CHAPTER 11: I LOVE YOU TIL MY LAST BREATH

After graduation, agad akong kumuha ng passport para sa pagpunta ko ng London. Doon ko na ipatuloy ang pagnursing ko. Since, ’yong pamilya ko ay ayos naman , kaya wala na akong problemahin pa.

Naghihintay nalang ako ng tawag kung ano oras ang flight ko. Naghanda na ako ng mga gamit ko.

Kinaumagahan, agad kong binuksan ang cp ko. I received a messages na makakalarga na ako.

Since it is my decision, so panindigan ko.

I leave in the Philippines to forget the person who broke my heart.

Sumakay na ako ng eroplano. I prayed to God that He would never left me.

Nang nasa airport na ako, I was amazed the place. I am sure na makakalimutan ko na sila. Ang ganda ng Lugar.

Minsan, bumabalik sila sa isip ko pero I focused to my work. Namimiss ko pero I accept the fact na hindi ako pinalad sa pag-ibig. I failed to love, but I success in my life.

After many years, nag expired na ang aking bísa kaya it’s time to go back to the Philippines. Hindi na ako lugi. May sariling bahay na ako, may sasakyan na. What else? So I decided to go back.
Namiss ko rin mga magulang ko e.

After a week  of process, I finally here in the Philippines.

Masaya akong sinalubong ng aking  mga magulang. I have seen sa mga bagay na pinagtatrabahuan ko sa ibang bansa.

Nang papasok na ako sa gate, my phone Suddenly ringing.

** Upcoming Call**

Sinagot ko ito.

“ Hello? Who is it?” Wala akong ibang tinig na narinig kun di ang paghikbi. I can’t define his voice din kasi hindi ko maintindahan kung ano ang dahilan why he is crying. Ang alam ko lang ay lalaki ang tuwag.

I end the call. Until there is a message popped up.

“ I am sorry, please forgive me. ” I cannot understand. Who is he?

Hindi ko alam kung paano niya nakuha number ko.

Siguro mali lang ’yong number na napindot niya.

“ Can we meet on the old school of ours? Where we first meet, where you have changed me?” Suddenly George appeared on my mind.

Siya ba ito?