Star gazing

March 29,2001

Yow! Diary,

Ako muli ito. Sensya na ngayon lang  muli ako nakapagsulat. Naging busy kami sa nakaraang araw. Lalo't pa't nag iisa pa rin si Azelline sa kanila. Nasa hospital pa ang pamilya niya. Hindi ko alam kung anong nangyayari.

Pero naging okay naman siya ng sumunod na araw. Bumalik na siya sa dati niyang sigla pero hindi siya pinapagayan ni Mama na kumilos ng todo.

Kaladalasan ay nasa loob lang kami nanonod ng mga cartoons. Minsan naglalaro ng mga board games.

At isa pa may dumating na kamag anak namin. Yung pinsan ko taga Manila. Nagulat silang may batang babae sa bahay akala nila anak ni Mama.

Alam mo ngiting ngiti si Mama non. Kaso inamin din niya. Hahaha nakakatawa nga reaksyon nila Tita akala talaga nila totoo na.

Gusto kasi ni Mama ng babae. si Tita naman lalaki dahil puro babae ang apat niyang anak. Kaya nakasimangot na naman si Kuya Dwyer.

Kaaway niya kasi si Ate Nam. Palagi silang nag aayaw hindi sila magkasundo. Ewan ko ba sa dalawang ito. Natatawa na lang kami.

Naalala ko tuloy kung gaano kasaya sa bahay nila kahit na maingay. Sa bahay kasi tahimik. Kadalasan wala pa sila sa bahay dahil busy sa pagtatrabaho para sa akin.

"Dwyer saan ka pupunta?" tanong ni Tita ng matanaw na palabas si Kuya Dwyer. Irita niyang nilingon si Tita.

"Makikipaglaro ako kila Jayrome," nakakunot niyang noo sagot kay Tita. Nasa may hamba na siya ng pinto, paalis na sana kung hindi napansin ni Ate Nam. Nakita kong itinuro niya kay Tita iyon. Nakatalikod kasi si Tita kaya hindi niya napansin.

"Mamaya ka na makipaglaro sa kanila. Andito mga pinsan mo sila muna," suway ni Tita sa kanya. Kuya Dwyer groan in frustation but do what Tita say. Masama niya munang tinignan si Ate Nam ng dumaan sa tabi namin.

Sinilip ko naman ang reaksyon ni Ate Nam. Nakangisi siya parang inaasar pa si Kuya Dwyer.

"Saan ka pupunta?" pahabol na tanong ni Tita. Lahat kami nakatingin sa kanya. Nasa may pang anim na baytang siya ng hagdan.

Bore siyang lumingon saka sumagot.

"Magpapalit po ng damit," walang gana niyang sagot saka nagpatuloy sa pag akyat. Napailing na lang sila Tita sa sagot ni Kuya Dwyer.

"Hay, nako ang mga bata nga naman," napapailing na side comment ni Tita Dane. Pinaakyat muna sila ni Tita para makapagpahinga sa taas.

Naayos na rin ang guess room. Ang laki talaga ng bahay nila. Habang kami nila Drik naiwan dito sa baba, nanonood ng cartoons.

Magkakasama kami nila Dmytro pati iyong kambal. Pumunta naman na sa kusina si Tita para tumulong mag-prepare ng pagkain.

"Hayaan mo sila Kuya. Ganyan talaga sila yan. Hindi magkasundo," puna ni Drik sa akin. Pansin siguro niya ang pagkunot ng noo ko.

"Huh? hindi iyon ang iniisip ko," mahina kung sagot habang nakatutok pa rin sa T.V.

Hindi iyon ang iniisip ko. Iba, kagaya nila Mama, kung okay na sila ng kapatid ko. Isang linggo na rin ang nakalipas hindi pa rin sila umuuwe.

Sila Lolo at Lola naman busy hindi ako maasikaso. Buti pa dito, kahit hindi nila ako kaano ano naalagaan nila ako. From Tita and Tito, i feel how being care of your parents.

Naiinggit tuloy ako sa kanila. Kahit busy sa work ang parents niya. May time pa rin sa kanila. Tuwing weekend family day nila.

Naisama pa nga nila akong gumala sa park. Doon sa bagong park na kabubukas dito. Hindi ko mapigilan hindi matawa kapag nakikipagbulahan si Tito kila Dwyer.

Iyon ang mga bagay na hindi ko pa naranasan kila Papa. At siguro hindi ko na mararanasan pa. Were having another add to family. Mas lalong mababawasan ang time nila sa akin.

Then i should be more careful. Maybe i should limit my work. Sa kwarto na lang ako.

"Hoy!" bulong ng katabi ko. Nakita ko pa ang kamay niyang kumakaway sa tapat ng mukha ko.

Doon ako napalingon sa kanya.

"Huh?" lutang kong sagot sa kanya. Napakunot noo naman siya sa sagot ko.

"Kanina pa kita kinakausap hindi ka sumasagot. Okay ka lang ba?" nag aalalang tanong niya sa akin. Bigla akong naguilty sa sinabi niya.

I do wanna be problem to anyone.

"Oo, naalala ko lang sila mama," sagot ko saka binalik ang tingin sa t.v.

Lumapit ang isang katulong nila para maglagay ng meryenda sa amin. Habang kinuha niya ang kambal pagkaalis nito.

Kaming tatlo na lang ang naiwan. I watch him feed his younger brother. Kita ko ang pag iingat niya doon. I wonder if i can do that to my little sister?

Gusto kong maranasan yan. Ngunit nag aalala ako baka hindi rin. Knowing my condition, baka pagbawalan pa nila ako.

"Gusto mo?" he offer the spoon he use to feed Dmytro. Napansin niya ata ang tingin ko sa kanila. Nagdadalawang isip pa ako pero nang nag baby talk si Dmytro kinuha ko na.

We switch seat so I can feed him better. At first I was so scare. Baka kasi mabulunan siya. Pero kalaunan natutunan ko kong paano.

Natutuwa tuwing inaabot niya ang kamay niya. Parang nanghihingi pa.

I can't help but to smile. Napatingin pa ako kay Drik. Pinapanood pala niya kami.

"May kapatid ka ba?" he suddenly ask me. Natigilan ako sa pagpapakain kay Dmytro. Nabitin tuloy siya.

"Magkakaroon pa lang," malungkot kung sagot. I know i should be happy pero sa mga nangyayari. I dunno what to feel.

"Bakit mukhang malungkot ka?" napansin din pala niya iyon. Isinubo ko muna ang huling pagkain kay Dmytro bago siya hinarap at sinagot.

"Iyon ang dahilan kung bakit sila nasa hospital. Mom was bleeding and I know its my fault for making her worried," pansisi ko sa sarili ko. Hindi ko maiwasan dahil iyon lang ang naisip kung dahilan.

Naiwan naka nganga ang bibig niya. Kung hindi pa lumabas mula sa kusina si Tita para magtawag na kakain na. Baka mapasukan na ng langaw iyon.

"Come on, lunch is ready," she loud announce for every body hear it. I hear footstep up stair. I watch Ate Nam younger sister run down stair.

"Ano ba sabing huwag kayong tumakbo," she mad shout at her younger sister. Tumayo na kami habang inaantay silang makababa.

"Omy ghad. Noimee!" she exclaimed when her sister fall on the stair. Kaagad akong napatakbo dahil malapit ako sa may hagdan.

"Catch you," nabibigatan kung saad sa kanya. Nasa may huling baitang na siya. Buti na lang nasalo ko siya.

"What happen?" her parent immidiately run toward her. Doon nila natanaw sa may dulo ng hagdan ang pwesto namin ni Noimee.

"Omy ghad! help her," her mother immidiate order. Dinaluhan naman kami ng mga katulong. Kaagad nilang kinuha si Noimee sa akin. Tita Daneiris get me.

She hold my face made me to look at him.

"You okay? may masakit ba sa iyo?" sunod sunod na tanong nito sa akin. Kita ko ang pag aalala niya sa mga mata nito.

Umiling ako saka sumagot.

"Wala po, okay lang ako," sagot ko para mapanatag na siya. Ngunit tila hindi pa naniniwala si Tita. I just give her small smile. Showing her that i'm totally okay.

Doon lang siya nakahinga ng maluwag.

"Oh ghad," she muttered and hug me. Biglang may lumukob sa akin. This scene I never thought. Even my mom got worried she never hug me like this.

Pinigilan ko naman lumuha baka mag alala muli si Tita. Ngumiti na lang ako ng muli niya akong harapin.

Nanatili ako ng ilan sandali doon dahil senermonan pa sila. Tahimik lang ako sa gilid, ramdam ko ang titig niya. Pero hindi ko siya sinulyapan.

After a short sermon, we all decide to go in dining area. Food is serve and it's should not waiting. His stair don't leave me. May be from the news I droped earlier?

The dining fill with noise, laugher and stories. I'm just silently, watching them. Its still new for me. Itong mga ito hindi nangyayari sa bahay. Cause they are too busy to work.

"Nako, hindi mo ba talaga anak itong si..." Tita Dane husband ask again. And look for me to ask my name.

"Azelline," I answer to him and he nod before continuing what he gonna said.

"Azelline?" he repeat my name. Tito Edvard answer him while chuckling.

"How I wish, but my wife can't take another one. And I choose her life than get what I want. If means her life at risk," Tito sincerely answer and glance at Tita who blushing while Tito spilling those sweet and heart-warming words. Kinikilig ako sa kanila.

Suddenly, I remember Dad kneel infront of my Mom tummy when she drop the news. I know Dad always taking care of Mom. Even without casually saying it.

"Naks lakas pa rin ng appeal mo brad," Tito laugh throwing some joke to Tito Edvard. Busy naman si Tito na panoodin ni Tita kinilig sa sinabi nito.

Sa mga titig pa lang ni Tito ramdam mo na si Tita lang talaga. At walang iba pa.

Napailing na lang sila Tito at Tita saka nagpatuloy sa pagkain. Ngunit ang sigla at ingay ay hindi nawala.

Napalingon na ako sa kanya. Sinalubong naman niya ang tingin ko. Hindi ko mawari kung ano ang emosyon na nasa mga mata niya. Pero isa lang ang sigurado ko. Nag aalala na maman siya sa akin.

At hindi ako nagkamali. Lumapit kaagad siya sa akin matapos kaming mananghalian.

Were heading to the garden. Like we use to go if were going to play. Kuya Dywer and Ate Nam are too noisy we need to go outside to play silent and have focus.

"Still thinking about it?" he speak while moving his pawn. Were playing chess right now. I just watching intimately his move.

I know what his pertraining too. I just can't help to worried. Cause I know, i'm one of the reason why was that happened. I praying they are both safe. I can't forgive myself if something bad is happen to them.

"I can't help to not think about them," I answer him in a low tone while moving my piece. Ka-start lang namin kanina pero mukhang maagang matapos ito. Kahit na sa murang edad pa lang ako. I know some things happen around me. May be for the others kids are naive. But little did they know, they are aware of something.

I hear him sign, kaya napa angat ako ng tingin sa kanya. He still worry.

"Its pretty normal but, do not stress yourself too. Learn to give yourself a peace and rest your mind. Not all the times you need to worry about things that eventually can be settle," he advise on me. Then he continue to move his piece. After what he said. I remain silent and play with him.

May be i need to give myself a rest too? It's not bad idea right?

We spend our hours playing chess until the dawn. As usual, i stay at there house. Wala pa rin balita kila Mama. Wala pa rin umuuwe sa bahay.

It's been three days since that happen. I wanna go there but...

"Ang lalim naman non," I hear Drik side comment. I'm sitting on the edge of the wood at the way to the backyard. Where there garden is.

Nagpapahangin ako dito habang nag isip ng nga bagay bagay. Dinaluhan niya akong umupo dito. He sit then eventually lay down.

May sapat na space naman para mahigaan ito bago ka makarating sa mismong pinto.

May kataasan din ito. May hagdan na tatlong baytang bago makababa sa lupa.

Kaya na i uundayog ko ang paa ko. I just watch him laying on the floor. Hanggang sa makahanap na siya ng tamang pwesto.

"The sky is astonishing," he whisper and peek on me. A sweet smile come out on his lips. Nahawa ako non kaya napangiti na lang din ako.

I look up at the sky. Seeing how glamorous is it. A million shining stars, glowing in their on light. Even they look big or not they still have a light you can notice that sparkling in their own.

Ibig sabihin nito maaraw muli bukas.

"Hey, dinner is ready," Tita interrupt us from viewing the sky. Nagkatinginan kami bago sabay na pumasok sa loob.

The loud noise coming from the dinning area. From Tito's laugh, Kuya Dwyer and Ate Nam cat fight and their little siblings banters.

Its somehow a messy but a wonderful scene for me. Who always alone in our house.

When we arrive those noise will settle. But story telling while eating are not fade.

I focus on eating while listening to their chatters. The smile on their lips won't leave them. How i wish i can see it to our house.

"Here, eat more," Drik put some carrots on my plates. I wait him to finish transferring the foods on my plate them i dig it right away.

I'm full after that fiesta-theme dinner. An daming pagkain. Hindi ko tuloy napigilan na dumighay. Everyone laugh at me.

But doesn't bother me. I even laugh at my self. The first time, i see my self laugh again, after long ago.

Actually, hindi ko na maalala kung kailan ang huli kong tawa ng ganito.

"You seem happy," Drik follow me again on the way to backyard. Where we seating earlier before we eat dinner.

"Yeah, it's feel like nostalgia. Hindi ko nga maalala kung kailan ako huling tumawa ng ganoon," i tell him with a little smile on my lips. While embracing the cold breeze of the night.

"Here," sabay kaming napalingon ng may dalawang jacket na lumitaw sa pagitan namin.

"Thanks, Kuya Dwyer," we both said in union. Medyo malaki ang naisuot ko. Pero ayos na rin. Ang lamig eh.

I hug my self. And look up the glowing sky. Its has a ton of shining stars. Who never fail to shine even they slowly fading.

"Hay," saad niya saka humiga muli sa pwesto niya kanina. Ginaya ko siya, humiga din ako para mapanood ang langit habang hindi nangangawit ang leeg.

Kahit na naka-jacket. Medyo ramdam ko ang lamig ng sahig. Mas nakikita ko sila ng nakahiga ako.

"Grabe ang lawak ng langit," namamangha kong banggit. Nag nining ning sila sa mga mata ko. Muling bumalik ang ngiti kanina sa mukha ko.

"Sinabi mo pa," sang ayon niya.

Nakangiti lang ako sa loob ng ilang oras. Nagsimula na rin siyang mag turo ng mga constellation. At mga nabubuo niyang image.

Syempre mayroon din sa akin. Pero mas marunong siyang bumuo.

"Diba," mayabang niyang saad matapos ituro ang isang hugis elepante na constellation. Napailing na lang ako kahit medyo hindi hawig.

"You know what," he start and i feel his glance on me. Kaya napalingon ako sa kanya.

"What?" i ask curiously.

"If you free at some night. We can star gaze here sa bahay. Para naman kahit papaano ay makahinga ka," he suggest on me. My heart melt on his suggestion. Wala pang nagsabi non sa akin. Wala pa rin nag yaya na gumawa ng isang bagay sa akin para maging masaya.

"Sure," masaya kong sagot habang nakangiti sa kanya. Saka ko binalik ang tingin sa langit. Baka hindi ko na kayang pigilan ang luha ko.

We spend the rest of hours star gazing before her mom call us to sleep. Its getting late and kids like us should sleep early.

After that night Dad came back. Looking for me, sorry for forgeting about me. Okay na rin sila Mama non. Sabi ng Doctor ilang araw na lang pwede na silang umuwe.

Its a mix emotion. But for me, more dominant of fear. Cause Lolo and Lola are coming back with my Mom with the baby inside on her tummy.

Like what i am expecting. Cold treatment welcome me. I never dare to come near with Mom. Especially when Lola's around.

At gaya ng sabi ni Drik. I ask permission from my Dad to go to there house. To star gaze like what he say.

"Look a bear," i point out on some constellation. Napatawa siya sa akin.

"Mukhang nagiging magaling ka na ah," he amuse praise me. I chuckle, akala ba niya siya lang magaling?

"Ako pa," natatawa kong saad sa kanya. Nagtawanan lang kami saka pinagpatuloy ang pag star gaze.

Napaangat muli ako ng tingin sa kisame ng kwarto niya. Glowing sticker of stars are scattered. This is why he put it on.

Dahil after ilang years. Umuwe na kami sa Manila. Ang hindi niya alam mayroon din sa kwarto ko. Iyong hiningi ko sa kanya dati.

Whenever i look up with this glowing sticker. I remember him. The star of my dark night. Who taught me this hobby of star gazing.

Hanggang ngayon ginagawa ko pa rin. Dahil i believe one day. My shine will reach someone's heart. And that's him. My fading stars.

°°°

An update. After a months i guess. I hope you enjoy reading this chapter. Just always take care of your self. Rest and give yourself a break.

~PrincessNalics