Unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Sumalubong sa akin ang liwanag ng puting kwartong kinalalagyan ko. I feel the pain on my head. It was as if breaking apart. What happened? Why am I here?

"You're awake." Nilingon ko ang boses na iyon. And I was surprised to see him beside me. Am I dreaming? Why is he here?

Kusang pumatak ang mga luha ko. I haven't recollected my memories from what happened yet but I can the feel the pain suffocating me. Pinunasan niya ang luha ko na parang pagmamay-ari niya pa rin ako. Hindi na. Ayoko na.

Hindi natigil ang hikbi ko.

"Why are you here?" tanong ko nang magsimulang bumalik ang lahat sa akin. Tinabig ko ang kamay niya tsaka ako lumayo sa kaniya.

Hindi siya sumagot. Nakaramdam ako ng galit. Bakit ba siya narito? Para saktan ako lalo? "You are the first person I never wanted to see when I woke up," dagdag ko pa.

Lumakas ang pag-iyak ko habang naaalala ang lahat ng nangyari. Ang kahihiyang ginawa ko, sa harap ng mga kaklase ko. Samantalang siya, nanonood lang. Tapos narito siya sa harap ko na parang walang nangyari?

"Sunny..."

Umiling ako. Anong karapatan niyang tawagin pa ang pangalan ko? "Stop. I don't want to hear any more lies. Leave."

Hinawakan niya ang kamay ko kaya napasigaw ako. "Leave! I'm begging you, leave! I don't want to see you anymore! Kung magpapakita ka pa sa 'kin, mabuti nang mamatay na lang ako! Manloloko ka! I hate you! I hate you!" Nabasag ang boses ko. Nanunuot sa dibdib ko ang kirot.

"Sunny...please..."

"Please? Haven't I pleased you enough, Enzo? Ibinigay ko sa 'yo ang lahat. Nagtiwala akong mahal mo ako. Naniwala akong iba ka sa kanila pero anong ginawa mo? You betrayed me. Pareho ka nila. Pare-pareho kayo. All you want is my body..."

I bit my lip. Para akong mamamatay. Sobrang sakit. Why am I so stupid to believe him that he really cared for me? Bakit ako nagtiwala? Bakit ako umasa? Bakit ko ibinigay sa kaniya ang lahat? We were so happy that night but now it became my nightmare.

"I'm sorry," rinig kong saad niya.

I shook my head from disgrace. "Sorry? Bakit? Akala mo ba sa isang sorry mo, okay na ang lahat? Bakit kailangan mong magsinungaling sa akin? Bakit kailangan mo akong lokohin? Bakit kailangan niyo akong pagkaisahan? Bakit kasama ka? Bakit, Enzo? Bakit? Akala ko ba mahal mo 'ko?"

"Mahal kita."

I covered my eyes. I never thought that those sweet words would possibly hurt me just hearing it from him.

"How can you still lie when you're seeing me in this state? How can you say that you love me when you left me in that room just looking at me while I'm being fucked by another man? It was my fault. Yes, it was. But how can you just watch me like that?"

"I'm sorry."

I shook my head in disbelief. "You're just full of words. Full of lies. I trusted you, gave myself to you, fell in love with you but you chose to fool me and abandon me. I hate you, Enzo. I really hate you."

Pinunasan ko ang mga luha ko. "I wish you to leave. Kung gusto mo pa akong mabuhay, huwag na huwag ka nang magpapakita pa sa akin."

Huminga siya nang malalim habang pinagmamasdan ako. Those eyes, why does it look like he was so sorry? Like a pool drowning me to believe him again. Why am I such a fool?

Hindi na ako nagdalawang ulit pa at tuluyan na siyang lumabas sa kwarto kung nasaan ako. Agad akong pumalahaw ng iyak. Mas masakit palang makita siyang talikuran ako. Gusto kong bawiin ang mga sinabi ko. Gusto ko siyang bumalik. Gusto kong dumito lang siya.

***

Lumipas ang araw na hindi na ako nagkaroon ng balita sa kaniya. Nalaman ko rin na muntik na pala akong mamatay dahil sa alak na nainom ko. The doctor said it was deadly to drink such alcohol with a huge amount of alcohol content. Maaari daw na alam ko ang ginagawa ko pero hindi ko na raw alam kung tama pa ito. Hindi pa rin ako pinalalabas ng hospital dahil may mga tests pa raw na gagawin sa akin lalo na sa laceration na natamo ko dahil sa ginawa sa akin ni Nathan. There were bleeding. Pinakakausap rin nila ako sa therapist but I don't have the energy to talk neither to live.

Hindi umaalis sa tabi ko si Daisy at ganoon rin si mama. Marahil alam na ni mama ang ginawa kong katangahan pero hindi sila nagtatanong o inuungkat ang nangyari. Minsan naroon lang sila sa labas ng kwarto ko para hayaan akong mag-isa at mag-isip na siyang nais ko.

"Sunny, Monica and some of our classmates want to visit you. Okay lang ba?" tanong ni Daisy.

Umiling ako. "No," simpleng sagot ko.

Narinig ko siyang bumuntong-hininga. "Alright. I understand."

Nanatili akong nakatingin sa bintana—sa kawalan. Binubulag ang sarili sa liwanag. I feel empty. Akala ko masakit ang makaramdam ng lungkot, mas nakakabahala pala kapag wala kang maramdaman.

"Our professor said, you can take special final exams for you to be able to graduate this year," saad pa ni Daisy nang muli niya akong bisitahin pero patuloy lang ako sa pag-iling.

"I am not taking any exams. I don't have any plans to continue studying or going to college," matabang kong sagot. Wala na nga akong planong mabuhay, mag-aral pa kaya.

Halatang hindi siya makapaniwala sa sinabi ko pero naroon sa kaniya ang pag-intindi sa desisyon ko. Lumipas pa ang ilang araw na nasa ganoon akong sitwasyon. Kung hindi ako nakatingin sa kisame, sa bintana ako nakatulala.

"Anak, kain na," pagyaya sa akin ni mama. Umiling ako. Wala pa rin akong gana. "Anak, please. You need to eat. Malaki na ang ipinayat mo."

"Ma, I want to die."

Nangilid ang mga luha niya. I can't help it. At least, she's aware that one of these days, her daughter will leave her too.

"How can you say that to my face?"

Ibinaba niya ang mangkok ng lugaw na hawak-hawak niya kanina pa para tulungan akong kumain. Hindi ako sumagot at mas piniling pumikit.

***

"Sunny."

Napalingon ako sa tumawag sa akin. "Papa?"

Tiningnan ko ang paligid. Maliwanag. Puro puti. Nasa langit na ba ako? Patay na ba ako?

Ngumiti siya. Agad ko siyang sinalubong ng yakap.

"Papa, I missed you so much," wika ko at hindi ko na napigilang umiyak. Sobrang tagal na ng panahon simula ng mawala siya sa akin. Hindi ko inakalang makikita at mayayakap ko siya nang ganito.

"It's been a long time, my dearest daughter. Miss ka na rin ng papa pero hindi pa ito ang oras para iwan mo ang mama mo," sambit niya.

Hinaplos niya ang mukha ko.

"Pagod na ako, papa. Gusto ko nang sumunod sa 'yo. Sasama na ako sa 'yo."

"Paano ang mama mo? Maiiwan mo ang mama mo. Hindi mo ba mahal ang mama mo?" sunod-sunod niyang tanong.

Napakagat ako sa labi ko nang maalala ko ang mukha ni mama.

"Noong nawala ako, siya ang nagtaguyod sa pamilya natin. Siya ang gumawa ng paraan para guminhawa ang buhay mo, para maibigay niya lahat ng kailangan mo," paliwanag niya.

"Pero pa, hindi ko na kayang mabuhay pa. Ayoko na. Paano pa ako haharap sa mga tao? Marumi na ako. Sira na. Wala nang halaga. Wala nang magmamahal sa akin."

Hinaplos niya ang buhok ko. "Sunny, huwag mong iikot ang buhay mo sa paghahanap lang ng taong magmamahal sa 'yo. Marami nang nagmamahal sa 'yo. At naniniwala ako na darating ang araw, na sa kabila ng mga nangyari sa 'yo, may tao na tatanggapin ka at mamahalin nang totoo. Kaya kayanin mo. Bumangon ka. Mahalin mo ang sarili mo. Pahalagahan mo, dahil hindi ang lalaki ang magdidikta at magbibigay sa 'yo ng halaga, kung hindi ikaw mismo."

I slowly opened my eyes as I realized it was all a dream. My father visited me in my dream and talked to me. Hindi ko alam kung totoo ba 'yon o dahil lang gusto ko siyang makita subconsciously. But it felt real. Our conversation was real.

Napatingin ako sa gilid ko. Naroon si mama at natutulog habang hawak ang kamay ko.

I can't help but feel guilty. Nakalimutan ko siya. All of my focus was on finding someone who could love me and I forgot she was here all along.

"I'm sorry, ma."

Hinaplos ko ang buhok niya. Dahan-dahan kong kinuha ang lugaw na kanina niya pa inaalok sa akin at kahit malamig na 'yon ay siya kong kinain.

Nagising siya at agad na lumingon sa akin. "Sunny, malamig na yata 'yan. Ikukuha kita ng bago. Hintayin mo ako rito."

Hindi ako agad na nakaangal dahil puno ng pagkain ang bibig ko. Lumabas siya ng kwarto at iniwan ako. Muling bumukas ito sa pag-aakalang bumalik si mama nang iba ang makita ko. Hindi ko inaasahang makikita siya rito.

"Hindi ako tumatanggap ng bisita," sambit ko tsaka ko ibinaba ang mangkok na naubos ko na ang laman. Uminom ako ng tubig tsaka ako nag-inarteng babalik sa tulog. Ngunit nagpatuloy siya sa paglakad hanggang sa makaupo sa tabi ko.

"I am not here to visit you. I just want to tell you some news about our class," Kylie stated which piqued my curiosity. Matagal na rin akong hindi nakakarinig ng balita tungkol sa kanila dahil pinigilan ko na si Daisy na balitaan ako. Alam ko wala na akong pakialam pero parang nagkaroon ako ng interes na malaman ang tungkol sa isang tao.

"You see, they got arrested."

Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Agad akong napalingon.

"Nathan and some of our classmates got sued for sexual harassment and rape," dagdag pa niya na siyang ikinagulat ko.

"Nathan did not rape me. You all are witness to that," matabang kong saad.

"But he raped me."

Natigilan ako sa sinabi niya. Nangilid ang mga luha ko. What the hell?

"And some of our classmates."

Napasinghap ako. I covered my mouth as I tried to stop shedding tears. What the hell? How can this be true? Ang sakit sa puso. Akala ko, ako lang ang ginagawan nila ng kahalayan at kasamaan, pati rin pala ang mga kawawa kong kaklase ay biktima.

"What happened?" hindi ko napigilang tanong sa kaniya.

"Monica was alarmed by what happened to you and she did an investigation into our female classmates. All of us were scared to tell the truth but she, together with Rachel, was there to convince us. She asked our dean to take some action or else she will open that to the public...pero syempre, hindi niya naman 'yon gagawin to expose the majority of us. It was just a pure threat to make the faculty agree," mahabang kuwento niya. Hindi ko inaakalang ang tutulong pa sa amin ay ang hindi pa matuwid na babae. Kung ang kasabihan ay mas lalaki pa sa lalaki ang bakla, naniniwala akong mas lalaki pa sa lalaki ang babae.

She held my hand which made me surprise but seeing her in despair lessened my hate towards her. "I'm sorry for what I said last time. That day, nalaman ko ang plano nila sa 'yo kaya I tried to separate you away from him. I'm sorry if my methods are way more complicated and greedy."

No, I shouldn't have hated her before. I heaved a sigh. I never expected that of all the people who would save me from them was her.

"But I honestly like Enzo."

Narinig ko lang ang pangalan na 'yon, para na akong hindi makahinga. Hindi ko alam kung dahil ba sa galit at poot o dahil lang mahal ko siya even these things happened but that won't change the fact that he lied to me. I still hate the fact that I still love him still.

"He's different from them. He's a kind and considerate friend of mine. Pero ayon, hanggang kaibigan lang ako dahil mayroon siyang ibang mahal."

I tried to stop myself from hoping that I was the one she was talking about. "He did the plan because he doesn't want someone else to do bad things toward you." But she confirmed it.

Pinigilan ko ang luha ko. "I don't believe he loves me."

"Because his method is way more complicated and greedy too," sagot niya.

Umiling ako. "I don't want to hear any more about him, Kylie. If you wish for me to recover fast, please leave." Akmang hihiga na ako nang magsalita siyang muli.

"Alam ko ang buong nangyari dahil naroon ako. Nathan raped me that time..."

That stopped me. I glanced at her and see how she looked so helpless. I can't imagine, they did rape her too. Nakakaramdam ako ng sobrang pagkapoot para sa mga kaklase ko. Matatanggap ko pa na ako ang gawan nila nang ganoon pero bakit siya? Na siyang tahimik lang sa sulok...bakit pati ang mga kaklase ko?

"...at narinig kong tinawagan niya si Enzo. I heard them talking about how Enzo did what he needed to be done. Pero nagalit si Nathan nang malamang walang record ng sex niyo at pinagbantaan niya si Enzo na ipagpapatuloy niya ang pag-rape sa 'yo. But Enzo oppressed, pero wala siyang choice kung hindi sundin ang kondisyon ni Nathan na layuan ka dahil kung hindi, baka hindi lang rape ang gawin sa 'yo kung hindi patayin ka rin. Kaya hindi siya nakapagpaalam sa 'yo, Sunny, dahil natakot siya. And those days that he wasn't attending the class, it was because he was—" Nabasag ang boses niya at doon nakita ko siyang lumuluha. "Pinagtulungan siyang bugbugin nila Rowel dahil hindi niya nagawa nang buo ang plano."

I gasped. I can't believe this. I know Enzo can fight for himself. Why did he let them? Was it because of me?

"Why are you telling me this?"

"Dahil hindi ko gustong kamuhian mo siya. Kung nasasaktan ka sa nangyari sa 'yo, paano pa siya, Sunny? Gaano kasakit sa isang taong makita ang minamahal niyang nasasaktan?"

Napuno ng hikbi niya ang kwarto ko. Kahit ako'y naninikip ang dibdib sa mga naririnig ko. Hindi ko alam na may ganito, na ganoon pala ang nangyayari.

"Sunny, kung may magagawa lang si Enzo, alam mong hindi ka niya hahayaang panoorin lang."

Naalala ko ang mukha ni Enzo ng araw na iyon. He was looking at me while someone was fucking me hard. That pain he hid from me. His sufferings. All I did was blame him when it was all my fault. It was all mine. All he did was to love me and protect me but I was too blind to see that. I was so overshadowed by the fact that he lied to me when it was just because he cared. I doubted his true feelings and reciprocated them with pain. All I did was to hurt him.

I feel so frustrated. Hindi ako makahinga. Kung alam ko lang ang lahat. Kung alam ko lang. Pinakinggan ko sana ang puso ko.