- Nie dam wplątać się w żadne kobiece gówno! - krzyknął, w tym samym momencie zaplatając ręce w akcie sprzeciwienia się. - Jestem skoczkiem, a nie jakimś tajniakiem.

- Ale Ty jedyny możesz się zgodzić – rzuciłam błagalnym tonem. - I masz u mnie dług wdzięczności jak stąd do Afryki.

- Ale to jest chore – mruknął pod nosem.

- Jak każdy nasz pomysł – zachichotała Martika dając mi kuksańca w żebra. - No Endrju, nie daj się prosić.

Zrobiłam wielkie kocie oczęta, spojrzał na mnie bez przekonania, po czym wzruszył ramionami.

- To, co mam zrobić? - potrał dłonią brodę.

- Na razie wystarczy, że wybadasz, co robi tutaj chuda wersja Magdy Gessler – dorzuciłam, uśmiechając się zachęcająco. - Upiekę ci szarlotkę.

Uniósł brew.

- Z kruszonką?

- Z kruszonką. - przytaknęłam.

A podobno przez żołądek do serca nie działa na współczesnych mężczyzn.

- Chyba zostanę gejem – rzucił cicho na pożegnanie, po czym oddalił się w drugą stronę.

- Powiem ci, że poszło całkiem...gładko – zamyśliłam się.

Martika zbladła i nerwowo zaczęła bawić się palcami.

- No co? - spojrzałam na nią pytająco.

- Nie nic – mruknęła. - Kawa?

Skinęłam głową, po czym ruszyłyśmy w stronę wyjścia. Po kilku minutach siedziałyśmy w kawiarence na szczycie hotelu, z cudownym widokiem na skocznie. Mogłam oglądać trenującą kadrę Fińską, która zarezerwowała skocznie tylko dla Siebie. Szczerze liczyłam, że po ostatnich słabszych latach tak mocnej kiedyś kadry, odbudują oni swoją potęgę i będą jeszcze godniej reprezentować kraj Janne Ahonena i Mattiego Hautamekiego.

- Ziemia do Anastazji? - spostrzegłam Martike, która od dłuższego czasu machała mi ręką przed twarzą. - Ja tu jestem przecież.

- Przepraszam – powiedziałam. - Zamyśliłam się trochę.

- O Andersie? - uśmiechnęła się znacząco. - Co wy tak dziś gruchaliście na tarasie?

- Wpadliśmy na siebie...drugi raz – utkwiłam wzrok w kawie, bawiąc się łyżeczką. - Jest dość miły.

- Jak bardzo miły? - usłyszałam typowy dla Martiki ton głosu.

- Dobrze nam się rozmawiało, to tyle.

- Czerwienisz się – roześmiała się. - Popatrz kto przyszedł.

Podniosłam zamachnę głowe, aby nadziać się na wzrok Kamila, który odsuwał krzesło dla Nadii.

- No on sobie chyba żartuje – mruknęłam, odgarniając nerwowo włosy. Wstałam i prędko ruszyłam w stronę drzwi, nie patrząc nawet jak idę. Po chwili usłyszałam brzdęk rozbijanego szkła i spadającej tacy.

- Alarm czerwony, wszystkie oddziały wycofać się. - usłyszałam szept zza kelnera, spojrzałam w górę, szczerząc się w udawanym uśmiechu i pomagając mu pozbierać rozbite filiżanki.

- Pokryje wszystkie koszty wypadku – dodałam delikatnie zażenowaną sytuacją. - Proszę przysłać rachunek.

Wyminęłam chłopaka ciągnąc za flaki Stękałe, który szedł tuż za nim.

- Nie o takie dowiadywanie się mi chodziło – fuknęłam, ściskając go za policzki. - To miało być dyskretne...zresztą, wszystkie oddziały wycofać się?

Zakręcił oczami.

- Dzióbao robi za tajniaka nr dwa – uśmiechnął się zadowolony z siebie.

- Dzióbao? Przecież to jest największa papla w Polsce jak nie w Europie! - schowałam twarz w dłoniach. Cały mizerny plan szedł za przeproszeniem w pizdu i nie dowiem się co Gessler robiła w Finlandii, a w szczególności tu, w Kuopio.

- A ty gdzie idziesz?

- Tajner dzwonił do mnie, jakaś konferencja. - ziewnęła. - Ale pytałam, nie jesteś potrzebna.

Straciłam szatynkę z oczu, zostając sam na sam z blondynem i Dzióbao który wyłonił się zza ściany.

- Co tam przyjaciele – poprawił teatralnie włosy, ukazując rządek białych zębów, których prawdopodobnie za kilka minut nie będzie mieć. - Woah, kogo chcesz zabić.

- Waszą dwójkę – wychrypiałam. - W tym momencie wchodzicie ze mną do...

Poczułam dotyk na ramieniu i odskoczyłam jak oparzona. Eureka! Niech żyje dobro pomysłu!

- Fannemel – uśmiechnęłam się szczęśliwie. - Kawa?

- Cześć – przywitał się z chłopakami ich typowym, męskim uściskiem. - Wyglądacie jak tajniaki.

- Ta, coś w ten deseń – wymruczał Kubacki, przeglądając telefon. - Ana prosiła nas, że...

Przyłożyłam dłoń do jego czoła po chwili, zatykając mu buzie.

- Andrzej, masz chyba gorączkę, może idź się połóż albo coś – wydusiłam cierpko. -A Ty.

Wskazałam palcem na Dawida.

- Idziesz do ich stolika i dowiadujesz się co i jak – z uśmiechem na twarzy wysyczałam po polsku te słowa, z nadzieją, że cały ten mąż ciotki Andersa, nie zechciał uczyć go Polskiego.

- Idziemy?

Weszliśmy ponownie do kawiarenki, gdy nagle, zamiast ruszyć w stronę wolnego stolika, ktoś skierował się do siedzących pod ścianą Nadii i Kamila.

Houston, we got the problem.

Na miejscu ich zamorduje chyba.

- Kamil.

- Anders. - Stoch wstał, ściskając chłopaka w męskim uścisku. - Co tu robicie?

- Kawa przed treningami zawsze robi dobrze – odparł blondyn.

- Przecież miałaś być u Tajnera – mruknął Kamil do mnie, zmierzyłam go wzrokiem, po czym przeniosłam go na blondynkę.

- Najwidoczniej miałam ciekawsze plany na dzisiejszy dzień – wysyczałam, ignorując jego zimne jak lód spojrzenie. - Podobno miałeś mieć trening.

- Odwołali.

Mierzyliśmy się wzrokiem przez następne parę minut, napotykając ciekawski wzrok naszych towarzyszy. Właściwie to naprawdę zabawnie musiało wyglądać z ich perspektywy/

- Może weźmiemy na wynos? - spytałam go błagając, aby zgodził się i uratował mnie przed tą coraz bardziej niezręczną sytuacją. - I tak będę musiała się zbierać, idę na biegać.

- Biegać? - usłyszałam głos Kamila, zaskoczony uniósł brew.

- Nie przesłyszałeś się.

O tak, punkt dla mnie.

Run the world, girls!

Albo jakoś tak?

Nie ważne, z gracją baletnicy tańczącej jezioro łabędzie, odwróciłam się, prosząc w tym samym czasie blondaska o latte. Po chwili szliśmy korytarzem w stronę mojego pokoju. I nadal nie wiedziałam, co oni tam robili i po co się spotkali.

- Coś między wami jest?

- Hm?

Z zamyślenia wyrwał mnie głos skoczka.

- Tobą a Kamilem, byliście dość spięci a on odkąd powiedziałaś, że przyszliśmy na kawę to zabijał wzrokiem. - roześmiał się. Nawet śmieje się ładnie. Wtf?

- Tak, to dość skomplikowane – odparłam.

- Więc pozwól mi to zrozumieć.

- Ta blondynka to jego była dziewczyna i nie mam pojęcia, co tu robi, co z nim tu robi – wyszeptałam, opierając się o ścianę.

- On Cię kocha, dziewczyno – podniósł mój podbródek. - Na kilometr to widać, nie masz się o co martwić. Zapewniam Cię.

A może to prawda? Może faktycznie nie mam się o co martwić. Podziękowałam mu za kawę i weszłam do pokoju.

- Co...jak?

Dzióbao wstał i poklepał mnie po ramieniu.

- Mają wspólnego sponsora i mają z nim konferencje tutaj w Kuopio, poza tym mizdrzy się do niego a on ignoruje ją, jak tylko się da. - zadowolony z siebie opuścił pokój, za to ja poczułam jak ciężar schodzi z mojego ciała.

Siedziałyśmy z Maritą przed drewnianym domkiem w wiosce skoczków. Za kilka minut miał rozpocząć się oficjalny trening a ja jak to w zwyczaju, miałam za zadanie zrobić dobre ujęcia naszej kadry, które potem mają pojawić się na stronie PZN. Pocierałam dłoń o dłoń, żałując, że nie wzięłam ze sobą rękawiczek. Po co rękawiczki do zimnej Finlandii?

- Masz.

Odwróciłam głowę, nade mną stał Kamil, trzymając w dłoni parę czarnych rękawiczek. Spoglądał na mnie obojętnie i zimno, nie lubiłam zimy w jego oczach. Zimny Stoch to oschły Stoch. Lodowaty, nieczuły, i beznamiętny. Wolałam te momenty, gdy jego oczy rozjaśniały się, podkreślając niebieską toń jego tęczówek a ja byłam szczęśliwa, że mogę patrzeć w nie i patrzeć, o poranku przy kawie, w ciągu dnia w pracy i wieczorem w świetle świec. Wyciągnęłam do niego dłoń, biorąc rękawiczki, poczułam ten znajomy prąd, świadoma jak cholernie pragnę go normalnego. Po chwili już widziałam go na schodach, kierującego się w stronę Piotrka.

- Kamil.

Brak reakcji.

- Kamil!

Nadal nic.

- Kamil, idioto mówię do Ciebie!

Po chwili stanął w miejscu i odwrócił się w moją stronę.

- Co?

- Możemy porozmawiać?

- Nie mamy o czym.

Ponownie ruszył z miejsca, a ja podbiegłam do niego, łapiąc za jego kurtkę i ciągnąc go za najbliższy domek.

- Przestań być rozkapryszonym chujem – warknęłam, uderzając dłonią w jego pierś. - Daj mi coś powiedzieć?

- Nie chce tego słuchać.

- Kamil, do kurwy! Musiałeś sobie coś uroić? - powiedziałam tonem pełnym bólu. - Myślałam, że ten weekend będzie cudowny dla nas oboje... Nie chce, żebyśmy...

- Zamknij się. Proszę. Wiem, co widziałem – syknął, mrużąc oczy ze zdenerwowania. - Nie próbuj mi wmówić, że nie miałem racji, nie chce nawet wiedzieć, co On tam robił.

Dotknęłam dłonią jego policzek, zmuszając go do spojrzenia mi w oczy. Naprawdę myślał że mogłabym go zdradzić? I to z jego najlepszym kumplem?

- Muszę iść.

I poszedł.

Na tablicy wyświetliło się nazwisko Stoch. Kamil miał zaraz skoczyć drugi treningowy skok, a ja skupić się na swojej pracy. On skoczy, ale ja się nie skupie. Od kilkunastu minut latałam to w prawo, to w lewo szukając idealnego miejsca do uchwycenia kadry w locie. Gdy usadowiłam się koło jednego z pracowników Fisu, spostrzegłam Toma. Wytrzeszczył oczy, po chwili machając mi jak ucieszone dziecko. To miłe, że mnie poznał. Spojrzałam w górę skoczni i zobaczyłam, że Kamyk jest już na najeździe, kilka sekund później odbił się od progu, lecąc tą swoją idealną sylwetką w perfekcyjnym stylu nad bulą. Leciał, leciał. I to jakby nie miało końca i coraz mniej podobało mi się fakt, że jeszcze nie podszedł do lądowania. W końcu wylądował, a kilka sekund później stało się coś, co nie powinno mieć w ogóle miejsca. Jedna z nart odpięła się, a on uderzył o ziemie. Zerwałam się z miejsca biegnąć w stronę dojazdu, wymijając wszystkich ludzi, którzy stanęli wryci widząc to, co się stało. Służby medyczne podbiegły do Stocha, który od dłuższej chwili nie ruszał się z miejsca.

- Proszę się odsunąć.

Sam się odsuń, rozumiem, że jesteś lekarzem, ale do cholery, to mój chłopak.

Nagle wstał do pozycji siedzącej, jedną dłonią odpinając kask, a po chwili ściągając go z głowy. Kucałam przy nim otumaniona, zszokowana i inne epitety określające moje uczucia w tej chwili.

Łzy wyszły spod moich powiek, bo nagle uświadomiłam sobie, że to mogło skończyć się o wiele gorzej. Otarłam je szybko. Poczułam dłonie, spojrzałam na Piotrka, który użyczył mi ramienia, po chwili wyprowadzając z tego miejsca. Podziękuje dziś Bogu za to, że mam takich przyjaciół w kadrze.

- Ana?

Odwróciłam się.

Poczułam dłoń na karku..

A potem pamiętam Kamila i jego krew, którą poczułam w ustach.

I jak? Oczywiście zachęcam do gwiazdkowania i komentowania, mocno to motywuje. Jak myślicie, co stanie się dalej? 

+ wiadomość z ostatnich dni, powstał już trailer do sequela mojego ff. Wierzycie że już niedługo koniec ImFWYL? Ale no stress kochani, czeka was coś nowego! Więcej na dniach.

All love, 

Demurie