- Z tego co wiem to jest ich dwójka - szepnąłem pod nosem.
- Niestety HyeRin nie chciała przyjść.
- I dobrze. Wystarczy nam jedna kobieta w tej paczce - Jimin kopnął mnie w kostkę i spiorunował spojrzeniem. - Ała, dobra, już się nie odzywam - mruknąłem zakładając ręce na piersi. Po części odetchnąłem z ulgą, ale w dalszym ciągu nie byłem zadowolony z takiego obrotu spraw.

#HyeRin

- A więc co się dzieje? Co się stało z moją zbuntowaną HyeRin? - wzrok Jungkooka przeszywał mnie na wskroś.
- Nic się nie stało - odparłam składając ubrania. -  Powinieneś o tym wiedzieć najlepiej, że nienawidzę poznawać nowych ludzi, albo wchodzić w jakiś krąg osób, które znają się już jakiś czas. Zdajesz sobie z tego sprawę, więc nie każ mi tego robić - mruknęłam opadając obok niego na łóżko. Ta cała sytuacja była męcząca, że jedyne na co miałam ochotę to sen.
- Jeden lunch, nie spodoba ci się i już więcej nie będę cię zmuszać - szepnął mi prosto do ucha. Spojrzałam na niego i westchnęłam.
- Idź ode mnie mała parówo - syknęłam. Niech mu będzie. Tylko jeden lunch, pomyślałam.
- Dzięki! - przytulił mnie po czym błyskawicznie wybiegł z mojego pokoju.
- Co za kretyn - powiedziałam pod nosem.

~*~

- To jest Hyerin - chłopak właśnie przedstawiał mnie swoim nowym znajomym. Nie był to szczyt jego możliwości, jednak przynajmniej się starał. - HyeRin, to jest Jimin, Hoseok, Namjoon i wielce obrażony Yoongi.
- Cześć - powiedziałam stojąc obok mojego przyjaciela. Wszyscy wydawali się mili, oprócz jednego wyjątku.
- Yoongi. Mógłbyś być milszy - skwitował siedzący obok niego Namjoon. - Albo chociaż udwać, że jesteś miły.
~*~
Siedziałam pomiędzy dyskutującym Tae z Hoseokiem i okazującymi sobie czułości Jiminem i Jungkookiem.
- Czemu nic nie mówisz? - NamJoon oderwał się od rozmowy z Yoongim i zagadnął do mnie. Z całego tego towarzystwa właśnie on wydawał się najmilszy i najbardziej ogarnięty.
- A z kim mam rozmawiać? Z ręką? - zapytałam retorycznie.
- Ze mną - odparł. Uśmiechnął się, a w policzku zrobił mu się dołeczek.
- A o czym chciałbyś porozmawiać? - przechyliłam głowę w bok.
- O tobie - jego wyznanie zdziwiło mnie tak bardzo jak ton którym to wypowiadał. - Co lubisz robić?
- Lubię, hmm - zaczęłam się zastanawiać. Kiedy ktoś pyta o takie rzeczy trudno jest cokolwiek wymyślić. - Grać na pianinie - powiedziałam po chwili namysłu.
- O, to tak jak nasz Yoongi - zaśmiał się na co wymieniony chłopak spiorunował go wzrokiem. Rozglądnęłam się po twarzach osób siedzących dookoła. Zatrzymałam się na dłużej przy wpatrującym się we mnie Yoongim. Westchnęłam i zaczęłam się zbierać.
- Powinnam już iść - szepnęłam wstając z miejsca. Kooki który do tej pory wypatrzony był w Jimina spojrzał na mnie. - Do zobaczenia - dodałam oddalając się od grupy. Pierwsza i najważniejsza zasada. Nie pchaj się tam gdzie ciebie nie chcą.

~*~

Usiadłam pod drzewem w centrum parku i wyciągnęłam książki. W błyskawicznym tempie odrobiłam zadania i zajęłam się nową lekturą którą zakupiłam w zeszłym tygodniu.
- Patrzcie jaka kujonka - na ławce na wprost mnie usiadło trzech chłopaków. Zignorowałam ich uwagę i wróciłam myślami do świata przedstawionego w książce.
- Ciekawe ile bierze za szybki numerek - dodał na co jego koledzy zareagowali śmiechem. We mnie się aż zagotowało. Zatrzasnęłam książkę i schowałam ją do torby. Spokojnym krokiem podeszłam do tej trójki i uśmiechnęłam się serdecznie.
- Chętny? - zapytałam wyciągając dłoń przed siebie. Nieświadomy wstał i uścisnął ją. Wykorzystując jego mały móżdżek, sprawnym ruchem przyciągnęłam go, kopiąc z kolana w brzuch.
- Chłopaki idziemy stąd - powiedział wyrywając się z moich rąk. Odwróciłam głowę w bok i ujrzałam tam sylwetkę Yoona, który musiał pójść w moje ślady. Prychnęłam i odeszłam.

~*~

- Mamo! Jestem! - krzyknęłam zdejmując buty i wchodząc w głąb domu. - Mamo? - rozglądnęłam się i jak na zawołanie mój telefon rozbrzmiał w moich spodniach.
- Halo? - zapytałam.
- Dzień dobry. Czy rozmawiam z Kim Hyerin? - głos po drugiej stronie chyba grzebał w jakiś papierach ponieważ usłyszałam szelest kartek.
- Tak - odparłam siadając na kanapę w salonie.
- Chciałam panią powiadomić, że pani mama leży w szpitalu - roztrzęsiona i zszokowana podziękowałam za informację i natychmiastowo zaczęłam się zbierać, żeby pojechać do placówki.
~*~
- Dzień dobry, dostałam informację, że moja mama leży w szpitalu. Nazwisko Kim, dzisiaj została przywieziona - powiedziałam do pielęgniarki siedzącej na recepcji. Podałam jej swój dowód tożsamości i czekałam na dalsze informacje.
- Drugie piętro - odparła po chwili i wróciła do pracy. Szybko doskoczyłam do windy i wjechałam na podane wcześniej piętro. Zaglądałam do każdej sali po kolei, aż nie natrafiłam na moją mamę. Podeszłam bliżej jej łóżka i zobaczyłam coś co zawsze ściska moje serce. Płakała.
- Mamo - szepnęłam i zamknęłam ją w uścisku.
- Córciu, niedługo skończysz 18 lat i jak wiesz jesteś spadkobierczynią całego naszego majątku. W chwili kiedy mnie zabraknie , proszę zadbaj o siebie tak jak powinnaś - powiedziała. Patrzyłam na nią niezrozumiale ściskając jej dłoń. Nie rozumiałam co się działo, jednak nie mogłam pozwolić sobie na płacz. Zawsze trzymaj gardę, nie ważne jak bardzo coś cię atakuje.