Escaped house

I'm still close my eyes, takot na buksan na baka wala na siya. Na gayon din ang mangyayari.

Nagmamalabis na lumabas ang mga luha ko sa magkabilang mata ko. Luhang sabik na sabik sa kanya. Ngunit alam natin ang katotohanang wala na siya.

Mahirap tanggapin pero kailangan. His word cut deep in my heart. Its itching but happy seing him again.

Over the past 14 years ngayon ko na lang uli siya nakita. Nakakamiss din pala yung tipong may kalaro pa ako dati kung saan ako nilalayuan ng iba.

Tanda ko pa kung paano nila ako layuan at pandirihan.

"Hi!" Masaya kong bati sa dalawang batang babae na naglalaro sa may park. Nagulat naman sila sa paglapit ko. Bigla silang tumayo at nagdikit.

"Wag kang lumapit sa amin!" Natatakot na banta ng batang nakapony tail na pink. Napawi ang.ngiti ko non ng makita ang takot sa kanilang mga mata.

Hindi ko alam kung bakit ako nilalayuan at pinandidirihan. Nagmamadali silang umalis sa lugar kung saan sila naglalaro. Naiwan akong tulala sa nangyari. 

I look around and discovered I was the only one standing straigth in this place full of crowd. Ang iba ay pinagbubulungan ako, ang iba naman ay hindi ako pinapansin.

They just have a different world like A girl name Devina is not existing. Thats the world, kapag ayaw ko lalayuan ka. Kapag gusto ka lalapitan ka.

And that the saddest part of me life, everyone is afraid or either hate me. The young me doesn't how to understand it. But I know how it feel.

I slowly bow my head down so they didn't see my face. I unconstant move out from the circle of crowd around me. I walk slowly never mind if I bumb to someone.

Wala naman akong problema kung hindi ko titignan dinadaan ko. Dahil kusa silang gigilid once na nakita nila ako. Minsan nga iniisip kong prinsesa ako habang dumadaan dahil kusa silang gumilid. Hindi pala, dahil gumigilid sila para hindi magkaroon ng kahit ano mang interaction sa akin.
My young heart was already tripped into petite pieces that makes in the eyes invicible. It always feeling itching, whenever I told my parents. They just act like no one heard from me. And more painful than other people did to me.

Yung akala mo na parents mo ang unang makakaintindi sila. Mali pala sila pa yung unang babaliwala sa iyo. Truth hurt ikanga.

So I decide to take it in myself only. Whenever their's a people making laugh of me, hurt me; physical, verbal and mental. I promise to my self that I never ever told them. Kasi wala din naman mangyayari. Ako din naman ang kikimkim nito.

Whenever it always happen, I keep silent and seat in the corner. So people didn't bother me. I always do that, especially when I in my room.

Sa una I though it was normal na andito ako sa taas naiiba sa kanila. But when I slowly understand things, mali pala. Doon ko lang narealized na bakit naandito ako, dapat nakahilira ako sa kanila kasi kapatid din nila ako.

Pero kapag tinatanong ko ang parents ko about it.

"Mom, Dad! Why I'm in the third floor. And not here with all of you?" Takang tanong ko sa kanila. But minute passed later. I received cold stared and answer.

"Its not important" Walang emosyon na tugon ni Daddy habang kumakain kami. Ang mga kapatid ko naman ay tahimik lang din. Liban lang kay Ate Velvet, she smirk with me when Daddy answered me.

Ate Velvet always smirking at me whenever Dad answer me with cold treatment. I don't know why? Napatingin na lang ako sa pagkain ko na halos hindi ko pa nagagalaw.

Mabagal ko itong inubos, sinadya ko para mahuli ako. Ako na rin ang magliligpit nito. Matapos silang kumain kaagad silang nag sialisan. Never mind na may kumakain pa. I smile sadly, it never change. It always.getting worse day by day.

Matapos akong kumain maingat akong bumaba saka inabot ang pinagkainan ko. Hindi naman ako pinansin ng ilang mga katulong. Napakagat ako ng labi ko, pati mga kasambahay namin. Ang cold ng treatment sa akin.

Kailan ba ako masasanay sa ganitong gawain? Siguro darating din ang araw na wala na akong paki kung ganito ang treatment nila sa akin. Mas mabuti na rin siguro dahil hindi ko.din naman feel na bahay ko ito.

Pabalik na ako sa kwarto ng marinig ko ang masaya nilang tawanan. Bumagal ang lakad ko at tahimik silang sumilip sa pader mula dito sa may dining area.

They look so happy, that I can't see when I'm around. Dapat bang umalis na ako dito? Total I'm look like a ghost here.

Inantay ko pa silang umalis bago ako lumabas mula sa may hapag kainan. Matagal bago sila umalis, muntik na nga akong makatulog. Kung hindi ko lang narinig ang isang katulong namin hindi ko na mamalayan na umalis na sila. Dali-dali akong umakyat papunta sa kwarto ko at doon inaala ang mga masasakit na pangyayari sa buong maghapon ko.

Nakatulog ako mula sa pagkakaiyak ko kagabi tuloy maga ang mata ko. Ala syete na pala ng umaga, imbis na bumaba nanatili na lang ako dito. Kinuha ko ang natira kong pagkain noon isang araw bigay ni Kuya Guard.
Limang balot ng biscuet na marie ang binigay niya sa akin. Saka isang bottled water. Masaya kong binuksan ito at kinain. Hindi naman nila ako pupuntahan dito para ayain na kumain. Baka mas matuwa pa sila na hindi nila ako kasabay na kumain.

Tahimik akong pumunta sa tapat ng bintana ko. Looking outside, Green surrounding welcome me. Nature can make me feel loved. Kahit tumingin ka lang sa kanila ramdam mo yung paghehele nila sayo.

Maingat akong umupo sa may tapat nitong bintana ko saka sumandal sa gilid. Hinayaan ko ang sarili kong malunod sa ganda ng paligid.

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Halos dapit hapon na ng magising ako. Hmm ang tagal ng tulog ko panigurado hindi na ako makakatulog nito. Madaling araw na uli ako bago makatulog.

Total hapon naman na pwede kaya akong lumabas? Maingat akong lumabas sa kwarto ko. Hanggang sa pagbaba sa second floor. Pero bigla akong napatago dahil may ibang tao sa sala namin. Naalala ko yung kabilinbilinan nila sa akin.

"Never show off yourself if we had a visitor, understand?" Istriktong utos sa akin ni Daddy. I just nod instant.

"Good, then go to your room now" Utos uli niya sa akin.

Wala ako nagawa kundi ang sundin siya. Kaya kapag meron bisita sa taas lang ako. Dali-dali akong bumalik sa kwarto ko baka magalit sila sa akin.

I remember that day, nakalimutan kong may bisita sila. Nakita ako ng isa sa mga bisita nila. I saw Dad stare at me. Takot ang bumalot sa akin, takot kung anong pwede niyang gawin. Pero mas nakakatakot pa ang maririnig ko mula mismo sa bibig niya.

"She was our Mayordama's daughter so don't mind her. Lets continue our business" Sagot ni Dad sa kasamahan niyang nagtanong kong sino ako.

Nakayuko akong bumalik sa kwarto ko. After that pinagalitan nila ako. Na grounded pa ako ng isang linggo. Kaya kapag may bisita never akong lumalabas.

"Hoo muntik na yun!" Saad ko ng nakabalik ako ng walang nakakakita sa akin. Sumampa ako sa kama ko saka umupo at niyakap ang tuhod ko.

I was humming all the time. Anong oras kaya sila aalis? Nakakaboring na dito sa loob ng kwarto. Hmm may iba pa kayang daan?

Napabangon ako sa kama ko saka naglibot para maghanap ng ibang way. Lumabas ako sa kwarto ko hanggang sa may hagdan. Umikot ako sa likod ng hagdan para maghanap ng ibang daan. Sa kakakapa ko sa dingding, may nahawakan akong parang doorknob. Pinihit ko ito saka binuksan, madilim ang loob. Pero hindi ako natakot at pumasok sa loob.

Ano kaya ito? Patuloy ako sa paglalakad hanggang sa makarating ako sa dulo. May pintuan uli akong nakita, binuksan ko ito hagdan pababa naman ang nakita ko.

Saan kaya papunta ito? Curious kong tanong sa sarili ko. Dahil na rin sa curiousity bumaba ako dito. Hanggang makarating uli ako sa dulo. Lumabas ako dito at doon ko narealized na sa bakuran pala ang labas nito. Sino kayang may gawa nito ang galing naman niya.

Sa pinakadulo ng bakuran namin ang labasan. Makakatakas ka kung gugustuhin mo mula dito. Luminga-linga ako magkabilang dulo. Bago lumusot sa butas na nakita ko.

Madilim na paligid ang sumalubong sa akin. Ang pribadong kakahuyan na pagmamay ari ng Daddy ko.

Maingat akong naglakad patungo kung saan man. Hanggang sa na nakita ako ng mga alitaptap. Namangha ako sa aking nakita. Nakakatuwa silang panuorin habang lumilipad pataas. I feel like I'm in some fantasy story.

I let my self feel the moment. I close my eyes, let my hand spread and slowly turn to feel them. I do it in a minute, sa pagbukas ko ng mata ko. I saw a pair of eye looking at me, seriously.

Napahinto ako kaagad sa ginagawa ko. Oh no, kuya Eurion saw me baka isumbong ako nito.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Naranta akong humakbang pabalik sana sa daang nilabasan ko pero mukhang naligaw ako.

Napunta ako sa isang lugar kung saan napakaraming iba't-ibang uri ng bulaklak. Namangha ako sa nakita ko, dahan-dahan akong naglakad papunta sa gitna nito. Habang malamyos kong dinampi ang kamay ko sa mga bulaklak.

Hanggang sa napunta ako sa dulo. Hindi mawala-wala ang ngiti ko sa labi. Hanggang sa narinig ko ang firm niyang boses.

"Maganda ba?" Firm niyang tanong sa akin. Napatayo ako ng tuwid. Saka marahan na tumingin sa kanya. Seryoso siyang nakatingin sa akin.

Napatango naman ako sa tanong niya. Seryoso naman siyang naglakad papunta sa gawi ko. Kinain ako ng kaba kung anong gagawin ko. Hanggang sa makaabot siya sa kinatatayuan ko.

"Mabuti naman, ako ang nagtanim ng mga ito" Saad niya sa mahinahon na paraan saka pinagmasdan ang buong kapaligiran. Maliwanag sa pwesto namin dahil open ito. Nasa gitna ng mga matataas na puno. Tangin liwanag lang ng buwan ang nagsisindin liwanag dito.

Gulat akong napatitig sa kanya. Talaga siya ang nagtanim nito? Wow nakakamangha! mahilig pa siya sa gardening.

"Hindi kapani-paniwala no?" Half smile niyang saad sa akin. Napatulala naman ako sa naging expression niya.

"What?" Takang tanong niya.

Natauhan naman ako saka umiling.

"Wala, nanibago lang ako sa iyo" Mahinang tugon ko sa kanya. Taka naman siyang napatitig sa akin.

"Ah, oo nga pala. Sorry, about my serious look earlier. Did I scared you?" Tanong niya sa mahinahon niyang paraan.

"Hmm"

"Sorry!" Sincere niyang sabi. Bigla naman nanubig ang mga mata ko. Nataranta naman siya sa naging reaction ko.

"Hey! don't cry. Lah did I say something wrong?" Taranta niyang tanong habang nasa tabi at di alam ang gagawin.

Umiling ako saka pinunasan ang luha ko.

"Wala, hmm nanibago lang ako" Humihikbi kong sagot. Nakahinga naman siya ng mabuti sa sagot ko.

"Hooooh! akala ko kung ano na. Napaka crying baby mo naman" Umiiling niyang saad. Napasimangot naman ako sa sinabi niya.

"Teka nga pala, paano mo nahanap ang escaped door ko?" Takang tanong niya.

"Ah, about that nakita ko kasing may bisita sa sala kaya hindi na ako bumaba pa. Tapos bumalik ako sa kwarto, nabored ako kaya naghanap ako na baka may ibang labasan. And I found out it and then ito" Paliwanag ko sa kanya.

"Ahhh, buti walang nakakita sayo" Relief niyang saad. Saka umupo sa may malinis na parte ng harden.

"Wala, nag ingat kasi ako alam mo na" Bitin kong saad alam na niya ibig kung sabihin.

Bumuntong hininga siya bago nag salita uli.

"I didn't know kung bakit ganon sila Papa at Mama sa iyo. Pati sila Kuya at Ate kasama din sila Yaya. Lagi kong napapansin ang lamig ng tungo nila sa iyo. Did you do something bad?" Curious niyang tanong sa akin. Pansin niya pala yun! Muntik ko na palang nakalimutan kakauwe lang niya noong isang linggo galing America. Doon kasi siya pinag aral nila Mommy at Daddy.

Bakasyon niya kaya andito siya. Habang si Kuya Connor naman mas maagang umuwe dahil kailangan siya ni Dad. Same silang nasa US para mag aral. Kami lang nila Ate ang naiwan dito na nag aaral.

Napatingin naman ako sa may damo. Sa tinanong niya, pati ako napatanong sa sarili ko kung ano ang ginawa kong mali.

"I didn't know" Mahina kong saad saka niyakap ang sarili ko. Umihip ang malamig na hangin kasabay ng malamig na luhang lumabas sa mata ko. Tahimik akong umiyak, hindi nagpahalata sa kanya.

"Hindi mo alam?" Hindi siya naniniwala sa sinagot ko. Hindi ko rin siya masisisi ngayon lang uli kami nagkita. Masyado pa akong bata noong una ko siyang nakita kaya siguro hindi siya naniniwala.

"Hindi, dahil simula sapol pa lang. Their cold treatment start, and the main reason why? thats I don't know" Tulala kong sagot habang patuloy sa pagpatak ang mga luha ko.

"Huh? posible ba yon?" Gulat niyang tanong sa akin.

"Posible siguro kita mo naman na diba?" Obvious kung tanong sa kanya. Palihim kong pinunasan ang mga luha kong nagsilandasan sa mukha ko nago humarap sa kanya.

Malungkot akong ngumiti sa kanya. Kita ko naman sa mga mata niya ang awa sa kalagayan ko.

"Wag kang maawa sa akin Kuya. Sanay na ako" Nakangiti kong sagot sa kanya.

"Why smiling? when you know your not okay! Don't act like its okay with you. Its make me irritated at you. Stop pretending your to obvious" May bahid ng galit niyang saad sa akin. Bigla naman naghalo ang ngiti sa labi ko sa sinabi niya.

Halata ba?

"Tsk, wag mo uling ipapakita sa akin yang ngiti mong yang kung hindi ka naman masaya. You look pathetic girl pretending to be okay" Huling saad niya bago niya ako iwang tulala dito.

"Wipe your tears, thats not helping you to make your self fell better. Its making you worse, like a weaking people. Stand up, face your problem. Hindi sa lahat ng oras iyak ang sagot minsan kailangan ng gawa para malusutan ito. Be one of that, wala akong kapatid na iyaking bata" Seryoso niyang payo sa akin bago tuluyang umalis.

Napatigil naman ako sa sinabi niya. Ang sakit, tagos na tagos sa puso ko ang mga sinabi niya. Napapunas uli ako ng mga luha.

Hoooh ganoon ba ako kaiyakin? Malungkot akong napangiti. She told me some advice. Mabait siya hindi katulad nila Kuya at Ate.

Nagtagal pa ako ng ilang minuto dito bago nagpasiyang bumalik na. Ang kaso hindi ko alam kung saan na ang tamang daan!

I'm in trouble, patay kang bata ka. Where is the right way. Napansin ko naman ang white line sa mga puno. Sinundan ko ito hanggang sa nakabalik ako sa may likod ng bahay namin. A guide pabalik sa bahay.

Si Kuya Eurion ang may gawa non. Siguro para hindi siya maligaw. Hindi ko mapigilang mapangiti habang bumabalik sa mga dinadaan ko kanina.

Hanggang sa nakabalik na ako mula sa second floor. Maingat ko itong sinara, sumilit muna ako bago. Umakyat ng walang tunog. Nakahinga ako ng maluwag ng nakabalik na ako sa kwarto ko.

"That was amazing!" Hindi ko mapigilang masabi. Masigla akong napaakyat sa kama ko. Patulog na ako sana ng biglang bumukas ang pinto ng kwarto ko.

Napahinto ako sa ginagawa ko saka gulat na napatingin kung sino yun. Si Daddy, hindi ko mahulaan ang timpla niya. It something mix emotion. Seryoso na siyang napatingin sa akin.

"Saan ka galing?" Madilim niyang boses na tanong sa akin.

"Ah dyan lang po sa paligid" Kinakabahan kong sagot sa kanya. Hindi siya naniwala sa sinabi ko.

"Sa may kabilang attic po" Sabay turo sa paborito kong puntahan kapag wala ako rito. Doon mukhang naniwala na siya. Kapag wala kasi ako dito sa kwarto naandoon ako. Pero ngayon nasa labas ako.

Wala siyang sinabi basta na lang siyang umalis ng walang pasabi. Okay sanay na ako.

Tinuloy ko na ang pag aayos para matulog. Muli kong naalala ang lugar na yun bago ako nakangiting matulog.

Kinabukasan pagkagising ko kaagad akong naghanda. Total bakasyon doon na muna ako sa lugar na yun.

Mabilis kong inayos ang pinaghigaan ko saka nilinis ang kwarto. Bago umalis ng kwarto, kahit hindi pa nag agahan doon na ako dumeretso.

Mabilis ang kilos ko sa pagpasok sa escape door ni Kuya Eurion. Para walang makakita sa akin. Nang makapasok na ako dali-dali akong naglakad papunta sa pangalawang pinto.

Saka maingat na binuksan ang huling pinto para makapunta sa lugar kagabi. Mabuti na lang walang halos tao dito sa likod kaya malaya akong makakapunta sa lugar ni Kuya Eurion.

Hinanap ko uli ang daan patungo sa harden niya. I love his colorful flower. Nang nakita ko uli yung guide sinundan ko bago ako nakarating uli doon. Mas maganda pala sila kapag sa umaga mo makikita.

Kita mo talaga ang tunay nilang kulay. I sat where I seat last night. I carefree smile when I look around. I'm so amaze with this place. Kung pwede na lang dito ako why not.

Hmm what if mag gawa ako ng escape house ko. Tama pwede naman siguro total kay Daddy ito. Walang pwedeng pumasok, private property. Tresspassing kapag ganoon na.

I look for the perfect place. Hanggang sa makakita ako ng puno na tamang tama para sa hinahanap ko. Ang kaso paano ko magagawa eh wala akong katulong sa pag gawa. Mahirap pa naman, kasi nasa taas. Hay, bahala na nga. Kailangan kong mangulekta ng mga gagamitin ko.

Mabilis uli akong bumalik sa bahay para manguha ng ilang kakailanganin ko. Naglista muna ako bago ko ito kinuha. Sakto kasi wala sila dito, lumabas sila para magbonding. Hindi na kaso iyon sa akin sanay naman na ako. So malaya akong makakagalaw ngayon dito.

Pasimple kong kinuha ang mga kailangan ko sa ibang parte ng bahay. Buti na lang at walang nakapansin hehehehe. Isa-isa kung dinala ito sa lugar kong saan ko balak itayo ang escape house ko.

Sa edad ko na lima natutuna ako sa ilang gawaing ganito. Madalas kasi akong sumasama kay Kuya Guard kapag wala ang parents ko. Wala din silang paki lalo na kapag may bisita kaya ayos lang sa kanila.

Dinadala ako ni Kuya Guard sa pagawaan nila ng mga Furniture. May sarili silang Furniture business kaya nagtataka ako kung bakit nagtatrabaho siya sa bahay. Hindi ko naman na tinanong baka magalit ito. Sila Mommy at Daddy kasi kapag nagtatanong ako lagi silang galit. Kaya minsan takot na akong magtanong.

Taga nuod lang ako kapag nasa shop nila. I saw them assembling some parts of woods to make it table, chair and other furnitures. So sa ilang beses na napupunta ako doon natututo ako. Minsan kasi kapag nabobored ako nakikialam ako.

Buti nga hindi ako pinapagalitan eh. Itinuturuan pa ako, kaya sabi ko sa sarili ko. Na kapag lumaki na ako, magtatayo din ako ng ganitong business.

Kaya hindi na ganon kahirap para sa akin ito. Ang iniisip kong mahihirapan ako eh sa pag akyat ng mga gamit sa taas. Kailangang ng hagdan para maiangat ko sila. Pero baka makahalata na sila kapag pati yun kinuha ko na.

Hay! bahala na nga.

Nagsketch mo na ako ng magiging kinalabasan ng gagawin ko. Para mag karoon din ako ng guide sa mga una kong gagawin. Nang makapag decide na ako, kaagad kong sinimulan.

Mula sa baba pataas ang ginawa ko. Nagpako muna ng magiging hagdan para makaakyat ako sa taas. Matapos ko yun kaagad kong iniakyat ang mga fly wood na gagawin kong sahig.

Isa-isa ko itong inakyat, muntik pa akong mahulog buti nalang nakatali ako sa puno. Maalala ko lang kapag may lineman na gumagawa ng sirang kuryente sa school.

Nang maiakyat ko na doon ko na sinimulan ang base ng bahay. Buong maghapon akong andito para gawin ang tree house slash escaped house ko.

Pokpok, lagari at paglalapat ang paulit-ulit kong ginawa. Hanggang sa abutan na ako ng dapit-hapon. Tumigil muna ako para kumuha ng pang ilaw dito. Bumalik ako sa bahay, nakabalik na rin sila kaya nag stay muna ako saglit sa kwarto. Baka nasa may hallway pa sila mahuli ako yari na.

Pinalipas ko ang ilang minuto bago lumabas dala ang rechargetable lamp shade ko. Binuksan ko kaagad ito ng makaabot uli ako sa escape place ni Kuya. Napahinto ako ng makita ko siya doon. Yari hindi dapat malaman ni Kuya ang ginagawa ko.

Dapat may iba akong daan. Gaya ng ginawa niya naglagay ako ng bagay na makakapag paalala sa akin kung saan ako dumaan. Total maliwanag ang buwan, hindi ko muna binuksan ang lamp shade ko.

Buti na lang malayo-layo ang lugar na nahanap ko sa lugar ng harden niya. Hindi pwedeng pareho kami ng lugar dapat magkaiba.

Nang makarating na ako sa tinatayo kung tree house. Kaagad kung binuksan ang lamp shade ko para makita kung saan na ang natapos ko.

Natapos ko hanggang sa may dingding ng tree house ko ang kulang na lang ay bubong at bintana. Tsaka ilang gamit para may magawa ako dito.

"Bukas ko na lang uli, ipapagpatuloy" Proud kong saad sa sarili ko. Pagkalingon ko sa baba muntik ko ng mabutawan ang lamp shade ko.

I saw Kuya Eurion dark aura when he see me in the top of this tree. Napalunok ako sa seryoso niyang itsura. Kabado akong bumaba. Akala ko hindi niya ako napansin kanina. Masyado ako yata naging believe sa sarili na hindi niya ako makikita.

"Kuya" Kinakabahan kong tawag sa kanya ng makababa na ako. Hindi pa rin nagbabago ang expression ng mukha niya. Dark aura pa rin ang bumabalot sa buo niyang pagkatao.

"Sinong kasama mong gumawa nito?" Madilim at umiigting panga niyang tanong sa akin. Shaks! galit siya.

"Ahh, ako lang" Nakayuko kong sagot.

"Tsk, alam mo bang delikado itong ginawa mo? Bakit hindi ka nagpatulong! Paano kung may nangyari sayo, nahulog ka o nabalian. Sinong tutulong sayo?" Galit niyang sermon sa akin.

"Wala" Sagot ko.

"Alam mo naman pala eh, bakit hindi ka naghanap ng makakatulong sayo?" Galit pa rin niyang tanong.

"Wala naman kasing tutulong sa akin eh. Napansin mo naman na ang trato nila sa akin dito diba? Sa tingin mo.kapag naghingi ako ng tulong, tutulungan nila ako hindi! At baka pagalitan pa nila ako kapag nalaman nila ito. Dahil pribadong pag aari ito ni Daddy! Siguro ikaw ayos lang sayo pero sa akin hindi. At sana maintindihan mo yun Kuya!" Umiiyak kong sigaw sa kanya bago tumakbo palayo sa kanya.

Umiiyak akong bumalik sa bahay buti na lang tulog na sila kaya hindi ako nahuli nino man. Patuloy ang pag iyak ko ng makaabot ako sa kwarto ko.

Bakit hindi niya maintindihan, alam na pala niyang cold ang trato nila sa akin dito. Tapos magagalit siyang hindi ako humingi ng tulong. Akala niya siguro may tutulong sa akin. Wala maski si Kuyang Guard hindi papayag yun. Baka isumbong pa ako kay Daddy. Minsan din kasi traydor yun eh, minsan kakampi kaya mahirap pagkatiwalaan.

Sa bahay na ito tangin sarili ko lang amg maasahan ko. Hindi ako pwedeng umasa sa iba dahil wala akomg mapapala. Yung ang naging buhay ko sa loon ng limang taon bago siya bumalik dito. Kaya wala siyang alam kong paano sila ka strict sa akin.

Every single move na gagawin ko kapag mali, hindi lang palo ang aabutin ko. May masama lang nasabi ng hindi sinasadya, sampal ang aabutin ko. Kaya minsan mas gusto na lang naging pepe para hindi na ako masampal kapag may ibang bagay akong nababanggit.

Hindi pa kasi niya nararansan ang bagay na yun. Kaya madali para sa kanya na sabihin na ganoon. Magdamag akong umiyak buong gabi kaya kinabukasan. Tinanghali na ako ng gising, maga pa ang mata ko. Kaya mga ala cinco na ako pumunta sa Escaped house ko para tapusin iyon. Pero gulat ako ng pagkarating ko.

Nasa taas si Kuya Eurion at hindi lang yun tapos na ang escape tree house ko. Tinapos niya?

Maingat siyang bumaba galing sa taas.

"Ayos ba?" Tanong niya sabay turo sa akin. Napatango naman ako kaagad. I didn't expect it na ganito ang magiging kinalabasan.

"Thank you Kuya!"Masaya kong saad saka siya niyakap. Napabitaw naman ako ng marealized ko ang ginawa ko. Nagtaka naman siya kung bakit bigla akong lumayo sa kanya.

"Sorry!" Paghihingi ko ng tawad sa kanya. Taka naman niya akong tinignan.

"For what?" Taka niyang tanong.

"For hugging you" Mahina kong nahihiyang sagot.

"Its that a big deal, halika nga dito" Sabay hablot niya sa akin para yakapin. Nanibago pa ako sa una pero kalaunan niyakap ko na rin siya pabalik.

"Thank you Kuya for making may Escaped tree house posible!" Thankful kong saad sa kanya.

"Anything for you my crying baby" Saad din niya. And yun ang huli kong pag uusap sa kanya bago nangyari ang pinakakatakutan ko.

After that incident happen, lagi akong nasa escaped tree house ko para makapag isa. Dito din kasi ang huling alaala ko sa kanya. Why so unfair, bakit si Kuya pa. Kung pwede naman ako.

Naging tambayan ko ang escaped tree house ko kapag namimiss ko siya. Buti na lang hindi na laman nila Dad ang tungkol doon baka ipasira pa nila.

Kamusta na kaya ang escaped tree house ko? Sana nasa mabuti pang kalagayan. Yun na lang ang alaalang meron ako sa kanya.

Pagmulat ko puro puti ang nakita ko. Nasa hospital na naman ako. Nakita ko sa paligid ko sila Nanay Ebang tulog at mukhang pagod na. Kailan ba ako hindi magiging problema sa kanila. I wish sana kinuha na ako ni Kuya pero kailangan ko muna siyang sundin sa ngayon. Gusto ko din kasing makita muli ang bahay na binuo namin. Ayos pa kaya yun? O baka nakita na nila at sinira. Sana hindi andoon ang ilang gamit ni kuya na binigay niya sa akin.

Kailangan ko nang magpagaling para mapuntahan uli yun. Wait me until I recover, my Escaped tree house. I will rebuild you again, kung ano ka dati. You so precious to me, your gift from my brother and his garden pa pala. Sana may bulaklak pa hanggang ngayon.

******

Pansin kong humahaba na ang update ko huhuhu sana maenjoy niyo hehehe. Anyway thank you for supporting.

~PrincessNalics~