It' a typically day. Walking in path through my college building. With question roaming around my messy mind.

Did you feel out of place?

Did you feel like ghost to feel by others?

Did you feel no one listen to your story?

Did you feel lost and can't be found?

Have you ever feel that? Because me, there's no day that I didn't feel lost.

Can someone find me?

How I wish, I can delete it all. It's make my head hurt for too much thinking.

I am about to turn right,when someone call me from afar.

"Devi!"

Napatigil ako saka kumunot ang noo kung sino iyon. Hindi ko maaninag ng maayos pero palapit na sila sa akin.

"Devi!"

Doon ko lang natanaw ng medyo malapit na sila sa akin. Kaagad ko silang nakilala.

"Ha! ha! ha!" they catching their breathe as they stop in front of me. Mean while I am confuss why they running towards on me.

Kasisimula pa lang ng 1st semester last two months. And pang ilan pa lang itong pagkikita namin. Hindi kami magkakaklase dahil iba iba ang pinili namin courses.

Nakatungkod ang kamay nila sa tuhod nila. Hinahabol ang hininga dahil sa pagtakbo. Inantay ko silang mahabol ang hininga bago tanungin.

"Bakit nga pala ninyo ako tinawag?" I tilt my head, looking them with question write on my face.

Kaagad nilang na gets iyon.

"Ahhh... we just want invite you for a lunch later," it's Lulline who first answer. It's caught off guard. Although were close, still new from it.

Hindi ako kaagad nakasagot kaya inulit ni Airelle.

"Hey, Devi. Sabay ka sa amin ha," anyaya sa akin ni Airelle, habang nasa likod niya si Chayenne. Nakangiti din sa akin.

Tumango ako saka siya sinagot, "Okay."

Ngumiti silang tatlo sa akin, saka nagpaalam, "Sige una na kami. See yah!"

Pinanood ko lang silang maglakad palayo sa akin. Tatlo sila sa ilang taong nakakausap ko. Madalang ako makipag usap dito dahil sa bansag nila sa akin.

Although is different from what I am. People stuck in that moment. Were suppose not to.

I am label with the name, who is not me. I've been had difficult tried to socialized, but people avoid me.

That was I always feeling since then. I am use to it and having them is still new to me.

I wish, they never leave me. Like he did.

Napapikit ako saka tumingala. Kaharap ang luntiang langit, malinis walang bahid ng ano mang pag ulan. Kasabay ng sariwang ihip ng hangin, sinabayan ng dahong nagsisilipana at umaandayog sa lakas ng hangin.

Napangiti ako, dahil alam kong. Andyan siya, binabantayan ako.

It's already time.

It's a casual day. We're student attending there class. Chat with their peers, laughing and smiling.

Tapos na ang pangalawang subject namin. Umpisa na naman sila. Tumaas ang gilid ng labi ko habang pinapanood sila, "Tsk! second year na ang iingay pa rin."

Marami tuloy sa ibang proof dito sa college department ang hindi maniwalang umabot kami sa second year ng ganito kaingay. Well, sila lang yun.

"Hoy, Benz. Labas mo na gitara mo," rinig kong utos ng isa sa amin. Lagi kasi siyang may dalang guitara. Sila pasimuno ng jamming session dito.

"Kaya nga."

"Uy, simulan na."

Nagkumpulan silang lahat sa may teacher's table. Kung nasaan si Benz, nakaupo hawak hawak ang gitara niya.

They starting to sing a song. Everyone join with them. Every person passing through our room, turning their head to us. Even the teachers.

Masaya silang nagkakantahan. Pumapalakpak ang iba para isabay sa tono ng kanta. Ang ilan sa arm chair. Lahat ay nakaka-jam. Katulad ko na tahimik na nakiki indayog sa tugtugin.

Hanggang sa isang kanta ang sinimulan ni Blue. Nawala ang ngiti sa labi ko, Na kanina'y andyan sa labi. Napatingin naman ang iba sa gawi ko. Tila may naalala sa kanta na iyon.

Sino bang hindi makakaalala non. Bumalik uli iyon sa isipin ko, Naalala ang sandali na dapat ko nang kalimutan. Iniwasan ko sila ng tingin. It's been a year, but i guess they still remembered that scene.

Nag bingi bingihan ako sa kantang pinapatugtog nila. Napapairap pa sa hangin ng lakasan nila ang kanta sa chorus nito.

'Sa iyong ngiti ako'y nahuhumaling'

That line hit different now. It's hurt me more realized, he just fooled me. And make me hallucinate in front of others. I am mad at my self back then for being naive.

Madali niya akong napaikot, naloko at tinapon. Nabaligtad pa ako ng ilan. Grabe halos hindi ko makaya ang taon na iyon. I already decide to drop all my subject when I realized.

I am scholar, and how my family treat me.

Kaya kahit mahirap pinilit kong ibangon ang sarili sa kahihiyan na iyon. Na ngayon ay andyan pa rin.

Buti na lang nag-bell na. Lunch time na. Natigil na sila sa jamming session nila.

Lahat sila bago umalis sa room, napapatingin sa akin. Ang iba ay naawa, nang aasar at umiiling.

Isa iyon sa mga dahilan kung bakit ako nahihirapan magkipag-socialized.

"Oh! looks who's here."

Not now!

"Hey," Bhel hold my hand as I pass through them. I plan not to associate with them but, "How dare you walk at me."

I see rage on her face. Her face is totally red. As I hear giggle at my side. I mentally roll my eyes. Umiwas na nga ako sa mga tao, Sila naman nakasalubong ko.

"Sinusubukan ka ata, Bhel," udyok ng kasama niya, habang hinawakan ang buhok ko saka pa-simpleng hinila, napangiwi ako doon, "Nagiging matapang na."

"Sinabi mo pa."

Sa mga sinabi nila mas lalo pang namula ang mukha ni Bhel.

"Ang kapal talaga ng mukha mo," and she raise her hand for a slap. Wala akong naramdaman na lumapat sa mukha ko. Doon ko lang nakita kung bakit.

"Ano ba bitiwan mo ako."

"Why I would?" his usually bored tone voice answer her. Hawak pa rin niya ang kamay ni Bhel.

Pabagsak niyang binitawan ang kamay nito saka, sinagot ng mas ikakasakit ng puso ko.

"I thought your Bitches..." he pause and glance at me behind his back, and continue what he try to convey, "And yet, you still bully this girl. Tsk! pick a struggle."

Hindi ako kaagad naka-recover sa sinabi niya. Binanga pa niya ang balikat ko.

"Tsk! His right let's go girls."

"Bye loser!"

They leave me crying in pain inside. Ilang minuto pa bago ako naka alis doon.

Akala ko wala ng mas isasakit pa iyon. Pero... universe is against with me.

"Hey! Chayenne wait."

I hear Lulline voice from somewhere behind our spot. Near at the Cafeteria, where some calenderia are located. It's facing the oval field. Where you can see the gymnasium.

"Ang bagal mo," reklamo ni Chayenne.

"Tsk! mabilis ka lang talaga."

"Nasaan na ba sila?" naiinip na reklamo ni Chayenne. Kitang kita sa itsura niyang gutom na siya.

"Sorry, ngayon lang kami pinalabas," hinihingal na sulpot ni Airelle, "Dami kasing announcement ni Sir."

"Gutom na ko, Kain na tayo," anyaya ni Airelle sa dalawa. Natigilan ito ng hindi sila gumagalaw.

"Ano ka ba, Wala pa siya..." Chayenne thrill off .

I about to step, when I hear what Lulline said.

"Hindi pa rin nagbabago ang babae na iyon. Napakabagal pa rin. Tsk! kung hindi lang natin kailangan iyon."

"Truee, girl. Lalo na maraming task ang binagsak sa amin."

"Hay nako! manahimik kayo baka dumating na iyon."

"Tsk! takot ka lang marinig eh."

"Shut up! Airelle."

Natigilan ako sa mga narinig ko. Tama ba ang narinig ko? How cruel!

But I want to punch my face, for still coming on their way.

"Oh! finally your here," Lulline first see me, May tirang bakanteng upuan doon ako nagtungo.

"Omy! Gutom na ko."

"Same!"

Nagsimula na silang maglabas ng pagkain nila. Ganoon din ang ginawa ko.

Hirap ako lunukin ang pagkain ko dahil sa mga narinig. At, parang wala lang sa kanila. Sabagay, hindi nila alam na narinig ko sila.

Before we get separate, I said something to them.

"Guys," i thrill...thinking if I still tell to them.

"Yes?" Lulline ask, raising her brow. She's ready to go. Baka may klase na dahil kanina tingin ng tingin sa relo niya.

"Ah, can you meet me..." i thinking to said to them or not, but I inhale. And look at them, "Tomorrow, in the old mango tree."

They look each other before they nod at me.

I still thinking what they talk behind my back. Until I realize... I am the only one who left in the room. Not until, Ramen shout at me.

"Hoy! dyan ka na lang ba?" his peaking on the small space of the door. Pasara na iyon. Doon ako nagmadaling kumilos.

"Bilis!"

Binuksan niya ng kaunti ang pinto para makalabas ako. Yumuko ako bago umalis sa harap niya.

"Bangag!"

I sign and pinch myself. Before starting the long walk.

It's exhausting day. A full of heartache.

Napahinga ako ng malalim bago pumasok sa loob ng bahay. I hope wala akong makasalubong sa kani---

"Tsk! look at your way," it's Ate Velvet. Nako naman. Sa lahat siya pa talaga. Sa bahay na kasi ito, iba ang trato sa akin.

"Sorry," maliit na boses kong paghingi ng tawad saka mabilis na umalis sa harap niya.

"Tsk!"

Hasik niya bago ako nakalayo sa kanya. Hay nako Devi! Napakamalas mo ngayon.

Napaisip ako sa mga sinabi nila. Saka ko naalala kong bakit ko sila gustong makita bukas, kahit na weekend at walang klase.

Nakatago sa bag ko iyon. Napag desisyon akong sabihin sa kanila iyon. Bago ko pa marinig ang mga pinagsasabi nila.

Pinanghinaan ako ng loob.

"Sasabihin ko pa ba?" as I look at the thing I holding. And sign, "Ano ka ba, nakapag desisyon ka na. Ngayon ka pa aatras."

"Sabihin mo, dahil kaibigan mo pa rin sila."

Kagaya ng desisyon ko kahapon. Tuloy pa rin kahit na alam ko na kung bakit nila ako kinaibigan. I wearing my causal clothes. A bloody red skirt part with plain with t-shirt and a white shoes.

As usual walang katao tao dito sa baba. Halos hindi sila nagtatagal dito. They are all busy with their work. Ako na lang ang natitirang nag aaral.

"Walang pasok ah! Saan ka pupunta?"

Natigilan ako sa paglabas ng matanaw siyang nakaupo sa may sofa. Hindi ko man lang siya napansin.

Hindi ko alam kung sasagutin ko ba siya o hindi. Dahil panigurado aawayin ako nito.

"Just meeting a friend," iwas tingin kong sagot ko sa kanya. And it make her laugh out of her lungs.

Napayuko ako sa hiya.

"Really? Hahahaha. Oh! Stop making me laugh at your word. Hindi pala ako aware. Clown ka na ngayon," she mock at me, and smirk, "Anyway, enjoy in your day with your so call friend."

She left at the sala after mocking me. Buti na lang nakahawak ako sa doorknob. Baka bumagsak ako dahil sa panghihina.

I bite my lips after her words. In the corner of my mind. It's screaming truth. I collect myself and disregard that, and still a positive one.

Hindi ko hahayaan na masira ni Ate ang araw ko. Kahit ngayon lang.

Kahit ngayong araw lang.

Pero habang palapit sa lugar kung saan ang usapan namin. Unti unti akong nanghihina.

Sana talaga... sana dumating sila.

Kahit pa ganoon ang trato nila sa akin. Okay lang, kailangan kong masabi sa kanila ito.

I stop at the entrance, when i see none in the place we should be meeting. My step hang a bit when I decide to pause a little minute.

Darating sila! ... darating sila!

I don't lose hope. And be a positive one.

I walk slowly to the old mango tree. When our friendship built. It's very memorable for me. I face it and feel nostalgic. I close my eyes, as I reminisced those good old days.

Umupo at inantay sila. Gaya ng dati. Kung paano kami nagkikita dito sa lugar na ito.