CHAPTER 17: I LOVE YOU TIL MY LAST BREATH
Nang makarating na kami sa bahay, nagpaalam naman siya na aalis dahil may inaasikaso daw ito sa kompanya niya. Tumangò naman ako bilang tugon.

“ Ay by the way, if you want to talk with me, just search this place, ” at iniabot niya ang maliit na papel. Location niya ata.

Halos araw-araw ko nalang iniisip kung bakit kaya ako iniligtas ni George sa bar noong gabing ’yon?
Hindi ko siya makalimutan at halos hindi siya mabura sa isipan ko. Kaibigan lang naman sana 'yong turingnan namin sa isa't isa pero bakit napunta sa ganito?

Ang sakit balikan ang mga salitang binitawan niya.
Akala ko tuluyan ko na siyang makalimutan noong nasa Hongkong ako, di ko lang talaga matiis na mamimiss ko siya.

Sarap balikan 'yong mga panahon na masaya pa kaming dalawa.
Nakatitig ako sa harden nang biglang tumunog sng cellphone ko.

“ Hello?” bigla kong napindot ang answer.

“ Good morning Nurse, can you please go in the hospital right now? ” Hindi ko na alam ang aking isasagot. Hang over pa naman ako.

Nakatitig lang ako sa Cellphone ko at maya maya ay napagdesisyonan ko na agad na pumunta roon.
Madali akong naglalakad papuntang hospital nang may nakabangga ako.

“ Sorry Miss,” Sambit ko. “ A-Athena?” Namangha naman ito nang binanggit ang pangalan niya .
“ Kumusta kana?"

Hindi ito nakasagot at niyakap ako ng mahigpit.

“ Sorry for everything Alexis, I am fine. How about you? Ang ganda mo na ah, ” aniya. Ngumisi naman ako sa kaniya.

Tinitigan niya ako mula paa hanggang ulo.
“ Ang swerte mo Alexis, hinihintay ka niya hanggang ngayon.” naguguluhan ako sa sinabi niya.

“ S-sino ? ” tanong ko sa kaniya.
“ Next time nalan--”

“ Para kang si John Alfonso , palaging next time.” Tumawa ako.
He point her finger to me. “ Gagi, asawa ko ’yong John Alfonso na 'yan e. Paano kayo nagkakilala?"
Tinapik niya ako.

“ Swerte mo din Athena, classmate ko 'yon when I was 4th Year College. Pero by the way, Invite me sa kasal niyo ha?” siyempre makapal na yong mukha ko, ako na ang nagyaya.

“ Of course." aniya.
Agad akong nagpaalam sa kaniya at dali-dali akong pumasok sa hospital.

3:40 PM na pala, kaya napagdesisyonan ko na magpahinga na muna sa room ko.

When the door is suddenly opened.

“ Why did you escape?”
A voice came from my behind. When I looked back, his angelic face shown up.

“ Why... why you’re here? Pabigla-bigla kang pumasok ah. " Wika ko sa kaniya

“ Binisita ko lang naman ang kaibigan ko e. Bakit, bawal ba? ” Kalmado niyang sagot.
Tumango-tango nalang ako.

“ Oh, by the way, kailan kasal niyo ng jowa mo? George Smith? Ang swerte niya sa’yo. Aalis na kasi ako baka pagmatagal na ang kasal niyo ay hindi na ako makaabot. Sayang, minsan lang lumalakas-loob ko.” Paliwanag ko sa kaniya.

He vow his head. “ Saan ka pupunta?” tanong niya saakin.

“ Babalik ako sa Hongkong. Doon ko ipagpatuloy ang pag nunursing ko. Ay teka, ’yong doctor dito ay kaibigan mo diba? Baka gusto mo siyang kausapin,. andiyan siya sa room number 5. Puntaha mo lan--”

I didn't finish my words when he gently kissed my lips.