Don't cry

March 26, 2001

Yow! Diary,

Mukhang makakasanayan ko na ang sulatan ka diary. Alam mo grabe ang kaba ko kanina. Hindi ko alam ang gagawin ko.

Alam mo ba kung bakit? Kasi ganito, Si Azelline nakita kong umiiyak.

Yun ang problema. Puro kami lalaki kaya 'di ko alam kung paano mag patahan ng babae. Pati sa kalaro mas marami ang lalaki. Kaya ayon tumakbo ako pauwe para mag tanong kay Mama. Pero alam kung anong sinabi ni Mama?

"Drik, anong sabi ko sayo. Huwag kang mang aayaw ng babae. Hindi gawain iyon ng isang lalaki," At yun napingot muli ako. Hindi na ako nakapagsalita pa.

Bumalik ako para isama muli siya sa bahay. Yari ako kay Mama kapag bumalik ako ng 'di siya kasama. Si Mama talaga oh.

Mahina akong napatawa sa kinuwento niya. Kaya pala bigla siyang nawala non sa harap ko. Akala ko iniwan na niya ako.

Umuwe lang pala siya para magtanong.

I let out a deep sign again and look back what is really happened back then.

It was not a good morning. I wake up and loud noise with people running back and fort.

Narinig ako ang boses ni Mama. Tinawag si Papa. Kaya lumapit ako sa may pinto nila. I saw lolo at lola hushing Mom to be calm.

Hindi ko alam ang nangyayari. Kaya nakasilip lang ako sa pinto. I saw my pale face like something bad happenned.

"Anong nangyayari?" Mahinang tanong ko sa kanila ng makapasok sa kwarto nila Mama. Sabay sabay silang napatingin sa akin. Na parang maling andito ako.

Kita ko ang galit sa mata ni Lola. Bigla akong kinabahan at nakaramdam ng takot. Bakit? anong ginawa ko?

"Ano pang tinatayo tayo mo dyan bata ka. Umalis ka at tawagin ang Papa mo. Hindi ikaw ang kailangan namin. Ang Papa mo ang tinatawag hindi ikaw," Nanlilisik ang mata ni Lola habang sinasabi iyon.

Nanlaki ang mata ko sa sinabi ni Lola. Ngayon ko naramdaman ang talagang 'di niya pagkagusto sa akin.

Maluha luha akong umalis sa kwarto ni Mama. Saka hinanap si Papa. Habang nagpupunas ng takas na luha.
Nalibot ko ang buong taas pero wala. Pababa na ako ng makasalubong ko si Papa. Kita ko sa mukha ang kaba at takot halos hindi ako nito napansin ng dumaan sa harap ko.

Nakatingala lang ako kung saan siya dumaan. Pagkatingin ko sa baba si Lolo ang natanaw ko. Pero may kung ano kay Lolo.

Hindi rin ako nito pinansin ng lumapit ako sa kanya pagkatapat sa akin. Hindi ko alam kung anong mayroon. Parang may bumara sa dibdib ko. Gaya ng ginawa ko kay Papa. Nakatanaw lang din ako sa dinaanan niya.

Doon ko hindi napigil ang sarili. Mabilis akong bumaba saka lumabas ng bahay. Nagtungo ako sa may silong ng mangga at doon nag umiyak.

Kinulong ko ang binti ko sa mga braso ko. Nakayuko habang tahimik na umiiyak.

Mas lalo kong naramdaman na pabigat ako sa pamilyang ito. Hindi ko naman ginusto na magkasakit eh. Ayoko ko pero anong magagawa ko. Pinanganak akong may sakit na sa puso.

Ang hirap isipin na akala ko'y okay na pero hindi pa pala. Mas lalong lumala. Naiisip ko tuloy kung paano ko sila haharapin mamaya?

Natatakot akong baka ayawan na nila ako. Dahil may isa pa silang anak at apo. Natatakot akong mabaliwala at iwan.

Hindi ako umuwe sa bahay. Dahil nakita ko silang mabilis na lumabas at sumakay sa kotse. Ni hindi man lang ako hinanap.

Mag isa ako ngayon. Nasasaktan at nahihirapan. Hindi lang sila ang nahihirapan ako din po. Hirap na hirap na sa kalagayan ko.

Ang mga bagay na gusto kong maranasa bilang bata hindi ko magawa. Laging bawal yan aatakihin ka. Hindi ka pwedeng mapagod. Makinig ka lang mahal ang gastusin.

Nakakasawa na ang hirap. Pwede bang kahit isang saglit maranasan ko? Yung walang pumipigil at mangyayaring masama? Masama bang hilingin iyon?

"Uy, Azelline," I hear Drik call me. I sense his presence beside with me. But I remain hiding my face between ng legs.

May mga luha pa rin ang mata ko. Kaya ayaw ko siyang tignan.

"Uy! ayos ka lang?" Ramdam ko ang concern sa boses niya. At pati ang paglapit pa niya mismo. Pero nanatili ako sa position ko.

Hindi ko siya iniimikan baka marinig niya ang iyak ko. Nakakahiya, may nakakita pa sa akin.

"Uy! ano bang..."

Bago pa niya matapos iyon. Binangon ko ang ulo ko saka luhaang lumingon sa kanya. Kita ko ang gulat sa mga mata niya.

Ibinuka at tikom niya ang bibig niya ngunit walang lumalabas. Kita ko ang taka at lito sa mga kilos niya. Hanggang sa bigla itong tumakbo palayo.

Malungkot akong ngumiti. Maging siya iniwan ako mag isa. Wala na ba akong kakampi? Karamay? Bakit? Bakit ganito?

Bumalik ako sa dati kong pwesto at mas lalong naiyak. Binuhos ko ang sakit na naramdaman ko.

Hindi ko alam kung bakit ngayon pa. Ngayon pa na Mismong kaarawan ko pa.

Ang samang timing naman.

The day that I exist is the most awaited day for me. But this time, I don't know. If I can be happy on my day.

Napatulala na lang ako ng wala na akong luha pang mailalabas. Excited ako sa araw na ito pero ngayon lungkot at sakit ang nakuha ko.

Ito na ba ang birthday gift sa akin? Mas matinding sakit? Naalala ko tuloy noong seventh birthday ko. Excited ako sa nakikita kong kaedad ko bongga ang celebration.

May pa seven balloon, Gifts, candles and roses. Kaya medyo excited ako. Pero noong kaarawan ko na mismo. Tahimik, kung hindi ko pa ako nagtanong kung anong handa ko. Hindi nila maalala.

At mukhang mauulit muli ngayon. Mas malala pa.

"Ahmm, Azelline?" Oh his back. But I doesn't pay attention to him. Masyado akong masasaktan ngayon. Gusto kong mapag isa.

"Ah! pasensya na nga pala kanina. Ah...natakot kasi ako kaya bumalik sa bahay at magtanong kay Mama. Kaya ayon napingot ako at mapipingot uli kapag umuwe ako ng 'di ka kasama," He explain to me. Napakagat labi lang ako.

"Uhmm... ayaw mo ba? Kung ayaw mo ayos lang kaya pa naman ng kabilang tainga ko," Ramdam ko ang kaba doon. Medyo nauutal pa siya ng sabihin iyon.

I didn't know. He have a vibes that make me lift up when I'm feeling down. His presence scream positivity and calmness.

Kaya lumingon ko sa kanya saka ngumiti.

"Huwag kang mag alala, ligtas yan isa mo pang tainga," Mabagal at pagak kong sagot. Medyo barado na rin ang ilong ko dahil sa kaiiyak. Huwag naman sanang magkasipon pa ako.

Binaba ko ang paa ko saka marahan na tumayo. Magkaharap kami ngayon. Hindi niya ako magawang tignan sa mata. Siguro ay nahihiya sa kinilos niya kanina.

"Hindi pa ba tayo aalis?" Takang tanong ko sa kanya. Bigla naman siyang nataranta.

"Huh? Hoy hindi dyan," Tawag ko sa kanya ng sa ibang direksyon siya nagtungo. Napatigil siya at napakamot ng buhok.

Saka nakayukong bumalik sa pwesto ko.

"Tara na," Anyaya niya sa akin ng hindi ako nililingon. Saka naunang naglakad. Anong nangyari sa lalaking iyon.

Magkasunod kaming naglakad patungo sa bahay nila. Sa gate pa lang tanaw ko na si Tita. Nakaabang sa amin at mukhang naiinip na.

"Ma," Tawag ni Drik sa Mama niya ngunit nasa akin ang tingin nito. Kaagad niya akong nilapitan saka niyakap.

"Okay ka lang ba hija? Inaway ka ba ni Drik?" Paulan niya sa akin ng tanong habang hawak ang magkabilang balikat ko.

Umiiling ako saka siya sinagot.

"Hindi po niya ako inaway," Mahihirapan kong sagot. Dala pa rin ng iyak ko kanina.

Halos hindi pa maniwala ang Mama niya kaya sinabi ko na ang dahilan.

"May nangyari lang po sa bahay kanina. Kaya ako umiiyak. Wala pong kasalanan si Drik," Dahilan ko. Biglang namungay ang mga mata niya saka siya tumayo.

"Okay! okay, Lets go inside. Tumitirik na ang araw," Mahinahon niyang anyaya sa akin. Napalingon na naman ako sa gawi ni Drik.

"Ikaw din Drik," Pahabol ng Mama niya.

Sa sala kami nagtungo. Tahimik ako habang si Tita nagpahanda ng makakain. Si Drik tahimik akong pinagmamasdan sa single sofa. Habang nasa mahaba kami ni Tita.

She caresing my back preventing me from crying again. Tahimik ako't pinakikiramdaman ang sarili. Bawal akong umiyak ng grabe. Baka atakihin ako. Mahirap na.

Pilit kong pakalmahin ang sarili ko. Kahit papaano ay kumakalma.

"Ang putla niya," Biglang sumingit si Dwyer. Nagulat na lang ako sa kanya. Hindi ko siya napansin kong saan lumabas.

Sa puna niya sa akin. Pareho akong tinignan nila Drik at Tita. Kita ko ang pagkunot ng noo nila.

Bakit?

"Are you okay? You look pale. May masakit ba sa iyo? Tell me," She ask me with concern and worry on her voice.

Doon ko napansin ang mabilis na paghinga ko. No! no! not now please.

"Hey! Are you okay?" Natataranta na nilang tanong. Hindi ako makasagot dahil hinahabol ko na ang hininga ko.

Ito na nga ba ng kinakatakutan ko.

"Call, Mang Jobel ipahanda ang sasakyan. Pupunta tayong hospital," Her Mom order on their maid. Naalerto ako ng marinig ang salitang hospital.

"Huwag niyo po akong isugod sa hospital. Andoon po Magulang ko. Magagalit sila kapag nakita o nalaman nilang inatake ako ng sakit ko," Mabagal kong pigil kay Tita. Nanlalaki ang mata nitong nakinig sa sinabi ko.

"What? Mas maganda nga iyon dahil malalaman nila ang nangyayari sa iyo. Don't be afraid," She refuse on what I say. But I determine not to go in hospital. Mas lalong lalaki ang galit nila sa akin.

"Hindi po, mas mabuti hindi nila malaman. Baka po mas lalong lumala ang galit nila sa akin. Ayaw ko na pong dumagdag sa problema nila kaya po. Nagmamakaawa ako huwag niyo po akong dahil sa hospital," I plea at her. I hold her hand and grip. My eyes water again. Akala ko tapos na nagkarga lang pala.

"Pero bakit hija? Its safer for you to take to the hospital. They can check up on what happen to you. Look, you look more pale than earlier. I scare what will happen to you," Naguguluhan paliwanag ni Tita. Sa pag tanggi ko.

"I had a congenital heart disease," I drop the bomb on them. I hear some gasp. And their mouth hang open.

I can sense shock on their face. Hindi sila makapaniwala sa sinabi ko. Unang nakarecover si Dwyer.

"Then you must really be in the hospital. That's a serious medical health issue that need an expertise of an Doctor," Kondina ni Dwyer sa nais kong mangyari. Napahilot naan ng sintido si Tita. At nakapikit.

"Right," Bigla niyang saad. Saka tumayo para kuhain ang phone niya. May dinial siyang number saka tinawagan.

Pabalik balik siya sa harap namin. Nakaupo naman na si Kuya Dwyer kaharap ni Drik.

"Hello, Doc Desire?" She greet. Formal siyang nakatayo sa harap namin. Habang nakikipag usapan sa cellphone.

"Yes, this is Daneiris Lawson," She introduce. She pause and walk again.

"Okay, okay I understands Doc. Desire, but please its emergency. We can't go into the Hospital," She answer with worried tone. We just watch her negotiate to the Doctors. Until...

"Okay, okay, we will wait here. You know my address," I sense relief on her voice. Nagkaayos na ata.

"Thank you," Her last word before dropping down the call. And face us with bright look.

"Doc. Desire can't make today cause something is up. And he need their. But don't worry he sent another Doctor who is specialize on your case. And the good news is his here on our province so makakarating siya dito within 30 minutes. Can you still wait for him?" She explain to us clearly. Especially to me. The Patient.

"Yes po," I answer her. May lakas pa naman ako. Hindi ganoon kalala kisa sa mga dating inatake ako. This is somehow light case.

They let me rest for a while. Waited for the Doctor will arrive.

Gaya ng paliwanag niya. After the said time. We here a car horn. Kaagad naman tinungo ng mga kasambahay nila. Habang kami nanatili sa loob sa may sala.

"The Doctor is here. Still okay?" She maitain asking me. About what I feel. Tumango lang ako.

Kita kong pumasok ang isang lalaking naka white lab suit. Strikto ang mukha, seryoso at formal.

Huminto ito sa banda namin at nagpakilala.

"Doc. Zyaire Lyle Carmelo. A pediatric cardiologist. And the patient?" He ask my name. And look on us hanggang sa tumigil sa akin.

"Must be you," Saka siya lumapit at nilapag ang gamit sa may lamesita.

Nilabas niya ang Stethoscope to listen at my heart beat. Medyo okay naman na ako unlike the earlier.

They watch Doc. perform some check up on me. Asking my medical history. What's become the trigger. And how I feel.

Hanggang sa natapos na. Pero sa reaksyon niya tila hindi maganda ang resulta.

"You have a Ventricular septal defects and you have to undergo on a surgery. Base on the symptoms and heart murmur. Your health condition at high risk. If your at the age of 10 and you CHD remain untreated. It will result to a complications like Heart failure," He briefly explain to us.

"And make sure to attend your follow up check up. But don't worry many cases like you have survive this kind of health condition. With the support of correct medications. You can still live normal," He added while looking at me.

"Doc. Zyaire,"Tita Daneiris get into the conversation making Doc. Zyaire stop from packing his things.

"Call me Doc. Zyle," He suggest what we should call him. He stand up firm. Waiting for Tita to add about what to say to him.

"How much it cost?" She ask. Doon ko naalala na kailangan pala ng pera doon. Iyan yung pinag iiponan nila Mama.

"I'm not sure about the exact amount of the cost of surgery for now. But expect it will be costly," He unsure answer and look at his watch. I watch his eyebrow frown.

Parang may nakalimutan or naalala siyang gagawin niya.

"Azelline, right?" He make sure my name. I nod at him.

"Who is you Pediatric Cardiologist so I can inform him what happen and discuss it to your parents," Natigilan ako doon. Ano? kahit pala hindi ako pumunta sa Hospital sa doctor pala ako matutudas.

"Si Doc. Avery Emersyn Reed po," Magalang sagot ko. Napatango siya. Saka nagpatuloy sa pag aayos.

Habang ako nakahilig. Nagpapahinga medyo okay na ako. Unlike kanina.

"I gotta go. I need to see a patient back in the ward. Rest Ms. Hayes," Baling niya sa akin. Saka siya hinatid nila Tita at Kuya Dywer.

Naiwan kaming tahimik ni Drik. Ramdam ko iyong tingin niya sa akin. Hindi ko siya nilingon.

"Dito ka muna. Wala pa ata ang parents mo. Mamaya ka na bumalik kapag andyan na sila," He suggest to me. Napatango na lang ako. Dahil totoo ang sinabi niya. At baka 'di pa sila makauwe mamaya.

Naalala ko iyong nakita ko sa kwarto ni Mama. Nakakita ako ng dugo. Doon ako natakot at kinabahan.

Sana okay si Mama. Kita ko ang sakit na idinadaing niya kanina.

"Hija," Tita Call me and seat in front of me. I see she's worry. She smile small and hold my hand.

"You'll be okay. For now, you can stay here. Since your parents at the hospital. Kami ang mag babantay at mag aalaga sa iyo. Huwag ka ng mahiya ha. Para din sa kalusugan mo ito," She told me while caresing my hand.

"Alam ko po," Mahina kong sagot. Saka yumuko. Hindi ko matagal amg titig ni Tita.

Iniwan nila ako para makapagpahinga. I hear Tita order at some of her maid to clean the guess room.

Kuya Dywer go out when his trops call him. While Drik come with her Mom. May aasikasuhin sila sa taas.

Naiwan akong tahimik sa sala. Nakahilig sa sofa. My heart beat become normal as I have enough rest.

Bigla akong hinila ng antok. Umayos ako ng higa saka naidlip. Napakasakit ng araw na ito. Kailangan ko ng pahinga.

Nagising ako sa isang 'di pamilyar na kwarto. This is not my room. Kaya napabangon ako.

"Dahan dahan," Sa boses pa lang alam kong si Drik na iyon. Kita ko siyang seryosong nakasandal sa may pintuan. Napakunot ako ng noo ng mapansin kong makapantulog na siya.

"Anong oras na?" I ask at him. Saka napalingon sa may bintana pero nakasara ang kurtina.

"May e-eight na," Sagot niya saka lumapit sa akin. Umupo siya sa may gilid ko. Dala dala amg seryoso niyang mukha.

Nagiging kamukha niya tuloy si Kuya Dwyer.

"Kumusta pakiramdam mo ngayon?" Biglang pumungay ang mata niya.

"Okay na ako," mahinang sagot ko. Saka umiwas ng tingin sa kanya. Inangat ko ang tuhod ko saka iyon niyakap.

"Sila Papa nga pala?" Naalala ko na gabi na baka hinahanap na nila ako. Doon siya naman ang napaiwas.

Mapait akong napangiti. Alam ko na kahit hindi niya sagutin.

Napapatong ako ng baba sa tuhod ko. At napatulala.

"Wala pa sila nasa hospital pa. Nakausap namin ang Lola mo kanina. Bumalik para kumuha ng ilang damit. Ang sabi matatagalan sila doon," Pag sagot niya sa tanong ko kanina. Hindi na ako umimik pa.

Nakakabingin katahimikan ang namayanin sa amin. Wala na akong masasabi pa.

Patapos na ang kaarawan ko. Wala na rin mangyayari pa. Nasa hospital ang parents ko. Yung kapatid ko muntik pang mapahamak.

Mauuwe ito sa wala. Lalo pa't ni isa walang nakakaalam ng anong mayroon ngayon. I don't have any friend here that know whats event today. Only my family know it but always forgotten.

Tsaka paminsan minsan lang kami dito nasa loob lang din ako ng bahay.

Napaangat ako ng ulo ng maramdaman ko ang kamay niya sa pisngi ko. Nagulat din siya kaya mabilis niyang binaba iyon.

"Your crying again," he informed me. Napakunot ako ng noo saka napahawak sa pisngi ko.

Doon ko namalayan na umiiyak na pala ako. Mabilis kong pinunasan iyon. Baka atakihin na nan ako.

"Sorry," Nahihiya kong saad. Saka umiwas ng tingin. Masyado na akong naging abala sa kanila.

"Bakit ka nagsosorry?" Inis niyang tanong sa akin. Napatikom naman ako ng bibig ko.

"Kung iniisip mo dahil kanina. Huwag mo ng isipin iyon. Magpahinga ka na lang. And Don't cry. Your heart is fragile. Take care of it," Inis na utos niya saka siya tumayo. Humarap pa siya sa akin. Tila tinitimbang ako.

"Alam ko nasasaktan ka ngayon. Pero kung patuloy kang iiyak. Mas lalo kang masaktan. Hindi lang ang feelings mo. Maging ang sarili mo damay. At pati ang taong nakapaligid sa iyo. Hindi masama pero ang sobra iyon ang masama. Kaya magpahinga ka na. Baka kung mapaano ka pa," His voice change into worried. Hindi ko makita ang itsura niya dahil sa bintana ang tingin ko.

Isang buntong hininga ang pinakawalan niya bago ko siya naramdamang umalis.

I hear the door close. Now I alone again. Napabuntong hininga ako saka bumaba sa higaan.

Hinawi ko ang kurtina saka tumingin sa kalangitan. Pati ba naman ang mag bituin wala? Buti pa ang buwan kahit walang bituin andyan pa rin.

Ito na ang pinakamalungkot kong kaarawan.

"Happy birthday to you...happy birthday to you...happy birthday, happy birthday...happy birthday to me. Happy Eight birthday to me," I whisper to the moon. Who only with me today with my special day.

"I wish my Mother and sister safety," I whisper again before go back on the bed.

Ayon nga gaya ng sabi ni Azelline ligtas iyong isang tainga ko. Pero siya itong nanganib. Ngayon ko lang maintindihan iyong sinabi niya na, kung pwede lang.

Grabe halos mataranta kaming lahat ng kapusin siya ng hininga. Buti na lang nakatawag kaagad ng Doctor si Mama para mapatignan siya.

May sakit pala siya sa puso. Nakakagulat saka nakakatakot. Kita mo lang diary kung paano siya mamutla. Buti napansin ni Kuya Dywer.

Na check up na siya ni Doc. Zyle iyong pinadala ni Doc. Desire dahil di siya pwede. Naging okay na siya.

Ang himbing nga ng tulog niya. Akala mo walang nangyari. Buti na lang at naging okay siya. Grabe iyong kaba ko parang lalabas ang puso ko sa katawan ko.

Alam mo ba diary. Inabangan namin bumalik parents niya dahil nasa hospital. Pero iyong lola lang ang nakita namin. Pero hindi kami pinapansin. Nakakainis, pero nong si Papa na ang nagsalita doon niya kami kinausap. Pero parang galit pa. At tila walang nakalimutan.

Ang sabi magtatagal sila tapos ayon umalis na. Napakamot batok na lang kami nila Papa. Saka bumalik na bagsak balikat.

Bumalik kami at tulog pa rin siya. Inilipat siya ni Papa utos ni Mama tapos ng linisan iyong kwarto na pinalinis ni Mama.

Ang himbing parin ng tulog niya pero nang paalis na ako. Bigla siyang nagising. At ayon umiyak na naman. Bigla akong kinabahan baka kasi atakihin siya muli.

Ayaw ko sana siyang iwan baka kasi umiyak na naman. Pero kailangan niyang magpahinga. Kaya umalis na ako doon. Kailangan ko na din magpahinga.

Kinakabahan,
Drik

Don't worry Drik. Hindi na ako umiyak non.