Rival

Habang nasa byahe pabalik hindi mawala sa isipan ko iyon. Mayroon kung ano sa mata niya. Na hindi ko mawari.

"Dito? Tama no?"

Hindi ako kaagad nakasagot sa tanong ni Kahlil. Saka ko lang naintindihan ng makita ang harapan ng gate ng bahay namin.

Mabilis kong inalis ang pagkakabit ng seatbelt saka siya sinagot. "Oo... dito ako nakatira."

Nakatitig siya sa akin para bang may hinihintay akong sabihin. Natigilan ako saglit. At napaisip. Paano pala niya nalaman kung saan ako nakatira?

"One time I saw you. That was when I drive one of my friend to their house. And I saw you walking until you enter in this gate." Lumingon siya sa may gate namin. Nawala ang kaba ko na baka ini-stalk niya ko.

Wala akong masabi kaya tumango na lang ako. Habang tumatagal ako dito nadadagdagan ang oras na kailangan nasa bahay na ako.

"Okay," I said quietly. I open the door and waved to him. "Thank you, for the treat."

He answered me with a genuine smile.

"Where have you been?" a cold angry voice welcome me. Oh! It's my father seating with cross leg on the couch waiting for me. He put down the cup of coffee on the table and slowly raised on his seat.

"Do you even know what time is it?"

I blink twice what my father asked me. This is new. I never saw him mad like this. I gulp. I don't know if I'm going to answered him or stay quiet. I stay behind the main door. As my father in front ready to raise hell.

Ang galit sa kanya mata ay hindi nawala. Nakahawak si Papa sa magkabilang baywang niya. Patuloy ang katahimikan na namamagitan sa amin.

"Hindi mo ba naisip na magpasabi na gagabihin ka? You have your phone. All you have to do is to inform us. It is hard to do?" nanginig ang boses ni Papa ng sabihin iyon. Nanubig ang gilid ng mata niya.

Nanikip ang dibdib ko. Hindi ko alam kong anong gagawin. Ngayon lang kami nag usap ng ganito. Sa nagdaang taon. Nalayo sa kanila ang loob ko. Even we're in the same house, we're rarely see each other. Like this a big house but in fact isn't.

"Vance..." a calmer voice behind my father is my mother at the edge of stair. "Hon... calm down. You're scaring her," Mom pointed and walk beside him. She gentle cares my father's back and smile weakly at me.

"Your father was worried where about you are honey." She give me a quick smile before glancing back at Papa. "You should inform us. We're both worried. Your sister looking for you too."

Biglang may bumara sa lalamunan ko ng sabihin iyon ni Mama. Hindi ko alam kung paano sila sasagutin. Alam ko sa sarili ko na dapat ginawa ko ang sinasabi nila pero anong ginawa ko? Wala.

"Go upstairs and rest," an order from my father. Hinawakan na siya sa magkabilang braso ni Mama. May binulong na hindi ko narinig. Nakita ko na lang na niyakap ni Mama si papa. I am in my room. Silent and confuse. Tahimik akong naglakad papunta sa higaan ko. At bago ako matulog.

To: Papa

I'm sorry.

I send it even it's too late.

When I opened my eyes, a loud and cheerful voice greet me. "Ate!"

Okay na. Enrolled na ako. Ang kailangan ko na lang gawin ay antayin na magpasukan. At mahigit tatlong lingo o isang buwan pa iyon. Ano na naman ang gagawin ko sa bahay?

"Ate!" napapikit ako ng sigawan ko sa mukha ng nakakabatang kapatid. Ang kaninang masigla at masayang mukha. Napalitan ng nakasimangot at kunot na noo. "Kanina pa kita kinakausap 'di ka nakikinig," nagtatampong sabi niya.

Tipid na ngiti at haplos sa ulo ang ginawa ko. Bihira ko na rin siyang makasalamuha. Madalas akong abala sa school. May organization akong sinalihan. Minsan sa dami ng event at task pag uwi ko. Pagkatapos kumain tulog na ako.

"Ano ba iyon, Ayvi?" napaunat ako matapos siyang tanungin. Pansin ko ang sikat ng araw. Tirik na ibig sabihin tanghali na naman ang gising ko.

Napasinghap ako ng hawakan niya ako sa magkabilang braso ko. Napatitig ako sa mata niyang parehong nagniningning sa tuwa. "May naghahanap sa iyo sa baba. Ate! Gwapo!" Matapos niyang sabihin iyon saka niya ako niyogyug nang paulit ulit.

Huh? Ano sabi? May gwapo? Sino?

"Anong sabi mo?"

"May-

Hindi niya natapos ang sasabihin ng biglang may kumatok at sumilip sa may pintuan ng kwarto ko. Naalala ko na naman ang nangyari kagabi sa amin. Hindi ko mabasa ang reaksyon ni Papa. Hawak niya ang doorknob habang walang imik na nakarahang sa may pintuan.

"Bumangon ka na dyan may naghahanap sa iyo sa baba."

Tahimik na pagtango ang ginawa ko sa kanya. We're never like this before until what happened? What really happened? Maging ang sarili ko natanong ko. Ano nga ba ang naging sanhi kung bakit kami naging ganito kalayo sa isa't isa.

Unang pagyapak ko pa lang sa hagdan rinig ko na ang boses niya. Unti unting nanlaki ang mga mata ko. Ang boses na iyon.

Natigilan ang lahat sa biglaang pagbaba ko. Nakapag ayos naman ako bago bumaba pero bakit parang hindi sapat ang paghahanda ko.

"Gising ka na pala," kaswal niyang bati sa akin. Kasabay ng tipid na ngiti nito.

"Hindi mo pala sinabi na magkasama kayong dalawa kagabi," may halong dismayadong pahayag ni Mama. Napakurap ako sa sinabi niya. Teka bakit parang nag iba ang ihip ng hangin?

"Nako Tita, pasensya po talaga hindi ko siya naipagpaalam ng maayos kagabi."

"Sa susunod magpaalam ng maayos para hindi kami nag aalala kung nasaan na ang anak namin," malamig na tugon ni Papa kay Drik.

"Hon," hinaplos siya ni Mama sa braso. "Ano kaba na-miss lang nila ang isa't isa. Ilang taon na rin ang lumipas mula nong umuwe tayo sa probinsya. Panigurado natuwa silang dalawa't nagkita sila muli."

Napalingon ako sa kanya. Anong ibig sabihin ni Mama?

"Nako ko Drik buti naman at nakabisita ka. Tagal na rin simula ng lumuwas kami sa probinsya. Dito na rin ba kayo nakatira?"

Nanatili akong nakatayo habang pinagmamasdan siya maging komportable sa presensya ng magulang ko. Kung hindi ako hinila ng kapatid malamang sa malamang nakatayo pa rin ako. Ngayon magkatabi kaming tatlo nila Ayvi. Sa pagitan nila ako. Bagama't lito pa rin pero sa dami naging katabi kong lalaki sa tabi niya lang ako naging komportable.

"Ano Ate hindi mo lang ba siya kakausapin?" tinaasan ko ng kilay ang kapatid ko na kanina pa nakangiti sa amin. "Hindi mo ba siya na-miss?" may pang aasar niyang pahabol.

"Ayvi, huwag mo silang pakialamanan. Hayaan mo silang mag usap." Pagkatapos sabihin ni Mama iyon sumenyas siya kay Papa na hindi pa rin maipinta ang mukha. Ngunit wala siyang nagawa ng hilahin na siya ni Mama. Maging si Ayvi ay sinama nila. Ngayon kami na lang dalawa ang natira.

Hindi ko alam kung paano sisimulan ito?

"Pasensya na kong hindi kita nasabihan na pupunta ako dito," malumanay niyang pag hingi ng paumahin. Tipid na ngiti ang iginawad niya sa akin bago pinatong ang palad niya sa ulo ko. Sa tuwing titingin siya sa akin. May luhang namumuo sa gilid ng mata niya. Tila ba tuwang tuwa na makita ako.

Dumulas ang kamay niya pababa sa may baywang ko at hinapit ako papalapit sa kanya. Mainit na halik sa buhok ko ang ginawa niya bago bumulong, "sa wakas nakita rin kita. Tagal kitang hinintay."

This feeling was familiar. His warm I am comfortable to push myself on him for more. Who are you? Why I forgot about you? What happened to me? What?

It was a long warm hugged. And if not my father sneaked I won't be able to resist his hug. I saw how my father look irritated on us. His brow furrowed, eyes stared sharp and grim lips.

"I'm sorry I have to cut it. If not we're surely bleed to death from my father eyes," I whispered and glance with my father. He pull by my mother when she noticed what his doing.

An awkward laugh he answered. "Yeah! Still not found on me even years ago."

We're so close that I take it like an opportunity to trace his features. If his Didrik my friend before why I can't even recognized him? I stared on his eyes... still the same, but his overall looked changed. The last time I saw him. He was soft features of his older brother and now... his face get a bit mature. It slowly becoming his brother looked the only difference I can see was the more firm of his jaw; even his cheekbones show up. He lose some weight. He looks thinner than before. What's happening?

I open my mouth then closed I don't know where I should start. I absolutely forgotten him.

"I – I... hm," I trailed off. Finding the right word to express myself. I bit my lips and decide to just apologies. "I'm sorry." I said in serious and looked at him. I inhaled and added, "I didn't recognized you. You way farther look different back then." Then I exhaled, "and like I've said... I somehow forgot about you."

After I admitted it he still look at me without confused or I'm expecting him to be mad or even hurt, but I don't see it in his eyes. Instead... glad and happiness?

He pinched my nose and playful say, "It okay...I totally understand it," he smile bright. "Don't worry about it. Okay?" then he pat my head like a good cat.

Even he said it... I still feeling guilty about it. And the worst was he covered up for us. Na hindi niya dapat pang gawin.

"Bakit mo nga pala sinabing magkasama tayo kagabi?" hindi ko mapigilang hindi tanungin. Umayos siya ng upo.

"Para hindi ka pagalitan?" patanong din niyang sagot. I mentally slap my face. Tapos na eh.

Mabagal akong umiling at bumuntong hininga. "Huli ka na. Kagabi pa lang napagalitan na ako."

"Huh?"

Gulat siyang napatingin sa akin. Nahagip pa ng mata ko ang inis na dumaan sa mukha nito. Iritado siyang tumingin sa akin. "Hindi ka man lang niya sinamahan magpaliwanag kila Tito?" gulat at inis nitong tanong sa akin. Mabilis akong umiling.

"Hindi ko na rin naman kasi naisip eh."

He snorted and sulking in that idea.

My mouth slowly open when I just saw him roll his eyes. Really? Anong pinag mamaktulan niya dyan?

"Anong problema mo?"

"Wala!"

"Oh! Anong nangyayari sa inyo?" taking tanong ni Mama. May hawak itong platong may lamang merienda. "Nag aaway pa rin kayo? Ang lalaki niyo na."

"Ay nako ma, iyong isa kasi dyan lakas ng tama kung makapag tampo akala mo naman –

"Tita kasi itong anak niyo ang kulit." Bwelta niya. Aba!

Hinarap ko siya. "Ay sino ba kasing nagsabing pagtakpan mo ako? Kaya ko naman animin yun."

Hindi rin siya nagpatinag. "Syempre concern ako. Sa itsura pa lang non..."

"Ano?" Hamon ko sa kanya. Salubong ang kilay niya inis na umirap sa akin.

"Teka..." singit ni Mama. Litong naguguluhan sa amin. "Ang ibig mo bang sabihin iba ang kasama ni Azelline kagabi? Hindi ikaw?"

"Yes po Tita. Sorry po pala. Concern lang po talaga ako sa kanya."

"Anong itsura non?" Isa din iritadong boses ang sumabat. Hay nako po!

"Tao naman tito pero hindi ko po napapagkatiwalaan." Sulsol niya.

"Papun –

"Tao po!" Lahat kami natahimik ng may sumigaw sa may labas. Nagkatinginan ang dalawa.

"Hep!" pigil ni Mama. "Dyan lang kayo." Mahigpit na utos ni Mama. Walang nagawa si Papa kung hindi umupo sa kabilang side.

Pareho silang nakahalukipkip sa kinauupuan nila. Gutom na ako kaya hinayaan ko sila habang ako kumakain lang. Hindi na naming narinig sa naging usapan nila ni Mama pero alam kung si Kahlil yan. That persistent voice of him I already know who is it.

"Pasok ka."

Kaagad ko siyang natanaw. Iba rin ang pormahan niton nilalang na ito. Naka slack siya at plain t-shirt na maroon; tack in. Tapos mas checkered na nakapatong. Napansin ko ang bitbit niya red ribbon.

Inabot niya ito kay Papa. Si papa naman napataas ng kilay habang naka dikwatro ang paa.

"Ano yan?" Seryosong niyang tanong.

"Cake po," Inosenteng sagot ni Kahlil na ikinabulunan ko.

Sabay pa sila ni Drik nag abot ng tubig sa akin. Pareho kong inabot iyon saka ininom ng pareho para walang gulo.

Pinaupo siya ni Mama sa tabi ko. Ramdam ko ang masamang titig nitong katabi ko sa kaliwa. Maging sa harapan.

"Uhm... andito po ako pa –"

"Sino ka muna?" di mapigalang sumabat ni Papa. Halatang kanina pa siya naiinis.

Hindi ko alam kung maiinis din ba ako o matatawa sa sitwasyon ngayon.

"Kahlil Hisashi George po pala," Pakilala niya.

"Bakit andito ka?" Sunod na tanong ni Papa. Hindi naman naapektuhan si Kahlil.

"Ah andito po ako para humingi ng dispensya dahil hindi ko po naipag paalam si Azelline kahapon ng maayos at naihatid ko naman po pero hindi nakapagpaliwanag sa inyo kung bakit. Kaya po huwag po sana kayong magalit sa kanya. Kasalanan ko po ang lahat."

"Bakit ngayon mo lang naisipan at hindi kagabi?"

Napakamot ng ulo si Kahlil. "Sumagi lang po sa isip ko nong nasa bahay na ako. Sorry po talaga."

"Nag alala kaming dalawa sa kanya kagabi dahil hindi niya ugali na magabihan ng walang klase." Kontroladong pahayag ni Mama. "Kaya sa susunod kung gusto mong lumabas kasama ang anak naming dapat mo siyang ipagpaalam ng maayos ng hindi kami nag aalala." Matapos sabihin iyon ni Mama. Gulat siyang tinignan ni Papa napahawak pa ito sa dibdib niya.

"Naiintindihan ko po."

Makailang beses nang umayos ng upo si Papa sa kinalalagyan niya. Tinampal siya ni Mama sa binti ng mapirmi siya.

May binulong si Mama kay Papa kaya mas lalong nalukot ang mukha nito.

While this two beside me exchange sharp glance. Like they are competing in competition with each one is the rival. I slowly massage my temple this is disaster I never imagine.