Pięć lat później...

Leżałam w łóżku z zamkniętymi oczami. Wiedziałam, że nie zostało mi już wiele czasu, więc chciałam dać oczom wypocząć jak tylko to było możliwe. Poczułam jak mała istotka wdrapuje się na łóżko. Weszła pod kołdrę przy moich stopach i przesuwała się jak robaczek do góry. Uśmiechnęłam się kiedy przesunęła twarz tak blisko, że nasze nosy się stykały.
- Dzień dobry Janelle. - otworzyłam oczy.
- Dzień dobry mamusiu. - pocałowała mój nos i objęła moją szyję drobnymi rączkami.
- Która godzina?
- 11:00. - szybko się podniosłam.
- Jak to 11? Muszę wstać, zrobić śniadanie, obiad, posprzątać... - zaczęłam się szybko ubierać.
- Ja już jadłam śniadanie. - dziewczynka uśmiechnęła się dumna z siebie. Miałam nadzieję, że nie miała w ręku noża ani nie robiła nic z gazem bo gdyby coś się stało to nie mogłabym tego sobie wybaczyć.
- Jak to? Co jadłaś?
- Kanapki z Nutellą. - odetchnęłam. No tak, miała przecież jeszcze resztki czekolady w kącikach ust. Tak samo jak Liam. Była do niego podobna, wyglądem i charakterem. Te same wielkie, łagodne oczy, uśmiech, kolor włosów, po prostu cały Liam. Po mnie miała tylko rysy twarzy i to, że lubi rysować.
Wstałam i wzięłam ją na ręce. - Nigdy nie rób sama śniadania dobrze? Następnym razem mnie obudź. - potaknęła głową. Nie umiałam się na nią złościć. Pocałowałam jej drobny nosek a potem postawiłam na ziemi. - Tata niedługo wróci. Pójdę zrobić obiad.
- A jak nie to tata znowu będzie zły? - stanęłam na jej słowa w bezruchu i zdziwieniu.
- Dlaczego tak mówisz?
- Ostatnio tata krzyczał, słyszałam. - odwróciła wzrok. Była smutna, nie powinna słyszeć naszych kłótni.
- Nie bój się i nie bądź smutna. To była moja wina. Tatuś nie krzyczy bez powodu. - pocieszyłam dziewczynce chociaż to co powiedziałam nie do końca było prawdą.

---

Witam w 1 rozdziale!
Zdaje sobie sprawę, że może zaczynać się nudno, ale jakoś trzeba zacząć. Mam nadzieję, że z biegiem czasu historia bardziej was wciągnie.
PS. Nie martwcie się. Niall nie bez powodu jest na okładce ~ Silly.xx