CHAPTER 13: I LOVE YOU TIL MY LAST BREATH

Simula no’ng umalis na siya, wala na akong ibang hiniling kung di ang lumigaya siya.

Minsan, bumabalik siya sa isipan ko at nandiyan rin siya sa mga panaginip ko pero wala akong magagawa kun di ang lumuha. I know there is no chance na magkita kami ulit. I remember his smile, his laugh and the warmest hugged noong nasasaktan ako. Siguro hindi talaga kami ang para sa isa’t isa.

Isa akong Nurse sa malaking hospital ng Pinas. I may not a good one, but I know na this is what makes my family proud of me.

Hanggang sa lumipas ang ilan pang mga araw, may pasyente akong nangangalang Georgia Smith.

She has a blood cancer pero ayon sa Doctor, di pa naman masyadong malala pa naman ito kaya pwede pa siyang marecover.
Ako ang na assign na mag-alaga sa kaniya kaya nakipagkuwentuhan muna ako sa kaniya.

“ Hello Ma'am, I am Alexis Texon. I am one of the nurse here. Ano po ba ang dahilan kung bakit nagkaroon kayo ng blood cancer?”

Tinitigan niya ako at niyakap. Hindi ko alam kung bakit.

“ Simula no’ng umalis ang anak ko sa Pilipinas, hindi ko na naalagaan ang sarili ko dahil sa lungkot na nadarama. ” Paliwanag niya. Kaya hindi na ako nagdalawang isip pa na magtanong pa ng mga impormasyon.

“ Did your son went to Japan for his job? Is he the CEO of the said Company? George is your son Ma'am Georgia?” He gazed at me.

Hindi ko napigilan ang sarili ko na magtanong. Nagsimula naring bumalik ang aming nakaraan at sa hindi inaasahan , umiyak si Georgia.

“ Yes, why do you know him? He is my favorite child ever. I didn't expect that he would changed his self. I don't know either why he went back to japan. Starting from those time, hindi na ako umasa na muli ko siyang makita. Ang sakit...”

Hinaplos-haplos ko ang kaniyang likod. Ewan ko ba kung ano itong nararamdaman ko. Kumikirot na bigla ’yong puso ko.

“ As of now, ako nalang muna ang mag-aalaga sa’yo. He is my friend anyways.” Ngumiti ako sa kaniya. Tumahan naman ito.

I always take care of George mom kasi ito lang ’yong paraan upang makatanaw ako ng utang na loob sa kaniya noon. Sa pagsagip niya sa akin sa lungkot.

Masasabi ko na... mahal ko na ata siya. Halos araw-araw ko na siyang hinahanap e. Hindi ko siya makalimutan.

It was morning and I looked around. I found his mom na nagrerecover na. So , I decided to ask her location where she currently lived.

Hindi naman ito nag-alinlangang ibigay .

Matapos noon, lumipas ang ilan pang mga buwan at napagdesisyonan kong bisitahin ito.

Bldg., 984, Manila yong lokasyon nila medyo malayo rin pero kinaya ko. Nagtravel ako ng ilang oras bago makarating doon. Nakita ko ang code ng bahay nila kaya hindi ako nag-alinlangang kumatok.

“ Tao po! ” Kumatok ako sa kanilang pintuan.

“ Oh, Ikaw pala. Hali ka tuloy!” Aniya . Malapad ’yong ngiti niya. Parang sinwerte ata sa lotto.

“Salamat po, ” sambit ko naman at pumasok.

Ang ganda ng bahay nila. Nandiyan pa ’yong litrato niya kasama ang buong pamilya niya. Nang sinilip ko ang isa pang nakaframe na litrato, I’ve found my image here with him. Kuhang-kuha ’yong naghawak kamay kami bago ako kumaway sa kaniya pababa sa entablado noon. This image reminds me of him.

Hindi ata ako payagan ni kupido na makalimutan siya. Palaging everywhere ko nalang siya nakikita e.

“ Alexis , kain ka muna ija!” Ang bait ng nanay ni george. Nagluto pa talaga para sa akin.

Kinuha ko ang supot at iniabot sa kaniya .

“ Pasalubong po para sa inyo.” Aniko. Ngumiti siya at yumakap sa akin.

“ Ang bait mo talaga. Sya nga pala, nabalitaan ko na magpapatayo daw ng company ’yong anak ko dito kasi tumawag siya sa aking kapatid na si Emelda, bayaan mo, ipakilala kitang lubusan sa anak ko. ” Kaya pala masaya ’yong nanay niya kasi may impormasyon na siya sa anak niya.