10 Years Ago | His POV

"Fuck it! My wife! My wife! My wife!" pinangbabalibag ko lahat ng mga gamit na mahawakan ko.

"Man, easy i know what you feel right now but please calm down. Calm down first before doing something you'll regret at the end." pagpapahinahon sa akin ni Gun na hindi ko pinansin.

Nandito silang lahat. Nandito lahat ng mga kaibigan ko pagkatapos silang tawagan ni Giya. Pagkatapos kong pakawalam si Akira.

"Luca akala ko ba handa ka na para rito? Napag usapan na natin 'to diba? Ang sabi mo handa ka sa magiging consequences ng gagawin natin. So what now? Are you regreting that you make her free?" ani naman ni Giya habang nakaupo sa tabi ni Blue.

"I know, i know but fuck it! I can't hold my self. I can't control my self."

It's my fault, i let her go. I make her free from me. But the fuck! I din't know this will going to hurt bug time.

"I need to think. Just... just leave me alone." pagpapaalis ko sa kanila. "I want to be alone."

"We're not going anywhere. Baka mamaya magbigti ka na lang dito." pangmamatigas ni Giya kaya sinamaan ko siya ng tingin kaya agad humarang si Blue na animo'y proprotektahan ang kasintahan.

"Easy bud. Giya's right, baka mamaya pumasok diyan sa isip mo na magbigti." bagay nga sila. Bagay silang ilibing ng buhay.

"I want to he alone. Just for once, i want a peace of mind. Leave me alone."

"But Luca—"

"Enough Giya. Hayaan na muna natin siyang mag isa. Give him the space he wants. But bud, this will be until tomorrow." tumango ako sa sinabi niya.

"But kuya Gun—"

"Giya." maawtoridad ang boses na pagputol nito sa pinsan.

"Alright, alright. Geez! Pag ikaw Luca nagpakamatay dito susugurin ko talaga si Aki doon at sasabihing—"

"Hey love enough. Baka nga tuluyan 'yang magpakamatay sa mga sinasabi mo. Tara na, hayaan na muna natin si Luca." pagpuputol naman ni Blue sa rant ng kasintahan.

"We gotta go man. Kaya mo 'yan ikaw pa. Nandito lang kami palagi." ani Xevi at tinapik ang balikat ko. Ganon din ang ginawa ng iba hanggang sa makalabas sila.

THREE MONTHS pagkatapos kong pakawalan si Akira ay siyang paglabas ng anak nina Giya at Blue. Luckily it's a healthy baby girl.

Masaya ang lahat ng malabas ang bata ng malusog at walang depirensya. Masaya kami dahil wala ding masamang nangyare kay Giya.

Pagkatapos ng panganganak ni Giya. Isang buwna ang nakalipas ay isinagawa namin ang plano na paglusob sa Hong Kong.

Malapit na. Malapit na sana naming makuha ulit si Akira. But Blue got shot. He got shot because of me. Sinalo niya ang bala na sana ay sa akin tatama. Trying to be hero kahit alam niya ang kakalabasan.

Muntik na ring mabaliw si Giya kung hindi lang siya naging matatag.

Namatay si Blue. Namatay si Blue ng hindi malang nakakasama ng matagal ang anak niya.

ONE YEAR later i found out that she gave birth again. She gave birth to our daughter. Our precious daughter. But then nalaman ko din na palagi itong malayo sa kanya. Palagi niya itong pinapalayo sa kanya sa kadahilanang kamukha ko ito. She don't want to see our daughter just because of that. So i secretly paid her nanny to see my daughter secretly. Palagi ko itong dinadalaw at nagpakilala din akong ako ang ama nito.

Sa loob ng isang taon ay palagi kong minaman-manan ang kilos ng mag ina ko lalo na ang ama ni Akira.

Napag alaman kong isa siya sa mga kaaway ko at isa rin siya sa malalakas na drug lord sa ibang bansa.

ONE WEEK had passed and i found out that Akira is suffering from PTSD and depression. I badly want to help her. Gustong gusto kong puntahan siya at damayan, manatili sa tabi niya araw araw at ipadama ang init ng aking yakap. Pero hindi ko magawa. Hindi ko magawa kase hindi pwedi.

Araw araw palagi siyang nagwawala. Kapag nakikita niya si Luvi— our daughters name, ay palagi siyang nagwawala. Muntik pa niya itong masaktan dahil sa sobrang depression.

She's depressed.

And it's all because of me.

APAT NA TAON ang lumipas. Ganon pa din ang pangyayare. Habang minaman-manan ang mag ina ay wala akong pinalampas na birthday ng anak ko upang hindi ito dalawin. Lahat ng birthday at espesyalna araw sa buhay niya ay nandoon ako. Nakatanaw sa malayo.

Her first birthday, nandon ako. When i got a chance binigay ko sa nanny niya ang regalo ko. Her nanny is our asset kaya walang problema.

Her second birthday, third and so on birthdays. Lahat walang palya.

Habang minaman-manan ang kilos nila ay nagsagawa kami ng plano. Plano kung kailan sila kukuning muli kapag gumaling na si Akira.

THREE YEARS had passed. Akira is now under of treatment at malapit ng makarecover. This time ay kinakausap niya na ang anak namin na ikinasaya ko.

Luvi is now 8 years old. Pero sa ugali niya hindi mo aakalaing eight years old ito. At kagaya ng palagi kong ginagawa ay kinakausap ko ito ng palihim.

"So how's your day baby, hmm?" i ask her while smiling.

"I'm tired but still worth it because i've got a perfect score Dad!" she exclaimed and then giggled after.

"Woah, very good." pagpuri ko sa kanya habang hinihimas ang kanyang buhok.

"Dad... I... i have something to tell you." mula sa nakangiti nitong mga labi ay bigla itong naging malungkot.

"What is it baby? Why my baby is sad, hmm?"

"Mom is still suffering from depression. She's always talking to her self, mumbling something that we can't heard. And she even tried to hurt me again." naging malambot ang ekspresyon ko dahil sa sinabi niya.

I know baby, i know what your mommy doin’. Gusto kong sabihin 'yan sa anak ko pero hindi ko magawa.

TWO YEARS. Akira is now officially okay. Nakarecover na siya sa sakit at sa depression. Pero wala paring nagbabago. Hindi parin kami magkaayos.

"So what to do now? Excited na akong makipagbakbakan." ani Xevi habang inaayos ang baril na gagamitin.

"Not now Xevi. Save your energy for later." ani naman ni Giya habang inaayusan si Camia dahil papunta na itong eskwela.

Ang kaninang excitement naman ni Xevi ay biglang napalitan ng panlulumo kaya ang lahat ay natawa. Well, except for me.

I'm busy eyeing my daughter from a far when my eyes caught something.

Si Akira. Siya ang sumundo sa anak namin.

That day pinasundan ko sila sa asset namin. Sa loob ng organisasyon ni ama ni Akira ay mayroon kaming asset. So that day i found out that her Dad sent her in the Philippines.

Agad kaming gumawa ng plano. It's all set. Siya na lang ang kulang. Si Akira na lang ang hinihintay.

Nang lumapag ang eroplanong sinasakyan nito patungo sa pilipinas ay naging alerto lahat ng tauhan ko. Gumamit sila ng taxi at nagkunwaring taxi driver upang linlangin si Akira.

And with that, our planned is successful.

Nakuha ko muli si Akira.

Akala ko okay na. Akala ko magiging okay na kami. Pero hanggang sa akala lang pala.