CHAPTER 15: I LOVE YOU TIL MY LAST BREATH

As I reading the messages, It was just a penmanship.

I went to George location.

Nang pababa na ako sa kotse, I saw him smiling at me.

“ G-George ? ” ngumisi ako sa kaniya.

“ Ouh, dear Alexis,  ang ganda mo na ah. ” My heart beat faster as I've heared those complement.

“ Akala ko di kana babalik dito sa Pilipinas eh.” Mahina ’yong boses ko habang hinaharap siya.

“ Hmm.. actually, bumalik ako dito kasi nalaman ko na nagkasakit ang nanay ko. How was your boyfriend?”  grabe, boyfriend man agad ’yong tinanong. Hindi man lang ako kinumusta.

“ Nakakatawa ka naman. Okay lang naman, okay lang na walang boyfriend. Masaya ang buhay kapa single.” Ngumisi siya. May chance pa ba ako sa kaniya?

I picked out the picture from my bag. “ Sa’yo galing ’to diba? You dropped it before you went to Japan. ” Paliwanag ko sa kaniya at iniabot ang picture.

Medyo nalungkot siya sa nakita niya.
“ Just keep it Alexis. Ikakasal na rin ako e. Sa’yo na yan as a memories natin as a friend.” He bitterly smiled at me.

“ Sana sinulat mo nalang sa letter mo na ibinigay saakin para hindi na ako aasa. Para hindi na ako pupunta dito.” Lumuha ako sa harapan niya.
“ Anyways, congratulations!” aniko bago tumalikod.

Unti-unti nang lumabo ang paningin ko, unti-unti naring dumurugo ’yong puso ko.

“ Invited ka Alexis ha? Gawin kitang bridesmaid. ” Tumango ako bilang tugon.

I hold my cheeks as my tears flow down.

Simula noon, I force myself to stop everything.

Hindi narin ako pumapasok sa hospital na pinagtatrabahuan ko.

Hanggang sa may tumawag sa akin ang doctor ng hospital.

“ Good morning Nurse, ba’t di kana pumasok?” tanong niya saakin.

Hindi agad ako nakasagot sa kaniya.

“ Alexis!” sigaw niya sa telepono.

“ Bakit? Ano ba ang kailangan niyo saakin doc? Tapos na ata kontrata ko sa inyo kaya pwede na akong magpahinga,” aniko sa kaniya.

Hindi na siya umimik.

“ Alam ko na ’yan. Si George ba ang dahilan?” I wonder kung bakit niya nalaman ’yon.

dugtong:

“ Actually, I know the whole story of yours. Wala na tayong magagawa diyan e, ikakasa—”

“ Ano ba pakialam mo doc? Napaka chismoso mo! Anong kinalaman ng trabaho ko sa amin ni George ha?" Sigaw ko sa kaniya.

“ Me and George were friends since high school. Kaya kahit anong galaw mo dito, alam niya lahat. Kaya umuwi siya sa Pilipinas dahil may nabalitaan siyang someth--”

Hindi ko tinapos ang pakikinig sa kaniya. I end up the call. Hindi ko naman tinatanong sa kaniya kung bakit bumalik si George sa Pilipinas.

I feel bored at home that's why I decided to go on bar.

Pagdating ko doon, I found the mixed-lights. Medyo nakakahilo tingnan but it is my decision to go here.

“ Isang beer nga, ” Aniko sa waiter.

“ Wait a moment ma'am.”

Maya-maya ay nandiyan na ang inorder ko. Kaya nilaklak ko ito.

Medyo blurred na ’yong paningin ko at nahihilo ako kaya agad akong nakatulog.

I just feel that there is someone who hold me.