan.

"What?" Takang tanong niya yung tingin na inosente. Hindi mo na ako maloloko, Blyst.

"Blyst!" Warning nila kay Blyst. Tinaas naman niya ang kamay niya.

"I'm defeated" Sumusuko niyang saad sa amin.

"Water!" Offer sa akin ni Geff. Malugod ko naman itong tinanggap. Kailangan ko ng tubig para mabasa ang tuyo kung lalamunan.

Habang umiinom ako nakatitig lang sila sa akin. Nahiya tuloy ako sa pag inom. Grabe pinapanuod talaga nila ako.

"May dumi ba ako sa mukha?" Takang tanong ko sa kanila saka ikiniling ang ulo ko.

Sabay-sabay naman silang umiling. Kahit hindi nila sabihin, I know something change in my face. Sa dami ng natanggap na sampal at suntok kay Markus na other self ni Marco. Baka nga may black eye din ako.

"Okay ka na?" Naiilang nilang tanong sa akin. Tumango naman ako dahil hindi ko pa kayang magsalita.

"Wala bang masakit sa iyo?" Nag aalalang tanong niya sa akin. Umiling ako kay Kuya Jasthin saka sinubukang umupo.

Naalerto naman sila saka napatayo. I sign to stop them. Saka ningitian ng malumanay.

Sinubukan ko uling umupo pero.dahan-dahan lang. May kirot pa akong nararamdaman sa parte ng tinamaan ng bala. Pero over all okay naman na ako. Doon lang sa part na yun.

"Hooo" Nakahinga sila ng maluwag ng maayos na akong nakaupo. Nagulat naman ako ng biglang tumayo si Blyst saka umupo sa may kaliwang banda ko.

"Vina!" Nagdadrama niyang saad saka yumakap sa akin. He really look like a exhausted also. I know what that look for.

"Don't worry about him. His okay, he was also sorry for what he did on me." Malumanay kung bulong sa kanya. Napatingin naman siya sa akin saka hinigpitan ang yakap.

"Hoy!" Galit nilang saway kay Blyst. Napatingin naman ako sa kanila saka sumenyas na okay lang. Kahit hindi sila sang ayon. Umoo na lang sila sa gusto ko.

I want to comfort my closet friend. Hindi man niya sabihin. I know he was in deep sorrow. Marco was like his brother. Andyan sa tabi niya kahit anong kalokohan ang gawin niya. He is supported brother like to him.

Nakakalungkot lang dahil they need to separate ways to continue to living. Marco need to rest, while Blyst need to continue to fight. To live for his self.
"Napakadaya naman niya talaga. Nang iiwan!" Nagtatampo niyang rant sa akin. Mahina naman akong napatawa sa kanya. Hindi pa rin talaga siya nagbabago.

"What?" Naiirita niyang saad sa akin. Umiling naman ako saka nanahimik.

"Look like your having a fast recovery!" Biglang saad ng isang plain na tono ng boses. Napalingon kami doon. I see Doctor Xab near at the doorway.

He look satisfy what I am now. Pale smile come out on my lips. Lumapit siya sa amin saka tinignan si Blyst na nasa tabi ko. Naintindihan naman niya kung bakit. Marahan siyang umalis sa tabi ko.

Isang nurse ang pumasok. Napangiti naman ako ng makilala ko siya. Ningitian naman niya ako. Kilala pa niya ako.

"You had been grown a beautiful lady and fine lady." Nakangiti niyang puri sa akin. Bigla naman akong napangiti sa sinabi niya.

"Thank you" Mahina kung bulong sa kanya. She started to check up me. While Doc. Xab still standing observing my action.

Tahimik siyang umupo sa harap ko. Inaantay ang result sa nurse.

"How your feeling?" Pauna niyang tanong sa akin.

"Better I guess" Sagot ko sa kanya.

"Okay na po ang vital signs niya. She's doing great!" Saad ng nurse kay Doc. Xab. Tumango naman ito saka tumayo.

"I will back later to check up you again. And about your friend-" Pasuspense niyang saad sa akin.

"I know!" Acceptance smile I give to him. No need to worry. Alam ko na.

"Good then, here!" Sabay abot niya sa akin ng isang papel. It was a written letter.

"I find that in his pocket. It address on you so I conclude thats for you!" Malumanay niyang paliwanag. Napatingin naman ako dito at nakita ang sinasabi niya.

'To Devina'

"Thank you!" Nagpapasalamat kung saad sa kanya. Nag nod naman siya saka tumalikod na sa akin. Lumabas siya ng kwarto ko kasama yung nurse.

Napatingin naman sila sa akin lalo na sa papel na hawak ko. Nilapat ko ito sa dibdib ko saka niyakap.

"Thanks God your self na!" Masayang saad ni Ate Shye. Napangiti naman ako sa kanila.

"Oo nga alam mo ba halos mabaliw na sila." Sabay turo sa mga lalaki. " Kaya buti nagising ka na tagal mo ding natulog ha!" Segunda naman ni Ate Kheye. Kaagad naman na dumepensa ang mga lalaki.

Nagbatuhan na sila ng pang aasar sa isa't-isa natatawa naman ako sa kanila. Para silang mga bata. Napatigil naman ako ng makita ko siyang nakatayo sa gilid ko. Umusog ako saka tinap yung sa tabi ko. Tahimik siyang umupo doon. Nakatitig lang sa akin.

"Don't worry, I'm fine." Nakangiti kung saad sa kanya. Pero hindi pa rin non napawi ang pag aalalang nakita ko sa mga mata niya. Its vivid, iba't-ibang uri ng emosyon ang nakikita.

I look down at his hairy hand. Dahan-dahan kung nilapat ang kamay ko doon. Inangat ko ang ito saka initapat sa pisngi ko. I miss his warmth.

Binawi niya ang kamay niya saka siya na mismo ang humaplos sa pisngi ko. Napangiti naman ako sa ginawa niya akala ko aalisin niya iyon.

Matapos niyang haplusin ang pisngi ko. Niyakap naman ako hindi mahigpit hindi rin maluwag. Tama lang, may naramdaman naman akong mainit na tubig na pumapatak sa balikat ko.

"Hey!" Sabay tapik ko sa kanya. Pero humigpit ang pagkakayakap niya sa akin.

"I'm sorry! I'm so sorry!" Umiiyak niyang paulit-ulit na saad. Nabigla naman ako sa ginawa niya. Nanlalaki pa rin ang mata ko. Kung hindi ko lang napansin ang titig nila sa akin hindi ako matatauhan.

Kumalas ako sa pagkakayakap niya saka siya hinarap. Tahimik kung pinunasan ang mga luha sa pisngi niya. Patuloy pa rin ito sa pag labas.

"S-or-ry" Pumipiyok niyang paghingi ng tawad sa akin. Umiling lang ako saka pinunasan muli ang mga luha niya.

"No need, stop it. Please!" Pakiusap ko sa kanya. Nakayuko naman siya sa akin habang patuloy sa pagluha.

"Stop crying please! I know you did your best to save me and protect me. Its enough for me. You don't need to blame yourself. Its an external problem that we can't control. I forgive so forgive your self also." Mahinahon kung saad sa kanya.

"I can't seing you like this. I want to see Jasthin that I idol. The overconfident man that own this!" Sabay turo ko sa puso ko. Gulat naman siyang napatingin sa akin. Habang may takas na mga luha pa rin sa mata. A warm smile I give to him.

"Yun oh, lakas!" Bulong ng mga lalaki sa gilid. May narinig naman akong nag aray. Si Kuya Osgood yun.

"Shut up!" Mariin na suway sa kanya ni Ate Shye.

"Tara na! Hayaan natin silang mag usap ng pribado" Pagyaya sa kanila ni Kuya Land. Lahat naman sumang ayon saka sila nagpaalam na sa labas lang.

Tulala pa rin siya napatingin sa akin. Hindi makapaniwala sa mga sinabi ko. Alam ko nabigla siya sa pag amin ko.

Kinuha niya ang kamay ko saka tinapat sa dibdib niya. Ramdam ko ang lakas ng kabog nito.

"Ikaw, ikaw din ang nag iisa dito!" Pag aamin niya. Napatawa naman ako ng mahina. A cute kasi niya habang inaamin yun. Bigla naman naging galit ang mukha niya.

"Anong tinatawa-tawa mo dyan?" Naiirita niyang tanong sa akin habang nasa dibdib pa rin niya ang kamay ko.
Umiiling lang ako nagpipigil ng tawa pero---

"Hahahaha!" Malakas na tawa ko. Hindi ko napigilan ang cute kasi niya nagbublush.

Binitawan niya ang kamay ko kaya natigilan ako. Hala nagalit, yiee gustong magpalambing. Ito talaga.

Niyakap ko siya mula sa likod saka sinandal ang baba ko sa balikat niya. I kiss him at his check. Nakita ko na naman ang pamumula ng tainga niya.

"Sorry na!" Paglalambing ko sa kanya. Pero deadma lang. Aba! Nagtatampo talaga siya. Hmm, ayaw ng back hug huh! Let see kung makakahindi ka pa sa gagawin ko.

Hoy wag kayong green minded hah!

Nagulat naman siya sa ginawa kung pag upo sa hita niya. There I see his face. Na pulang pula.

"Hey look at me" I demand on him.Naiirita naman siyang tumingin sa akin. Ramdam ko naman ang kamay.niya sa may likod ng baywang ko. Takot na mahulog ako.

"What?" Naiinis niyang saad. Napabuntong hininga naman ako. Umayos ka na kasi Devina.

"Hey," Sabay angat ko sa baba niya para makita ako ang mga mata niya." Stop blaming your self please. Kung ano man yang nararamdaman mong bigat. Pakawalan mo na, nagkausap na kami habang tulog pa ako. Hindi siya galit, yet he was sorry for he did.on me. He was also thankful that your save me. And loving me, for giving way to love me. And thats all enough. Kaya please makinig ka sa akin. Nasasaktan akong makita ka sa ganitong kalagayan. Tama na ako lang, kapag ikaw pa makita kong nagkakaganito. Hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko. Marami ka ng magawang mabuti sa akin. Hindi yun mabubura ng dahil sa hindi mo ako naprotektahan sa pagtangkal pagdukot sa akin. At least you tried, you find me in that warehouse. I feel safe noong nakita kita ng buksan mo ang pinto. Lahat ng naramdaman kung takot at kaba na baka hindi na ako muling mabuhay pa. Yung hindi ko masabi sa iyo na finally I realized kung sino talaga ang nasa loob nito. And no other than you. Between life and death make me realized how I was greatful that I was. So please forgive your self not for me. But for your self" Mahabang lintana ko sa kanya kasabay ng isang mainit na halik.

Bumitaw ako dito saka siya muling sinipat. Bumuti naman ang emosyon nakikita ko sa kanya.

"Thank you, for forgiving despite of what I did. Hindi mo ako masisi na maramdaman iyon. Takot ako na baka malaman mong ako ang dahilan ng pagkawala niya kamuhian mo ako. Iyon takot ko dito na baka yung taong mahal ko. Kamuhian ako dahil nawalan siya ng mahalagang tao sa buhay niya. Iyon ang inisipin sa loob ng tatlong araw na tulog ka. Takot ako, takot na takot. Na kaba iwan mo ako. Durog at luhaan. Takot ako!" Nangingig niyang saad sa akin. Muli ko siyang niyakap.

"Shhhh, tahan na. Hindi ako galit sayo. Naiintindihan ko kung bakit. Pero I was thankful for setting him free. He was bailed all this time here in his life for so long. Masaya na siya dahil for the years that he exist. Nakaramdam narin siya ng kaginhawaan. He was peaceful when I comeback here." Medyo malungkot kung saad sa kanya. A kiss on forehead comfort me. Niyakap din niya ako pabalik. At natahimik kami ng ilang segundo bago muling umayos ng upo sa higaan ko.

Magkatabi kami sa kama. Nakaupo siya habang ako nakaunan sa hita niya. This is all I want a peaceful life. Marahan niyang hinahaplos ang buhok ko ng isang katok ang gumambala sa amin.

Umayos ako ng upo sa gilid niya bago sinabihan na pumasok kung sino man ang nasa labas.

I suprise who is it. Naiwan nakanganga ang bibig ko ng tuluyan siyang pumasok sa loob. Naramdaman ko naman ang paggalaw ni Kuya Jasthin sa gilid ko.

"You need to have some talk to him, privately." Half smile niyang saad saka ako muling hinalikan sa noo bago nagpaalam kay Dad na lalabas.

Naiwan kaming dalawa na kapwa tahimik. Katayo siya at nakatingin sa ibang direksyon. Inipon ko lahat ang natitirang lakas ng loob ko para kausapin siya. This is it, Devina. Your waiting for so long.

"Dad!" Malumanay kung tawag sa kanya. Maluha-luha naman siyang tumingin sa akin. Alam ko kahit hindi niya sabihin. Nag aalala din siya sa akin. Tinap ko ang pinanggalingan ni Kuya Jasthin kanina. Tahimik naman siyang umupo doon.

Pagkaupo niya kaagad ko siyang niyakap. Natigil pa siya noong una pero kalaunan ay yumakap din siya pabalik at hinalikan ang buhok ko.

Kumalas siya at doon ko nakita kung paano nag uunahan ang mga luha niya sa mata na bumaba. Nasasaktan naman akong makita siya na sa ganitong kalagayan. Hindi ako sanay.

"I'm sorry!" Kaagad niyang saad saka nagpunas ng luha. Tumulong naman ako sa pagpupunas. Hinawakan niya ang dalawa kung kamay saka ito hinalikan.

"Patawarin mo ako. Patawarin mo ako dahil hindi ko nagampanan ang pagiging Ama ko sa iyo. Hinayaan lang kita all this time while your growing up. Patawarin mo ako dahil noong nga oras na kailangan mo ng isang Ama na masasandalan hindi kita dinamayan. Noong kailangan mo ng isang Ama habang nahihirapan ka sa sakit mo hindi kita kinomport. Sorry kasi all this time I was so selfish. Sarili ko lang ang inaalala ko to the point na hindi ko na nakita na may isang akong anak na nangangailangam ng presensya ko. Sorry, patawarin mo ako anak ko!" Humahagulgol niyang paghingi ng tawad sa akin. Hindi ko na rin tuloy napigilan umiyak. All this time paliwanag lang niya ang gusto kung malaman. Pero dahil nagkaroon ang ng kaunting kalaaman kung bakit naintindihan ko na ang tunay na rason.

Hinaplos ko ang pisngi niya saka sumagot sa sinabi niya.

"You don't have to say sorry to me. In fact I was the one who say sorry to you Dad" Mahinhin kung pagsagot sa kanya. Taka naman siyang napatingin sa akin. Mapait na ngiti ang ipinakita ko sa kanya bago nagpunas ng luha.

"What do you mean?" Naguguluhan niyang tanong sa akin. Nag iwas ako ng tingin sa kanya.

"I was sorry for my existence. Because of me your life become chaos. It all because of me. My existence give you such a big problem. I'm sorry!" Nakayuko kung saad sa kanya. It was all true ng dahil sa akin nagkagulo ang lahat. Nag dumating ako sa mundo nagkagulo ang dapat hindi.

"What your saying about, stop that!" May halos inis niyang suway sa akin.

"No Dad!" Paninindigan ko. Saka lakas loob na nakipagtitigan sa kanya. " Lahat ng ito nangyayari dahil nabuhay ako sa mundong ito. Kung sana hindi ako nabuo at pinanganak edi sana walang gulo. Hindi umabot sa ganito, hin-" Napahawak ako sa pisngi ko ng sampalin niya ako. Natauhan naman siya sa ginawa niya. Napayuko ako saka napaiyak.

"Sorry, I was startled." Natauhan niyang saad sa akin. Umiling ako sa matapang na tumingin sa kanya.

"Ayos lang ako Dad, sanay na ako" Umiiyak kung sagot sa kanya.

"No, Sorry, sorry!" Nagsisi niyang saad sa akin. Umiling muli ako saka pinagpatuloy ang sinasabi ko kanina. I need to let it out kung hindi ako ang sasabog.

"Totoo naman kasi, Dad. Kung hindi sa akin sana, sana buhay pa si Kuya Eurion. Because of me you lost your son. All because of me. Kaya paano mo nasabing hindi!" Hindi ko napigilan na pagtaasan siya ng boses. Natauhan naman ako ng makita siya muling maluha-luha. Napayuko siya saka nagpunas ng luha.

"Sorry!" Mahinang paumanhin ko.

"Yes, its true I lost my son!" Pag sang ayon niya bigla naman kumirot ang puso ko sa sinabi niya. "And yet, also I lost a daughter!" Pahabol niya. Natigilan ako doon.

"Nawalan din ako ng anak na babae noong oras na iyon. Binawi na siya sa akin ng panginoon. Pati ikaw, nong time na yun. Natauhan ako, pinaramdam sa akin ng Mom mo na hindi lang si Eurion ang mawala sa amin. Maging ikaw, nang mawala si Eurion. Ikaw ang sumunod. You was save to death but dead person living." Tulala niyang kwento sa amin.

"You become lifeless. You lost a recognition to us. Hindi mo kami pinapansin, kinakausap, you just seat in one place. Tulala hindi makausap. Nong time na yun feeling ko pati ikaw nawala na sa akin. I tried ko get back you but the truth slap me. When the times your out of the house. I know where you about. Pero para akong isang takot na tuta. Naduwag ako sa sarili ko." Nahihiya niyang pagkukuwento.

"Naduwag akong magpakita sa iyo. Alam kong nahihirapan ka na dahil nasasaktan ka. Lahat ng nangyayari sa iyo alam ko. Takot lang ako na tanggapin. Dahil natatakot ako na baka mawala ka sa akin. Tama na ang minsan pero ang madagdagan hindi ko na kaya." Nagdadalamhati niyang saad.

"Kaya huwag na huwag mong sisihin ang sarili mo sa lahat ng mga pangyayari. Your not the main reason of all of this. Your just a baggage of our sin. Sa totoo lang ako dapat ang sisihin. Not because of my selfish attitude. It won't be happen this long and big." Ngayong mahinanahon na niyang saad sa akin saka muli akong niyakap.

Now I feel the warmth that I've been waiting for so long. This is enough for me. Unti-unti ko ng nagagawa ang mga dapat kung gawin sa death bucket list ko.

"Sa katunayan, ang pagkasilang mo sa mundo na ito ang napakalaking blessing sa amin. You reconnected all the families that supporting me and your Dad. Sa away namin dati, iniwan nila kami pero ng dumating ka. Natigil ang ayaw bumalik ang lahat sa ayos. Ang naging problema lang ang mga kagagawan ko na sa paraang hindi makatao. Don't ever think that you are blacksheep of the family. In fact your the greatest gift given to us." Pahabol niyang saad sa akin saka hinalikan ang noo ko.

"Ahem, mukhang huli ako ng dating ahhh!" Mapang uyam na saad ng isang matipunong boses sa may pintuan. Napatingin kami doon at si Papa ang nakatayo. Seryosong nakatingin sa amin. Naniningkit niyang tinignan si Dad.

"Chill, Broody were just talking. Clearing some mess you know. Father and daughter bonding!" Pang aasar niya kay Papa. Nako! nga naman ang mga thanders kapag nag asaran. May halong personalan.

"Tsk, umalis ka nga dyan sa tabi ng 'Anak ko!'" Mariin niyang saad ng Anak ko bago pabirong tinulak si Dad. Nabigla siya kaya tumayo din siya tapos bumawi sa pagtulak niya.

"ANAK KO!" Bawi ni Dad.

"Ako ang nakabuo nan kaya ' Anak ko yan'" Bawi naman ni Papa. Natahimik naman si Dad. Ngumisi namn siya saka pabirong sinangga si Dad saka umupo sa tabi ko.

Masama naman siyang tinignan ni Dad. "Blehhh!" Asar niya dito.

"Tsk, at least sa akin siya kasal!" Hindi pa rin siya nagpaawat. Hay, tatanda ako ng husto sa kanila.

"So what!" Mataray na sagot ni Dad.

"Ano na namang kaguluhan ito?" Natahimik namam si Papa ng marinig ang boses na iyon. Nahaharangan kasi Dad kaya hindi ko makita kung sino. Lumaki naman ang ngisi ni Dad kay Papa.

Gumilid siya saka nakita ko ang isang Middle age na babaeng mukhang mataray na matalim kung titigan si Papa. Who is this? Her lover?

"Sino siya, Pa?" Bulong ko kay Papa.Napalunok naman siya parang takot.na takot dito.

"Girlfriend ko yan anak." Napapalunok na saad ni Papa. Tinapik naman ni Dad ang balikat ng babae saka mapang asar na lumabas.

"So kindly summarized to me what the real happened with a detailed scene. No cut or nor lie. Broody!" Mariin niyang tanong Kay Papa hmmm. May nagpapaamo na pala dito Hahaha.

"And you young lady!" Napatigil naman ako sa pagtawag niya sa akin. Nakakatakot pala siya.

"Ahhh, Marzena baby. This is my daughter Devine Mazikeen Garcilla." Pakilala niya sa akin dito. "And Devina, this is Marzena Buenaluna. My girlfriend soon to be you step-mom" Pakilala niya sa akin noon babae.

"Nice to meet you po, Mama?" Patanong ko pang saad sa akin.

"Yeah, Mama I most prefer it than Mommy. So arte, Now?" Hindi pa rin nakaligtas si Papa kay Mama.

Pinaliwanag niya ang lahat ng nangyari dito. Detailed with action pa. Hindi mawala ang ngiti ko sa labi. Cause finally everything is under control. Ngunit there a thing are not in my control.

Kung saan ayos na doon naman kailang kung lumayo. I need to make a distance cause anytime soon. I will drift apart from them. Leaving this world with peace and love. Sure I will miss them so much.

Kung pwede pang pahabain ang oras ko gagawin ko kahit ano. Pero sa nangyari mukhang nabawasan pa ang taon na nalalabi ko.