-Warning: This chapter contain violence. Read at your own risk. But if you find discomfort feel to leave this.-

Glimpse of Memory

Devina's POV

I merely out of concious after everything he did to me. Hindi ko inaasahan na mangyayari ito. Hid different Marco that I know. His monster, I don't know who is he now.

Mula sa mga suntok, sampal, latigo at saksak na natamo ko. Maswerte pa rin ako na buhay pa ako. And suddenly I remember what Doctor Xab told me.

He told me to take care of my self but what happened now. Natatawa na lang ako sa mga posibilidad na pwedeng mangyari sa akin.

Mag iisang oras na ng umalis siya hanggang ngayon hindi pa rin siya bumabalik. Natatakot na ako sa pwede niyang gawin sa akin o sa bagay na dala niya pagbalik niya.

Malalim ang bawat hininga na ginagawa ko. Pagod sa bawat galit na binubuhos sa akin ni Marco. What my parent did to them to make me punish like this? Ganon ba kalalim ang naging dagok ng buhay nila para iparanas sa akin ito.

Halos hindi na ako makatayo sa kinalalagayan ko. Buti na lang nakakadena ako. May silbi din pala ito bara hindi ako humandusay sa malamig na simento.

Umalis na rin yung babaeng baliw. Na may gusto kay Daddy. Sa tunay kung ama. Hanggang ngayon hindi ko pa rin maabsorb ng maayos ang bawat salitang binitawan nila sa akin. How my Mom did that. I guess he really loves my Dad to the point they made me.

Now I realized what he told before. So my Mom loves sunflower.

"You know her!" I perfectly remember what he told by that time. Hindi kasi ako nagpupunta sa garden. Doon sila madalas eh. Siguro maraming bulaklak doon na gusto ni Mom, like the sunflower.

Hah!Bumibigat na ang talukap ng mata ko. Lumalalim na rin ang hininga ko. Bumibigat na rin ang katawan ko. Ramdam ko na ang sakit sa magkabilang kamay ko. I guess I need to sleep so I can rest for a while.

At the moment I close my eyes. Mabilis akong nalunod para makatulog.

Bigla akong nagising sa isang kwarto na hindi pamilyar sa akin. Its big like my sister's room. But less things inside. It has only one table, cabinet and human size mirror.

Bumangon ako para tignan kung nasaan lugar ako. Hindi ito yung mansion nila Daddy. Kaninong bahay ito? Tanong ko sa sarili ko.

"Mom! Dad!" Tawag ko sa kanila habang nakaupo sa higaan. Ng walang sumagot nagdesiyon akong bumaba na sa kama. The cold wooden floor suprise ng foot. Napatigil ako ng makitang kahoy ang sahig. Medyo kinabahan ako dahil hindi naman kahoy ang sahig ng bahay namin.

Ilang minuto pa ako nakatulala bago lumabas ng kwarto. Tahimik na hallway ang bumungad sa akin. Nasa pinakadulo ako. Medyo creepy dito dahil napakatahimik. Bawat hakbang ko ang siyang pagtunog ng kahoy na sahig.

I feel like I'm in a horror movie. Nasaan ang mga tao? Sila ate? Yaya? Mom and Dad? Hanggang sa umabot ako sa sala.

Bagsak ang balikat, dahil nalibot ko na ang lahat pero walang tao ni isa maliban sa akin. Iniwan na nila ako dahil kay Kuya Eurion. Unti-unti naman nanubig ang mata ko sa nangyari.

"Kuya!" Umiiyak kong sambit. Humalikipkip ako sa may gilid ng sofa. Crying until the last drop of tears I can. Nakatulala akong nakatingin sa pinto.

Waiting for them to pick me up here. But no one can until its turn night. Nauubusan na ako ng pag asa na pupuntahan nila ako dito. Siguro ayaw na nila sa akin dahil sa pagkawala ni Kuya Eurion.

No one loves me anyway. My Dad cold treatment, My Ate's cold stare, My Kuya avoiding me and Mom didn't care for me. Mas mabuti na siguro ito. Far way from them. If this make them happy, okay na ako.

I should live by my own now. Kaya ko naman na ang ilang house cords eh. Kuya Guard teach me anyway. And I'm very thankful for that.

"Urghh, hindi pa pala ako kumakain!" Nagrereklamo na kasi ang tyan ko. Makakain nga muna. Iniwan ko ang sala at dumako sa kusina. Napatingin ko sa mataas na drawer kung saan nilalagay ang mga pagkain. Hindi ko rin abot ang handle ng ref. Medyo mataas din ang bangko. Hay!

Kumuha ang ng bangko para maabot ko ang handle ng ref. And after may trails nakaakyat din ako. Binuksan ko ito at suprisely. Nanlumo ako dahil.walang ni isang laman.

Nakayuko akong bumaba sa upuan at sinubukan naman ang drawer. Hoping there's at least one can or something that I can eat. Gutom na talaga ako.

Nakadalawang drawer na ako pero wala parin. One last left, and I'm praying there's a food inside.

"Hooo!" Nakahinga ako ng maluwag ng may makita akong can goods and pack noodles. Mabilis akong kumuha ng tig isang can goods and noodles para iluto.

Habang nakatungtong sa upuan. Inaantay kong maluto ang noodles na niluluto ko. Nauna na kasing matapos yung cornbeef na ginisa ko. Ito na lang ang inaantay ko para makakain na ako.

Hindi na ako nagsaing dahil wala naman bigas dito. Muntik ko pang mabitawan yung kasirola ng mapaso ako buti na lang nailapag ko siya kaagad.

Namumula naman ang parte ng daliri ko napaso. Buong lakas kung hinihipan ito dahil mahapdi. Nang medyo humupa na ang hapdi. Trinay ko uling ubuhos sa mankok na nakahanda para pagsalinan nito.

"Ay sa wakas makakain na rin" Masayang saad ko ng maisalin na ito. Maikli akong nagpasalamat sa diyos bago nagsimulang kumain.

Ano nang gagawin ko sa mga susunod na araw? Tanong ko sa sarili ko habang kumakain. Mukhang kailangan kung masanay dito. Baka dito na rin ako titira.

Mabilis kong inubos ang pagkain ko saka bumalik sa kwartong pinanggalingan ko kanina. Sumilip ako sa bintana saka nagulat dahil. Mukhang nasa gitna ako ng kagubatan. Puro puno ang naaninag ko mula dito sa kwarto ko.

Malamig din ang simoy ng hangin na binabato sa akin. They really what me to elimanate on their life hu? To take me here inside the forest?

Gusto kong umiyak dahil sa mga naiisip ko. Pero wala na akong luhang kaya pang ilabas. Naubos na ata kanina. What a life is this?

Should I get use in this kind of life? Natulala akong umupo malapit sa may bintana.

Ilang saglit lang nag iba yung paligid. I found my self hanging on the roof of big tree. I was near fall but luckily nakahawak ako sa ugat ng puno.

Shouting help, hoping their's someone will come and save me. After hours shouting I heard foot step. A same girl of my age look at me.

My mouth half open when I recognize whose that girl. She help me to back at the ground. I found myself stepback.

"Ako nga pala si Vannamei, ikaw?" Pakilala niya sa akin.

"Devina" Pakilala ko sa kanya. Hanggang sa nakita ko na lang ang sarili ko na umiiyak. Hanggang sa nakatulog ako sa kanya.

Another glimspe of memory shown. I was seating on the branch of tree. Looking at the moon, that giving me a light in the middle of forest.

When I was looking at it. Someone hidding at the trunk. I know who is, Vannamei. When I notice her, she came near to me.

A moment of silent fill us. And start shouting my thoughs. And after that were arguing. She sermon me that what I should end up my life when my brother sacrifice his life for me.

We fought and then I concede, to stop the hot dedate I started. And then another shown up. Doon ko lang narealized why she like that on me.

I forgot her our promise. I broke it and now she's angry with me. Vannamei, my dearest friend sorry I forgot you.

Isang mapwersang pagpasok ang gumising sa akin. Doon lumabas ang galit na si Marco. His cloth cover with blood. He also holding a gun both hand.

Siguro may nangyayari sa labas. Gaano ba kahaba ang tulog ko. I wanted to move but when I stretch my legs. I feel mutltiple times of pain. When I bend to look at it. I saw a knife engrained with my left thight kaya hindi ko ito magalaw.

Paanong nagkaroon ng kutsilyo doon. Hindi ko man naramdaman. Marco get attention when he shout at out frustation. Nanlilisik siyang tumingin sa akin.

Mabilis ang pagdating niya sa pwesto ko. Matalim niya akong tinignan.

"Ikaw!" Duro niya sa akin gamit ang baril na hawak niya. Kinabahan ako dahil baka iputok niya sa akin katulad nong Clide.

Hindi ko siya sinagot, tinitigan ko lang siya. Galit at paninibugho ang namumutawi sa mukha niya.

Akala ko may sasabihin pa siya pero tumalikod siya. Ginulo niya ang buhok niya. Naiinis siya sa kung anong bagay.

Lumingon uli siya sa akin bago naglakad pabalik sa akin. Kinabahan ako dahil baka anong gawin niya sa akin.

"Bakit hindi ka pa patay" Galit niyang saad sa akin. Bigla akong nasaktan sa sinabi niya. Unti-unti ko naman naramdaman ang mga sakit sa iba't-ibang parte ng katawan ko.

"Anong ginawa mo sa akin!" Dumadaing kung sumbat sa kanya. Halos hindi ako makahinga ng maayos.

"Hmmm, nothing I'm just playing!" Baliw niyang saad sa akin. Anong nangyari sa iyo? Marco? Nasaan na yung Marco na kilala ko.

Natigil ang pag uusap namin ng makarinig kami ng putok sa labas. Mga putok ng baril. Anong nangyayari? Nahanap ba nila ako? Paano? Kailan pa?

"Ilang araw akong tulog?" Wala sa sarili kong tanong sa kanya. Akala mo hindi niya ako sasagutin pero.

"Dalawa" Hindi makapakali niyang sagot sa akin habang nakatingin sa may pinto. Parang may inaantay na pumasok.

"Ano bang nangyayari?" Hindi matiis kung saad sa kanya. Parang may mali eh.

"Manahimik ka!" Sigaw niya sa akin. Nagulat naman ako sa pag iiba ng ugali niya. I think isa ito sa epekto ng masamang pangyayari sa kanya nong bata pa siya.

Nanahimik na lang ako para hindi na ako masaktan pa. Sinuri ko ang katawan ko para malaman kung anong nangyari. Habang tulog pa ako.

May mga paso akong nakita sa magkabilang braso ko. Habang naandoon pa rin yung bala, nararamdaman ko pa rin. Pansin ko rin ang mahabang hiwa sa kanan braso ko. Sa katawan ko mula sa hampas ng latigo noong unang araw mukhang nadagdagan, dahil medyo nakakaramdam ako ng lamig sa may tyan ko.

Habang ang hita sa kaliwa may nakasaksak na kutsilyo. Ang kanan naman ng hiwa pero pahalang. May mga pasa din ito. Ramdam ko naman ang sakit ng likod ng binti ko. Hindi rin niya ata pinalagpas. Mukhang pinadanas niya talaga sa akin kung anong ginawa sa kanya ng Tatay niya.

Nagtaka naman ako ng bigla siyang lumapit sa may gilid ng pinto. Waiting for someone to enter. Hanggang sa may narinig akong yabag sa labas. Isang putol ng baril ang narinig ko bago marahas na bumukas ang pinto.

Niluwa nito ang taong hindi ko inaasahan. Puno din ng dugo ang katawan niya. Halos maiyak ako sa tuwa kung hindi lang sana nasa ganiyong sitwasyon.

Kaagad niya akong nakita. Mabilis akong umiling ng umiling sa kanya. Habang umiiyak umiiling ako sa kanya.

"Devina!" Nag aalala niyang saad. Pero bago siya makapasok sa loob. Kaagad siyang inatake ni Marco. Hindi kaagad nakalaban si Kuya Jasthin. Sumigaw ako ngunit walang boses na lumalabas sa bibig ko.

"Jasthin!" Sigaw ko sa pangalan niya. Mabilis siyang bumagsak sa sahig. Hindi pa siya nakakarecover sinipa siya sa tyan ni Marco.

Nang nakaharap na siya, natigilan si Kuya Jasthin. Bumukas ng kunti ang bibig ni Kuya Jasthin ng makita si Marco.

"Ikaw!" Gulat na saad ni Kuya Jasthin. Sa halip na sagutin pinasundan pa niya ng sipa si Kuya Jasthin.

"Tama na!" Pag aawat ko kay Marco. Yung lang ang tangin magagawa ko. Gusto kung kumawala dito pero sa natamo ko. Mahihirapan akong gumalaw at makaalis.

Matapos yung kaagad na nakabawi si Kuya Jasthin. Nakatayo siya bago muling sipain ni Marco. Si Marco ngayon ang sinipa ni Kuya Jasthin.

Napahiga siya sa lakas ng binitawan ni Kuya Jasthin. Naalala ko naman yung nakita kong pagtatraining niya sa poder ni Daddy Broody.

Mukhang dehado si Kuya Jasthin. Bihasa si Marco, habang si Kuya Jasthin hindi. Its an unfair fight.

"Marco please tumigil ka na!" pakiusap ko sa kanya. Ngunit hindi siya nakinig nagpatuloy sila sa pag lalaban.

I feel worthless again. Chain in the middle of room. Looking helpless while two men fighting in front of me.
"Please stop!" Pahina ng pahina kung pakiusap sa kanila ngunit wala pa ring nagbabago.

Nagpatuloy ang laban nila kapwa na sila duguan. May tama ang bawat isa. Hanggang sa napaghiwalay sila. Masama ang tingin na binibigay nila sa isa't-isa.

"Isa kay traydor!" May bahid ng galit na paratang nito kay Marco. Na siyang ikinatawa lang nito.

"Ahhh, acting hero! Now I know why I didn't feel you. Jasthin hu? Pareho nga kayo ng Nanay mo na magaling magpahulog ng mga lalaki" Mapanlait niyang bintang sa akin.

"Manahimik kang hayop ka!" Pagtatanggol sa akin ni Kuya Jasthin.

"Hahahahahahaha. Gigil dude?" Nakakainis na tanong niya dito. Anong ginagawa mo?

"Jasthin!" Nanghihina kung suway sa kanya. "He just teasing you don't fall for his plan" Mahinang saad ko sa kanya. I'm sure narinig na yung sinabi ko. Hindi naman kalayuan ang pwesto namin.

Mukhang nakuha naman niya ang gustong mangyari ni Marco. Gusto niyang magalit si Jasthin para mauna itong sumugod at magawa ang nakaplano sa isip niya.

"Eh ikaw katulad ka na rin ng Tatay mong masahol pa sa hayop" Balik niyang panglalait dito. Mukhang gumagana naman sa kanya. Nagngingitngit siyang tumingin kay Jasthin.

Hindi maganda na galitin siya iba siyang mag isip eh. Wala naman akong magawa para matulungan si Jasthin. Ang tangin nagagawa ko lang ay ang umiyak sa mga nangyayari.

I wish to stop this scene. Ayaw ko ng may sumunod pa kay Kuya Eurion. Hindi malayo na may mamatay sa kanilang dalawa.

"Tama na!" Pilit na pakiusap ko sa kanila. Hanggang sa may pumasok muli na isang tao pero.

"Oh mukhang may dagang dumagdag!" Isa ring baliw ang pumasok.

"May baliw na dumagdag!" Malakas na parinig ko. Napatingin naman sa akin si Jasthin. Lito sa mga sinabi ko. Tinuro ko gamit ang nguso ko ang kutsilyo sa hita ko. Sa una ayaw pa niyang gawin pero.

Lumapit siya sa akin saka tumalikod. Ramdam ko ang paghawak niya sa akin saka hinawakan ang kutsilyo sa may hita ko. Hindi siya nagpapahalata sa dalawa.

Naunang sumugod si Baliw na babae. Hindi ko alam ang pangalan niya eh. Bago siya makalapit sa akin. Hinugot sa hita ko ang kutsilyo saka niya pinalipag papunta sa babae. Napahinto ito saka napatingin malapit sa may bandang dibdib niya.

Doon siya napaatras saka sumuka ng dugo. Napahawak siya sa parteng nasaksak bago tuluyang bumagsak.

Ako naman na halos hindi makahinga sa sakit. Biglang kumirot ang parte malapit dito. Napakagat ako sa labi ko para hindi marinig ni Jasthin ang pagdaing ko. Masakit pero nakatulong. I feel relief ng nabawasan ang kalaban niya.

Sa pagkakataon ito, alam ko na. Sa ganito pang oras ko narealized. Sabi nga nila sa oras ng kamatayan marerealized mo ang halaga ng isang tao. I know the day I first interaction with him. I fell inlove in him. My heart belong only in one person and now I know its him.

But theirs hindrance. Nakatingin lang si Marco sa katawan ng babae. Hanggang sa may dumating uli pero this time kakampi na namin.

"Jasthin, Devina at Marco!" Mahina nilang saad sa pangalan ni Marco. Maging sila ay nagulat.

"Walang makikialam!" Banta niya kila Kuya Osgood. Paano pala nila ako.nahanap?

"How did you know where I am?" Mahinang tanong ko kay Jasthin. Lumingon siya ng kunti sa akin saka sumagot.

"Remember when the time you hospitalized? That day we decide to plant a tracking device on you. Since you don't use to communicate with us" Sagot niya saka hinawakan ang tainga niya. Saka ko na alala nong araw na makalabas ako ng hospital.

"Here!" Sabay abot sa akin ni Doc. Xab ng isang maliit na box. Nagulat pa ako ng bigyan nito.

"Para saan ito?" Litong tanong ko sa kanya. Nakatingin lang ako sa box ng sinabi ko yun.

"Just get it, nangangawit din ako" Naiinip niyang saad. Kaagad ko naman itong kinuha. Pagkabukas ko, dalawang pares ng hikaw ang nakita ko. Simple lang tulad ng suot ko. Maliit na bilog, pero kulay ruby ang nasa gitna nito. Unlike sa suot ko na puti ang nasa gitna nito.

Kaagad kong inalis ang hiwak na suot ko ito saka pinalit ang binigay sa akin. Kahit hindi niya sabihin ay gagawin ko. I like earings kaya no problem sa akin.

"Sa inyo galing ang hikaw na ito?" Tanong ko. Tumango siya. Natahimik naman ako.

Nabaling uli ang atensyon namin sa harap ng sabay na sumigaw ang tatlo.

Pasugod si Marco sa akin. Nakuha niya ang kutsilyo sa katawan nong babae saka sumugod sa akin.

"Jasthin!" Kinakabahan kung saad aa kanya.

"Don't worry kaya ko ito" Medyo.kalmado niyang saad. Habang hinihintay na makalapit si Marco.

He ward his attack and fly a counter attack. Napaatras si Marco pero agad din sumugod. Nagsimula uli ang laban nila. We gasp when Marco hit Jasthin right arm with his knife.

Hindi tuloy magamit ni Jasthin ang kanan kamay nito. Nanggigil na yung tatlo sa labas. Gustong gusto ng sumawsaw sa laban nilang dalawa. Pero magiging unfair kapag tatlo laban sa isa. Pero sa totoo laban walang ganon. Pinipigilan sila ni Jasthin kaya hindi sila nagpupumilit.

Hanggang sa tumilapon palayo ang kutsilyo. Kinuha naman niya ang baril niya na nakatago sa may baywang niya. Napatigil si Jasthin, mukhang ubos na ang bala niya.

Dito na mas lalo akong kinabahan. No, wag si Jasthin. Hindi, Kinalilibutan kong saad. Kinasa niya ito saka tinutok sa kanya. No, no, no, not Jasthin.

"No! Marco stop that please!" Malakas na pakiusap ko sa kanya.

"Please! Marco stop this act!" Sunod kong saad. Pero isang putok ang nagpatahimik sa amin.

Nanlaki ang mata ko sa nangyari. Maging silang apat nagulat sa pangyayari. Biglang may lumabas ma dugo sa bibig ko. Napatingin ako sa may tyan ko.

Bigla akong nawalan ng balance. Buti na lang may kadenang sumuporta sa akin.

"Walang hiya ka!" Galit na sigaw ni Jasthin saka sinugod si Marco. Hindi ko na nasundan pa ang pangyayari. Nagfocus ako sa sarili ko.

Patuloy ang paglabas ng dugo sa bibig ko. Feeling ko mauubusan na ako ng dugo.

"Devina!" Nag aalalang tawag sa akin ni Kuya Runyon. Kaagad silang nagpunta sa akin. Saka sinubukang tanggalin ang kadenang nakakabit sa akin. Sa oras na natanggal iyon. Mabilis akong bumagsak. Braso ni Kuya Land ang sumalo sa akin.

A bitter sweet glimpse of memory fill me. A memory of the day that Kuya Eurion shot because of me. I feel like taken for granted what Kuya's sacrifice. Bumalik lahat ng alaala sa akin. What Vannamei told me before. Lahat ng hirap ko habang nabubuhay ako bumabalik. Bakit? Bakit ngayon pa.

Sorry Kuya I disappoint you. Saka ko dahan-dahan na sinara ang mga mata ko.