Expert

Marco's POV

After that natahimik uli kami. We continue eating as if we don't hear what he please. Bihira lang makarinig sa isang mataas na tao ang magplease ng ganoon. Tikom pa rin ang bibig namin hanggang sa natapos kaming kumain.

Akward feels araise as we seat for a while. Hanggang sa Si Senator na yung naunang nagsalita.

"Hency, Ikaw mo na ang bahala dito sa bahay. May aattendan kaming meeting nila Hence at Herschel. Marco, alam mo na" Una niyang binalingan si Kuya Hency bago ako.

Napatango lang kami ni Kuya Hency sa sinabi niya. Alam na namin ang gagawin kapag wala siya dito.

"Kung ganon, mauna na kami tara na!" Aya niya sa kanilang dalawa. Sabay naman silang napatayo. Nang naiwan na kami, masama akong tinitigan ni Kuya Hency, patay. Sabi ko na eh, mamaya babawi ito.

"Mag ayos ka na, maaga tayong magsisimula" Seryoso niyang sabi bago umalis sa harapan ko. Napabuga naman ako ng hangin. Napakaseryoso talaga niya, opposite sa kakambal niyang kwela.

Umalis na rin ako sa dining area at diretso sa kwarto para mag palit na ng damit pang training.

Habang nagbibihis, hindi ko mapigilang mapaisip kong ano nang nangyayari sa kanila. Unang araw ko pa lang dito pero, sila agad ang naiisip ko. Marami pang araw ang bubunuin ko bago makabalik sa Manila.

Hindi ako mapakali kayo tumawag na ako sa kanya. Naka ilang ring bago niya sinagot.

"Miss mo na ako!" Bungad niya sa akin. Napahilot naman ako kaagad ng sintido ko dahil umandar na naman ang kalokohan niya.

"Tigilan mo ako, Blyst" Nagpipigil kong inis na sagot sa kanya.

"Woahhh, chill pards naman oh, hindi mo ba ako namimiss. Kasi ikaw miss na miss ko na" Pag iinarte niya.

"Shut up, I do wanna hear your pabebe rants. I just call para makibalita dyan" Diretso kong sabi sa kanya.

"Awww! my heart hurt, you so mean. Siya na naman, pwede ako naman mo na?" Pag aarte niyang nasaktan

"Blyst!" Banta ko sa kanya

"Okay, okay! ayos naman siya. Katulad ng sinasabi mo ginagawa ko naman. Pati sila alam na ang gagawin, don't worry we can handle this. Leave it to us, Prads!" Pagmamayabang niyang sabi with confident pa.

"Siguraduhin mo lang, kapag may nangyaring masama dyan. Mayayari ka sa akin" Biling na may pagbabanta ko saad sa kanya.

"I know that, Pards! Pwede ko bang hayaan na mapahamak ang love of your life" Muling pang aasar niya sa akin. Napupuno na ako sa lalaking ito. Paano ko ba ito naging kaibigan?

"Fine! sige na ibaba ko na ito" Paalam ko sa kanya. Nagreklamo pa siya na huwag mo na kaso wala na siyang magawa ng nababa ko na.

Muli akong napahilot sa akin sintido sa kakulitan ng damuho na yun. Nagtext pa talaga, may kasama pang emoji na may puso.

Ala una na pala kailangan ko ng bumaba sa training room namin. May parusa kapag nalate ako, at hindi yun madali. Si Kuya Hency pa, hindi uso sa kanya yung salitang basic o madali. He always start with the difficult step. Para daw mas matuto kisa sa madali pero walang natutunan.

Difficult experience give you more lesson than the basic. Kasi minsan mas magandang daanin sa dahas para mas matuto ka.

Tahimik ang daan tinahak ko. Sa likuran bahagi kasi ng bahay yung training room namin. Separated siya sa mismong mansion. Dadaan pa ako sa may garden kung saan kami nag breakfast kanina.

Sakto naman pagkarating ko ay siya din pagdating niya. Buti nalang hindi ako mapapa one hundred laps. Hindi pa nag uumpisa pagod ka na kaagad. That how he start with our buwis buhay training.

Nag i-stretching muna siya bago niya ako tuturuan. Usually talaga inuuna muna niya ang sarili niya na icondition bago ako o kami. At sa araw na ito, isa ko lang na-itatrain niya.

This mean it will be bloody. Walang kaibigan-ibigan dito. Fight is fight, no kind act nor give up. Kahit pagod ka na, wala siyang paki. Ang laban ay laban sa kanya, siya mismo ang maghihinto kapag satisfy na siya sa nagong laban namin.

The longest time we had do is 12 hour. Considered no break rule. That time akala ko, katapusan ko na dahil kahit gusto ko pang lumaban sa kanya. Ang katawan ko mismo ang bumibigay.

He is totally heartless that time. Nag away kasi sila ng kakambal niya. Kung saan hindi ko na alam. Kaya ako yung napagbalingan niya ng galit. Pero ngayon, feeling ko muling mangyayari yun o baka mas malala pa dahil ako na mismo ang may kasalanan kung bakit ganito kaseryoso ang mood niya.

Huli na para magsisisi, ang mabuti pa gawin kong opportunity ito para mas maimprove ko pa ang sarili ko sa ganitong sitwasyon. Ang tunay na laban hindi tumatagal ng second, it last until your last breathe. Kaya mas mainam ng maranasan ko ito, kung sakali man na malagay siya sa panganib. Kaya kong makipaglaban hanggang sa huling hininga ko.

Habang kinokondisyon pa rin niya ang sarili niya. Ganon na din ang ginawa ko sa sarili ko. Nagpunta na ako sa usually spot ko ng pag i-stretching para makondisyon ko na rin ang katawan ko.

I stretch my arm from left to right. My legs and other parts of my body. Hanggang sa masatisfy na ako sa ginawa ko. Ganon din siya kaya, tinawag na niya ako.

"Position!" Utos niya sa akin. Walang sabi akong pumunta sa may gitnang bahagi. Pa-square ang hugis ng platform na paglalabanan namin. The same rule as well, no break time and the one who first out of the square, lost. Yun lang naman ang rule niya. Ibang iba sa mga trainor ko sa other aspect of battle training.

Naghanda na ako, positioning attack. Umayos na rin niya, sa go cignal niya saka kami mag uumpisa sa one on one combat training.

"Hah!" Attack sign niya meaning start na kami. As usual siya ang unang umatake, napangisi ako dahil basang-basa ko na ang una niya atake kaya nakaiwas ako kaagad. Sumuntok siya bago pinasundan ng sipa. Nayuko ako bago gumulong para maiwasan ang kasunod niya tira. Pagkakataon ko naman para gumawa ng atake. Nasa gilid na siya ako ng makabangon ako.sa pagkakagulong.

I launch an attake at his side. One kick from ng right legs to his lower abdomen. And next move to his lower legs. Para matumba siya, kaagad akong lumayo pagkatapos ko ng atake. He can make moves effortless.

I make proper distance to dodge his attack. Hindi ko man siya napatumba gaya ng inaasahan ko pero madali ko pa rin siya kahit papaano. Napatungkod siya ng isa niyang tuhod sa ginawa kong atake. Nag antay ako sa kasunod niyang pag atake.

Umayos muna siya ng tayo bago walang emosyon na humarap sa akin. Oh I awake his demon, this is really the real battle. Yiieee mas ginaganahan tuloy ako. I jump repeatedly like Pacman did when he is in the ring. I switch my right foot to left foot, time to time. His looking me tightly, binabasa niya ang gagawin kong galaw.

Patuloy pa rin ako sa ganoong gawain habang inaantay siyang kumilos. His planning something, and I don't like it. Whenever he make a plan, dalawa lang ang pwedeng mangyari. Ang matalo ako o ang pahirapan ako.

Huminto ako para hindi kaagad mapagod. He remain on his position, nag iisip pa rin siya ng back up plan niya. Alam niyang basa ko na ang ilan niyang mga galaw. Pero ang hindi niya alam hindi lahat. Ilang taon din akong nawala dito, kaya kung may bago siyang technic yari ako. Bihira lang ako makapagtraining sa Manila dahil busy. Kung ano lang ang naituro niya, yun lang din ang ginagawa ko. Pero mayroon din iba, nanunuod ako sa youtube ng ibang moves.

At sa tingin ko naman may laban na ako sa kanya. Hindi tulad ng dati, may ibubuga na ako sa kanya kahit papaano. What his thinking bat ang tagal niyang kumilos. Mahirap mainip dahil, kapag sumugod ako may nakahanda na siyang atake para sa akin. Baka ikabagsak ko pa yun, kaya nag antay na lang ako.

Napangisi naman ako sa nalaman ko. Kaya pala, para siyang predator na hinihintay umatake ang biktima niya saka siya gagawa ng counter attack. Alam ko na ang modus mo, hindi na uumbra sa akin yan.

Ngayon naintindihan ko na, kung bakit laging ganoon ang nangyayari dati. His testing my patience kong hanggang saan ang kaya ko. Sa laban kasi, you need to had patience para mag focus sa gagawin hakbang. Hindi yung pabara-bara kang sumugod matatalo ka. Gaya ng kasabihan nila na, sumabak sa gera ng walang bala.

Mahirap lumaban kapag mainit ang ulo mo. You can't think properly para sa gagawin mong plano, dahil ang nasa utak mo ay ang gumanti. Which is wrong, dapat ang lagi mong isipin na kung paano ka mananalo kung alam mong dehado ka.

Its a matter of analyzing kung kaya pa ba o hindi na. Dahil minsan may laban na kayang ipaglaban hanggang dulo pero mayroon ding laban na kailangan sumuko para sa ikakabuti ng karamihan.

Naalerto ako ng makita kong malapit na siya sa akin. Nablanko ako kanina at yun yung ginawa niyang chance para umatake. Malas lang niya malakas ang pandama ko.

Naghanda ako para sa anomang gagawin niyang pero bigla siyang huminto. Mas lalo akong naalerto, hindi siya susugod ng walang plano. What he is planning? Pero bago pa ako nakagalaw, bigla ko nalang nakita ang sarili ko na nakahandusay na. I see his back.

Anong nangyari? That was fast, hindi ako kaagad nakapaghanda. Bumangon ako kaagad matapos akong makarecover. Pero hindi pa ako ganoon nakahanda uli.

Bumagsak na naman ako. Ganado ata siya masyado. Mas binilisan ko na ang pagbangon, kung kanina naungusan niya ako ngayon hindi na. Ganoon muli ang ginawa niya pero this time siya naman yung natumba.

I make a distance so I can condition my body. Gulat siya sa nangyari, napangisi ako dahil hindi niya yung inaasahan. Sorry siya, basa ko na ang ilan niyang kilos.

Nakatayo na siya, inaayos ang damit na medyo nagusot. Mas naging handa na ako ngayon. This gonna serious time to time. Lalo na napatumba ko na siya. Bihira ko lang yung magawa before. Kaya ready self.

Parehas kaming sumugod sa isa't- isa. Kapwa nagbatuhan ng suntok at sipa sa iba't-ibang parte ng katawan namin. Atras-sugod, suntok-sipa, Walang nagpatalo. Lumipas na ang isang oras ngunit wala pa rin ang sumusuko.

Parehas kaming napaatras, huminto ng panandalian. Halata na ang pagod sa amin. Sa pawis na tumutulo, hingal na unting unti namumutawi. Hindi pa ito tapos, ramdam ko sa bawat galaw niya. Hindi pa siya nag-uumpisa, light pa lang ang galaw niya.

Kung ganoon ang gusto niya pagbibigyan ko siya. Ngayon naman ako ang unang umatake. I launch attack on his upper chess, and counter attack on his lower stomach. Natamaan ko siya pero hindi siya ganom napuruhan. Muntik ko na palang makalimutan na, singtigas siya ng bakal. Hindi kaagad tatablan ng ano man atake hindi malakas.

Kailangan ko pang lakasan. Umatras uli ako saka nag iba ng direksiyong papatamaan. Ngunit napadepensa naman na siya ngayon. Parang pinapaatake niya muna ako. Papagurin bago siya naman.

Umatras na ako ng limang hakbang saka pomosisyon ng pang atake. Umayos siya ng tayo saka, naniningkit na tinignan ako.

"Hanggang diyan lang ba ang kaya mo? Akala ko ba nag improve ka na. Pero ano itong ginagawa mo. Para kang batang naglalaro lang, akala ko ba nag sasanay ka doon bat hindi ko ramdam" Pang mamaliit niya sa akin. Saka tumayo ng mayabang.

'Wag kang papadala sa mga sinasabi niya' Bulong ko sa sarili ko. Isa lang ito sa mga taktika niya. Gusto niya lang akong sumabog sa galit para sa ganoon madali niya akong matalo.

Ganyan ang ginagawa ng iba, they make you angry. Saka ka nila aasarin, kapag nagpadala ka sa kanila, katapusan mo na. Isa yun sa mga galawan kapag nasa laban. Kapag galit ka, hindi ka na makakapag isip ng mabuti. Dahil ang nasa isip mo ang gumanti.

An angry person with come to a battle, never win. Unless you not let it consume you. Control your emotion is the best solution. Kung hindi mo magawa talo ka.

Tamang condition ng isip, puso at sarili ang siyang mag wawagi sa laban na puno ng poot, galit at kalungkutan.
Pilit kong kinocontrol ang emosiyon ko. Sa mga bagay na pinagsasabi niya sa akin. He never stop saying anything na makakapagpagalit sa akin.

Hindi ko na uli siya inantay na may sabihin pa. Umatake ako sa kanya pero hindi directly, gusto ko lang siyang madivert sa ibang usapan. Dahil alam ko kung saan iyon patungo. Hindi ko yun gustong marinig sa panahon ngayon. Lalo't na napaginipan ko pa ito kagabi.

Healing take time and process at andoon pa rin ako sa oras na pagpoporoseso. Acceptance is the reward if you finally healed.

He smile like he hit something beyond of me. Is he attacking me from myself? Ano na naman ba ang gusto niyang mangyari this time.

'Wag kang papatalo sa mga pinagsasabi niya' Bulong uli ng sarili ko. How can I do that, kung pilit niya inuungkat ang nakaraan ko.

"Oh! bat ka huminto? May naalala ka ba?" Mapanukso niyang tanong habang maliit na humahakbang paikot sa akin. Hindi ganoon kalayuan pero hindi din ganoon kalapit, sakto lang.

"O baka naman takot kang marinig uli ang nangyari sayo back then. Yung pang aabuso sayo ng tatay mo? Bakit hindi ka pa sanay akala ko naman naabsorb mo na yun?" Patuloy pa rin niyang panukso uli tanong sa akin. Masama ko lang siyang tinignan. Kung akala niya makukuha niya ang gusto niya, tsk hindi ko yun ibibigay sa kanya. Tinanggalaan ko ng emosyon ang mukha ko saka nag abang na ng atake niya. Tapos na ako, siya naman.

Gusto niya ng laban gamit ang emosyon bat hindi ko din gawin sa kanya. Akala niya siguro wala akong alam sa kanya.

"Eh bat ikaw, hindi mo pa rin tanggap na pinagpalit ka niya" Panimula ko, natigil naman siya sa kasasabi sa akin.
I catch his attention now, its my turn. Watch and learn, Kuya Hency.

"Oh! bat natigil ka? Masakit ba?" Mapang asar kong tanong sa kanya. What you do, what you get. It pay back time Kuya Hency.

"Ah-" Hindi pa ako tapos pero kaagad siyang sumugod. Napangisi naman ako, nadali siya.

Sunod-sunod na atake ang pinakawalan niya sa akin. He look piss right now, more serious and fierce. I hit his spot, and now its really the real battle.

The battle continues in 2 hours. Palitan lang ang nagiging labanan, minsan siya ang lumalamang pero minsan ako naman. We never let each one surpass. Halos maikot na namin ang buong platform sa naging laban namin. Pero ni isa wala pa rin bakas ng pagsuko, tuloy lang ang laban.

Nang lumipas pa ang isa pang oras, unti-unti ng bumagal ang kilos namin. Tanda na pagod na sa nagdaang oras. Nahuli niya ang braso ko sabay ikot nito, napatalikod ako sa kanya. Saka siya bumulong sa akin.

"Akala mo ba ganoon lang ako kadaling malinlan. Nagkakamali ka, hindi mo magagamit sa akin ang bagay na yun. Matagal ko nang tanggap na ang kakambal ko ang mahal niya at hindi ako. Kaya bago ka gumawa ng isang bagay, dapat sapat ang nalalaman mo bago mo ito pakawalan. Hindi lahat ng alam mo'y tama, minsan niloloko ka lang para ikaw ang magamit. Tandaan mo yan!" Bulong niyang pangaral sa akin saka ako tinulak palayo sa kanya.

"Wag kang papakasiguro na naungasan mo ang isang kalaban gamit din ang taktika nila. Hindi mo alam bitag na yun na naghihintay sayo na mahulog ka para talunin ka" Pagpapatuloy niya.

"You should not think the same action like what your opponent do. Alam na nila ang gagawin nila once na ginamit mo din ang sa kanila. Ang alas ay laban sa alas, ang hindi mo alam may joker na nakatago. Nag aabang na gamitin mo din dahil kapag yung ang ginamit mo. Walang duda ikaw ang panalo. Kaya sa laban gumamit ka ng sarili mong galaw, taktika at pakolo. Kung gusto mong manalo, maniwala ka sa sarili mo na kaya mo itong laban, basta't may ipinaglalaban ka" Mahaba pa niyang pangaral sa akin.

"An Expert, never called expert once you never know what its real meaning. Ibig sabihin bago salita. Katotohanan bago kasinungalingan. Sarili bago ang iba at utak bago ang puso. Once ang puso ang inuna mo, lahat ng emosyon na pwedeng magpatumba sayo, ang utak ay walang magagawa kundi ang sumunod. Yan ang lagi mong pakakatandaan. Sa laban inuuna ang dapat, isinasantabi ang sagabal"

Tahimik naman akong nakikinig sa mga sinasabi niya. Magagamit ko din yan sa pakikipaglaban para sa kaligtasan niya.

"Wag kang mawawalan ng tingin sa kalaban mo. Hindi mo alam nasa harapan mo na siya" Seryoso niyang saad bago ako sinuntok sa mukha. Hindi ko siya namalayan nasa harao ko na pala. Hindi pa ako nakakabagsak ng, pinasundan niya ng suntok galing sa ibaba. Tumama ito sa aking sikmura. Doon na ako napatumba, napaubo ako ng dugo.

"Focus, paano mo naililigtas ang taong mahalaga sayo kung sa laban wala kang focus sa kalaban mo. Ang kalaban mapanlinlang, ang lahat ng bagay na pwede niyang gamitan ay gagamitin niya. Ang lahat ng nasa paligid mo ay kanyang kakampi kong hindi ka magfofocus sa pagpapabagsak sa kanya. Matatalo ka kapag ganon" Pagalit niyang pangaral sa akin. Halata na sa tono ng boses niyang hindi na siya nasisiyahan sa nangyayari sa training.

I admit minsan nawawalan ako ng focus sa laban namin. Sa tagal na ng huli akong nakipagsparing hindi ko na halos matandaan ang tamang timing ng pagfocus sa laban.

"Lumaban ka kung gusto mo pa siyang iligtas. Kapag hindi tuluyan na siyang mawawala sayo"

Nakaluhod na ako ng sinasabi niya na yun. Hindi, hindi yun mangyayari dahil hindi ko yun hahayaan.

Kahit masakit na ang katawan ko tumayo pa rin ako. I never let any one will suffer because of my stupidness. Not him or not her, and not them all. Hindi ko hahayaan na mawala para lang sa wala ang mga pinagdaan kong hirap. Para lang ang isuko siya, hindi. Hindi niya na ako maloloko.

"Sa tingin mo madadaan mo ako sa ganyan" Nakahalf-smile kong tanong sa kanya. Natigilan naman siya sa sinabi ko. Napangisi siya ng naintindihan ito. Siguro naman ay na gets na niya ang sinabi ko.

"Mabuti naman kong ganoon, ipagpatuloy na natin ito. Ubusan hanggang kung sino ang huling bumagsak, siya ang panalo" Huling saad niya bago muli kaming nagpatuloy. An hour passed again and we still fighting until our last. Sipa, suntok, tadyak at kung anu-ano pang galaw namin.

Kung hindi pa dumating sila Senator hindi pa rin kami matatapos. Umabot na kami hanggang sa alas Dos ng madaling araw.

"Tama na yan!" Pagtitigil niya sa laban namin. Halos lantang gulay na ng kami'y maghiwalay.

"Anong oras na naman kayo nag umpisa at hanggang ngayon naglalaban pa rin kayo. Kung hindi pa ako dumating, hindi pa kayo titigilan. Para kayong bata na nag aagawan dahil lang sa isang candy. Hindi matatapoa hangga't walang nagpapatalo!" Galit niyang pangaral sa amin. Kagagaling lang niya sa meeting mula sa may kabilang lalawigan.

Natahimik kaming dalawa, pasimpleng nagtutulakan para may matumba kahit sino sa amin. Para madeklara na kung sino ang nagwagi. Masama naman kaming tinitigan ni Senator. Napansin niya ang ginagawa naming dalawa.

"Isa pang tulak niya sa isa't-isa ako mismo ang tatapos sa inyo" Banta niya sa amin. Natigil naman kami sa tulakan pero ng pinasunod na kami ni Senator palabas ng training room. Pinatid naman ako ni Kuya Hency.

"I win" He mouth at me nang iangat ko ang mukha ko. Arghhh! kainis ka kahit kailan. Naisahan mo ko, ikaw na madugas ka.

"Oh!" Pigil sa akin ni Senator ng tangka ko siyang habulin.

"Tama na, wala kang magagawa sa isang yan. Alam momg ayaw magpatalo nan kahit ikaw pa ang tunay na nagwagi" Saad niya habang nauna sa aking naglakad.

"Expert comes in our mind. And if you do not put anything that makes you one. You never called it. A true expert know what she/he need to do so" Saad niya bago tuluyan nang pumunta sa kanya silid. Naiwan naman akong natulala sa may garden.

~~~~~~•~~~

A long update again hehehe sana magustuhan niyo. Naghihintay parin ako sa mga I'm lost feels niyo. Kung hindi niyo icomment tweet niyo nalang using again the hashtag #PNlcsImlost. Just search @Deenyiil. Thank you ka-baechicks.

Yourlovingcutieauthor
~PrincessNalics~